ΘΑ ΕΟΡΤΑΣΟΥΜΕ μεθαύριο τήν ἐθνική μας ἐπέτειο. Τήν 25η Μαρτίου.
Τήν ἡμέρα ἡ ὁποία ἔχει καθιερωθεῖ ὡς ἡ ἔναρξις τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος τοῦ 1821. Καί καλόν εἶναι, μαζί μέ τούς ἥρωες πού πρωτοστάτησαν στόν ἀγῶνα, μαζί μέ τούς ἱερεῖς πού σέ κάθε πόλη καί σέ κάθε χωριό εὐλογοῦσαν τά ἅρματα τῶν ἀγωνιστῶν, νά θυμόμαστε καί τούς ἀφανεῖς. Ἀγῶνας χωρίς ὑποστήριξη δέν γίνεται. Ἐπανάσταση χωρίς μπαρουτόβολα δέν μπορεῖ νά πετύχει. Καί ἀπό τούς Ἕλληνες τοῦ 1821 δέν ἔλειψαν τά μπαρούτια καί τά βόλια γιά τά καριοφίλια καί τίς πιστόλες τους. Μπορεῖ οἱ μπαρουτόμυλοι τῆς Δημητσάνας νά εἶναι οἱ πλέον γνωστοί, ἀλλά ὑπῆρχαν κι ἄλλοι.
- Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Τοῦ Μαυρίλου Φθιώτιδος γιά παράδειγμα, πού στήριξαν τήν ἐπανάσταση στήν Ρούμελη, ὅπως ἐκεῖνοι τῆς Δημητσάνας στήριζαν τά παλληκάρια τῶν ὁπλαρχηγῶν τοῦ Μωρηᾶ.
Καί ἀπό τότε, στά 200 χρόνια τοῦ νεοελληνικοῦ Κράτους, πάντα ὑπῆρχε μιά βάση, μιά δυνατότητα ὑποστηρίξεως τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων. Οἱ μπαρουτόμυλοι μετεξελίχθηκαν σέ αὐτό πού σήμερα ὀνομάζουμε ἀμυντική βιομηχανία.
Ἐνῷ οἱ παλιοί μπαρουτόμυλοι λειτουργοῦσαν μέχρι τό 1914, εἶχε ὀργανωθεῖ σέ σύγχρονη (γιά τήν ἐποχή βάση τό ἐργοστάσιο Μαλτσινιώτη, πού ἦταν τό ξεκίνημα τῶν σημερινῶν ΕΑΣ [Ἑλληνικά Ἀμυντικά Συστήματα].) Αὐτά τά ἐργοστάσια στήριξαν τίς ἐθνικές προσπάθειες τῶν ἀπελευθερωτικῶν πολέμων τοῦ 1912-13 καί τό ἔπος τοῦ 1940.
Καί ἐνῷ θά ἔπρεπε σήμερα ἡ ἀναδρομή σέ ἐκεῖνα τά χρόνια νά καταγράφει ἐξελίξεις καί ἀνάπτυξη αὐτῶν τῶν βιομηχανιῶν, βλέπουμε δυστυχῶς ἀπαξίωση καί κατάρρευση προοπτικῶν. Καί ὅμως ἡ διατήρησις τέτοιας κατασκευαστικῆς δυνατότητος εἶναι ζήτημα ἐθνικῆς ἐπιβιώσεως. Εἶναι βασικός πυλῶνας γιά τήν διατήρηση τῶν κεκτημένων τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 καί τῶν μετέπειτα ἀγώνων τοῦ Ἔθνους. Αὐτήν τήν διατήρηση τῶν κεκτημένων, ὀνομάζουμε σήμερα ἀποτροπή καί τήν ἔχουμε ἐντάξει ὡς βασικό στοιχεῖο τοῦ ἀμυντικοῦ μας δόγματος.
Δυστυχῶς, τά τελευταῖα χρόνια οἱ διακηρύξεις μας περί ἀποτροπῆς ἔχουν παύσει νά εἶναι ἀξιόπιστες. Δέν θά ἀπεραντολογήσουμε ἀνακαλῶντας στήν μνήμη μας τά ἐγκλήματα πού ἔχουν γίνει καί τίς προθέσεις ἀντικαταστάσεως λειτουργούντων ἐργοστασίων ἀπό ἄντρα γραφειοκρατῶν. Θά τονίσουμε μόνον ὅτι, ὅπως σέ κρίσιμες στιγμές δέν μποροῦμε νά στηριχθοῦμε σέ κανέναν σύμμαχο καί σέ κανέναν ἑταῖρο, ἔτσι δέν μποροῦμε νά στηρίζουμε τόν βιομηχανικό πυλῶνα μας σέ διεθνεῖς συνεργασίες καί κοινοπραξίες. Οἱ κοινοπραξίες εἶναι καλές γιά τήν ἀνάπτυξη νέων προϊόντων. Σέ τέτοιες κοινοπραξίες ὅμως δέν μετεῖχαν ποτέ τά ΕΑΣ, τά ὁποῖα ἔχουν νά ἀναπτύξουν νέας τεχνολογίας πυρομαχικά ἀπό τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’80! Γιά ποιά ἀποτροπή μιλᾶμε λοιπόν; Ἀπ’ ἐναντίας τώρα, ὑπερπροβάλλεται ἡ συμμετοχή τους σέ εὐρωπαϊκή κοινοπραξία, στήν ὁποία ὅμως δέν εἶναι παρά ὁ φτωχός συγγενής. Ἕνας ὑποκατασκευαστής ἐκρηκτικῶν γομώσεων βλημάτων μέ ἐλαχίστη συμμετοχή στήν συνολική προστιθεμένη ἀξία τους. Μπορεῖ νά θεωρεῖται αὐτό ἀξιόπιστη ἀποτρεπτική ἱκανότης;
Ὁ ὑπουργός ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νῖκος Δένδιας, στήν ἡμερησία διαταγή του γιά τήν ἐπέτειο τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας, μίλησε γιά τήν «Ἀτζέντα 2030», τό πρόγραμμα πού ἐφαρμόζεται ἤδη, τονίζοντας ὅτι «ἡ μεταρρύθμιση τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων εἶναι ἀπαραίτητος ὅρος ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.»
Ἀντιστοίχως, ἀπαιτοῦνται μεταρρυθμίσεις καί στήν ἀμυντική βιομηχανία. Μεταρρυθμίσεις πού θά τήν καταστήσουν καί πάλι αὐτόνομη καί παραγωγική. Δέν μπορεῖ νά μήν ἔχουμε σήμερα δυνατότητες βιομηχανικῆς ὑποστηρίξεως τῶν ἁλμάτων ἐκσυγχρονισμοῦ πού κάνουν οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις. Δέν μπορεῖ νά ἔχουμε μείνει πιό πίσω καί ἀπό τούς μπαρουτόμυλους τῆς Δημητσάνας.
