Τά τελευταῖα χρόνια ἀδυνατῶ νά παρακολουθήσω τίς ὁμιλίες ἤ τίς…
… περίφημες συνεντεύξεις Τύπου (χωρίς κανένα νόημα καί σημασία ἐδῶ καί καιρό) στήν καθιερωμένη ἐπίσκεψη τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν στήν Θεσσαλονίκη. Ἄν ἤμουν δήμαρχος Θεσσαλονίκης, θά προσπαθοῦσα νά πείσω τούς πολιτικούς μας ἡγέτες νά σταματήσουν αὐτό τό ἔθιμο, πού στήν ἐποχή τῆς πληροφορίας καί τῶν ἠλεκτρονικῶν μέσων ἐπικοινωνίας δέν προσφέρει παρά μόνο φασαρία καί ἀνούσια σχόλια. Δέν βρισκόμαστε στήν ἐποχή πού ὁ Καραμανλῆς ἀνέβαινε στήν Θεσσαλονίκη γιά νά ἐγκαινιάσει τήν (πραγματικά διεθνῆ) Ἔκθεση ἤ τά χρόνια πού ὁ Ἀνδρέας μᾶς μάζευε στήν Ρέμβη καί, μεταξύ οἰνοποσίας καί θαλασσινῶν, ἀπαντοῦσε σέ ἐρωτήσεις καί –πάνω στό κέφι– ἔρριχνε κι ἕνα Ἐφιάλτη, κατά τοῦ μόλις ἐκλεγέντος στήν ἡγεσία τῆς Νέας Δημοκρατίας Κώστα Μητσοτάκη!
Πάει ἐπίσης ἡ ἐποχή πού οἱ κάθε λογῆς παρατρεχάμενοι τῶν κομμάτων ἀλλά καί οἱ ἐκδρομεῖς τῆς δημοσιογραφίας μιλοῦσαν γιά τήν ἐρωτική Θεσσαλονίκη, ἐπειδή πολλοί ἀπό αὐτούς εὕρισκαν εὐκαιρία νά τό σκάσουν ἀπό τήν Ἀθήνα γιά λόγους εὐνοήτους καί νά ξεφαντώσουν τό βράδυ τοῦ Σαββάτου στά μπουζούκια, γιά νά πᾶνε τήν ἑπομένη στήν συνέντευξη ὡς μπαγιάτικα μύδια!
Τώρα, ὅλα μπορεῖ κανείς νά τά ἔχει στό πιάτο, στό διαδίκτυο, ἀνά πᾶσα στιγμή. Καί μή μοῦ πεῖ κάποιος ἀπό ἐσᾶς –πλήν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔχουν συνηθίσει νά τούς παίρνει ὁ ὕπνος ἀκούγοντας κάποιον νά ὁμιλεῖ συνεχῶς, ἀντέχετε νά παρακολουθήσετε τήν συνέντευξη Μπέν Χούρ τῆς Θεσσαλονίκης! Πολύ πιό ζωντανή θά ἦταν μιά ταινία τοῦ Θόδωρου Ἀγγελόπουλου, μέ ἐκεῖνα τά ἀτελείωτα (πλήν καλλιτεχνικότατα) πλάνα. Ἄ ἤμουν πολιτικός αὐτές οἱ συνετεύξεις θά ἦταν βούτυρο στοι ψωμί μου. Νά ἔχεις ἀπό κάτω σέ παράταξη ὅλο τό φάσμα τῶν ἑλληνικῶν Μέσων Ἐνημερώσεως, νά ἔχουν πάντα παράπονα τά ἐπαρχιακά, ὅτι δέν τούς δίνεται ὁ λόγος, νά δίνει ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου τόν λόγο σέ ὅποιον ἐκεῖνος κρίνει (ἤ ὅπως ἔχει ἀπό πρίν συμφωνηθεῖ στό κόμμα) καί νά σοῦ ξεφεύγει (;) κι ἐκεῖνο τό –θανατηφόρο γιά τόν δημοσιογράφο καί τήν δημοσιογραφία– σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἐρώτηση! Τελευταία φορά πού ἀνέβηκα στήν Θεσσαλονίκη καί ἔλαβα μέρος στό πανηγυράκι πού λέγεται συνέντευξη Τύπου, ἦταν τό 2004. Καί ἡ ἐρώτηση πού ἔκανα ἀφοροῦσε τήν πόλη μου, τόν Πειραιᾶ, πρός γενική ἔκπληξη, ἀφοῦ ὅλοι ὑπέβαλλαν πολιτικές ἐρωτήσεις, οἱ ὁποῖες, φυσικά, εἶναι εὔκολο νά ἀπαντηθοῦν, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει ἀντίλογος ἀπό τόν ἐρωτῶντα! Διάβασα χθές σέ ὅλες τίς ἐφημερίδες τίς ἀναφορές στήν συνέντευξη Τύπου τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα. Καί διαπίστωσα ὅτι ὑποσχέθηκε (ὅπως καί στό πρόγραμμα τῆς Θεσσαλονίκης) τά πάντα στούς πάντες. Κρατικοποιήσεις, ἐπιδόματα, ἀλλά καί δημοκρατία. Ὅλα σέ χαμηλούς τόνους γιά νά μήν τρομάξουμε ἐκείνους πού ἴσως μᾶς προτιμήσουν. Δέν εἶδα, ὅμως, πουθενά, κάτι πού νά δείχνει ὅτι ἡ κοινωνία ἀλλάζει σελίδα καί ὅτι οἱ πολιτικές της δυνάμεις ἀντιλαμβάνονται πόσο γρήγορα καί πόσο πολύ ἀλλάζει ὁ κόσμος γύρω μας! Ἄς τό ἀντιληφθοῦμε καλά. Ἡ ἐποχή Καραμανλῆ-Παπανδρέου-Μητσοτάκη ἔχει περάσει ὁριστικά. Τά μεγέθη –καί οἱ συγκυρίες– ἦταν τότε διαφορετικά. Κανείς δέν μπορεῖ νά γίνει Καραμανλῆς ἤ Ἀνδρέας. Τότε ἡ δύναμη βρισκόταν καί στίς λέξεις, Τώρα ὁ κόσμος ἀπαιτεῖ μόνο πράξεις!
