Η ΣΥΛΛΗΨΙΣ τοῦ 7χρονου ἱερέως…
… ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται ὅτι ἀποπλάνησε καί βίασε νεαρά μαθήτρια τοῦ ποιμνίου του, δέν ἀποτελεῖ δυστυχῶς ἕνα μεμονωμένο γεγονός. Συνιστᾶ ἕνα τριπλό χτύπημα: στόν θεσμό τῆς ἱεροσύνης. Σέ ἐκκλησιαστικούς θεσμούς, ὅπως τό κατηχητικό καί τά Κέντρα νεότητας, τήν ὕπαρξη τῶν ὁποίων εἴχαμε ξεχάσει.
Στήν συνοχή μιᾶς τοπικῆς συνοικίας τῶν Ἀθηνῶν, στήν ὁποία τά τελευταῖα χρόνια τό Ἰσλάμ πλειοψηφεῖ καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνας ἀπό τούς τελευταίους φάρους Ἀντίστασης, καί Ἑλληνικότητας! Δυστυχῶς ἡ ἐξέλιξη αὐτή ἔρχεται σέ μιά στιγμή, πού οὔτε ἡ πολιτική ἡγεσία ἀλλά οὔτε δυστυχῶς καί τμῆμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας δείχνουν νά ἀντιλαμβάνονται πόσο σημαντική εἶναι ἡ διαχρονική ἐπίδραση τῆς Ἱεροσύνης στήν ἑλληνική κοινωνία. Τήν ὥρα πού σέ ὅλα τά δημοφιλῆ σήριαλ τῆς ἑλληνικῆς τηλεόρασης ὅλες οἱ ἐξελίξεις περιστρέφονται γύρω ἀπό τόν ἑνοποιητικό ρόλο τοῦ «παπᾶ τοῦ χωριοῦ» (Σασμός, Ἄγριες Μέλισσες), ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης εἰρωνεύτηκε τήν παρουσία ἱερέων στήν τελετή ἁγιασμοῦ τῶν Rafale, ἐνῶ εἶναι κοινό μυστικό πώς καί σέ ἄλλα ὑψηλότερα ἐπίπεδα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας μας ὑπάρχει ροπή πρός τόν πειρασμό καί τήν ἁμαρτία. Πειρασμό ἀντίστοιχο τῶν λειτουργῶν τῆς Καθολικῆς ἐκκλησίας…
Ἡ ἀποστολή τῆς Ἱεροσύνης εἶναι σημαντική στούς καιρούς μας. Ἀρκεῖ καί μόνο, νά ἔχει κανείς τήν δυνατότητα νά παρακολουθήσει τήν χειροτονία ἑνός κληρικοῦ. Τό περασμένο καλοκαίρι εἶχα αὐτή τήν σπάνια εὐκαιρία. Ὁ ἀγαπητός μου σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Παροναξίας Καλλίνικος, ὁ ὁποῖος ἔκανε τά πρῶτα ποιμαντορικά του βήματα στήν πατρίδα μου, τήν Αἴγινα, δίπλα στόν ἀείμνηστο Ὕδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης, Ἱερόθεο, μέ προσεκάλεσε στήν συγκινητική τελετή χειροτονίας ἑνός διάκου, τοῦ Μάρκου Κυδωνιέως, σέ Ἱερέα. Ἡ τελετή ἔγινε στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, στήν Πάρο. Ὁ Μᾶρκος, γυιός Ἱερέως, τοῦ πατρός Δημητρίου, μεγάλωσε ἀγαπῶντας τήν Ὀρθοδοξία, τήν Ἑλλάδα, τήν οἰκογένεια καί τήν Παράδοση. Τόν ἔχω παρακολουθήσει ὁ ἴδιος στό παρελθόν νά παίζει τσαμπούνα μέ τήν Πρεσβυτέρα του, μέ ἕνα φλασκί ἀπό κρασί σέ ἐκκλησάκι στήν Ἀντίπαρο. Ἡ τελετή τῆς μετάβασης στήν Ἱεροσύνη ἔχει ἕναν χαρακτῆρα συγκινητικό. Ὅλοι οἱ Ἱερεῖς συνοδεύουν τόν ὑπό χειροτονία διᾶκο σέ κάθε φάση τῆς λειτουργίας στήν ὁποία «πρωταγωνιστεῖ» ὡς Ἱερεύς, πρίν ἀκόμη χειροτονηθεῖ.
Διαβάζει τό Εὐαγγέλιο, μεταλαμβάνει τούς πιστούς, δίδει ἀντίδωρο καί στό τέλος στέκεται ἐνώπιον τοῦ Μητροπολίτου, καί δίνει διαβεβαιώσεις γιά τίς ἀρχές τίς ὁποῖες θά ἀκολουθήσει κατά τόν ἱερατικό του βίο. Ἐκείνη τήν ἡμέρα, ὁ νέος ἱερέας, γεμᾶτος συστολή, ζήτησε συγγνώμη, ἐνώπιον τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀπό τόν σεβασμιώτατο γιά κάποιο θέμα πού τόν στενοχώρησε, φίλησε τό χέρι τῆς μητέρας του πρεσβυτέρας, ζητῶντας της τήν εὐχή της, ἐνῶ ἀσπάστηκε μέ σεβασμό τόν πατέρα του Δημήτριο, Ἱερέα τῆς Ἀντιπάρου, μέσα σέ κλῖμα συγκινήσεως. Παρόντα, καί τά τρία παιδιά του.
Λίγες μέρες ἀργότερα, μαζί μέ φίλους καί ἀγαπημένα πρόσωπα, δειπνήσαμε μέ τόν πατέρα Δημήτριο, τόν πατέρα Μᾶρκο καί τίς οἰκογένειές τους. Μόλις ὅμως ἡ ὥρα πῆγε ἕντεκα, τό δεῖπνο ὁλοκληρώθηκε. Οἱ ἱερεῖς δέν ξενυχτοῦν σέ δημόσια θέα!
Τώρα, γιατί τά ἀναφέρω ὅλα αυτά… Διότι ὁ κληρικός, ὁ ὁποῖος κινεῖται στήν μικρή κλίμακα, ζεῖ διάφανα, τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καί ἡ οἰκογένεια του, ὀφείλει νά ἀποτελεῖ πρότυπο. Ὄχι παράδειγμα πρός ἀποφυγή. Ἡ δέ πρεσβυτέρα εἶναι ὁ καθρέφτης του.
Ὅσα κηρύσσει ὁ ἱερεύς κάθε Κυριακή, ἀπό τήν ὡραία Πύλη, πρέπει νά ἀποτελοῦν βίωμά του, πεποίθησή του, πίστη του. Δέν εἶναι «ἔπεα ἀπτερόεντα». Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια, εἶναι εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας μας, καί ἰδιαίτερα τῶν Μητροπολιτῶν μας, τό πόσο γρήγορα προάγουν τούς κληρικούς στήν βαθμίδα τοῦ Ἱερέως. Γιά νά φτάσεις ἐκεῖ, πρέπει νά ἔχεις ἀποδείξει ὅτι τό ἀξίζεις. Ἡ ἵδρυση τῆς ἤδη ἐξαγγελθείσης πανεπιστημιακῆς σχολῆς ἐπείγει.
