Δέν ἔχει ἀκόμη ἀρχίσει ἡ πορεία «γιά τό Πολυτεχνεῖο» τήν ὥρα πού γράφονται ἐτοῦτες οἱ γραμμές
Πῆγα στήν πορεία τήν πρώτη φορά, τότε πού ἡ Ἀθήνα εἶχε κατακλυσθεῖ ἀπό κόσμο, ὁ ὁποῖος περπάτησε ἤρεμα, μέ συνθήματα πού εἶχαν τήν σημασία τους, μέ νέους πού –ἀκόμη– πίστευαν σέ ἀξίες καί πρότυπα.
Κάλυψα τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου δημοσιογραφικά ἀπό τήν πρώτη ὥς τήν τελευταία στιγμή καί ἔχω ἄποψη καί γνώση. Γνώρισα ἀπό κοντά πολλούς ἀπό τούς πρωταγωνιστές, μερικοί ἦταν προσωπικοί φίλοι καί γείτονές μου. Ἔτρεξα κι ἐγώ νά προφυλαχθῶ ὅταν ἔπεφταν οἱ σφαῖρες κι ὅταν κάποιοι ἔπεσαν θύματα τῆς βίας. Ἄρα, γνωρίζω, εἶδα, ἄκουσα… Νομίζω ὅτι μόνο στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσε ἐκείνη ἡ αὐθόρμητη κινητοποίηση τῶν νέων ἀνθρώπων τῆς γενιᾶς μου νά χάσει τόσο γρήγορα τό νόημα, τήν ἀξία καί τήν σημασία της.
Μόνο στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσε ἡ πολιτεία συγκεκριμένων –ὀλίγων– προσώπων νά γίνει ἀφορμή γιά νά «ἀφοριστεῖ» ἀπό τούς νεότερους «ἡ γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Μόνο στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσε, μέ τόσο μεγάλη εὐκολία καί μέ καθολική σχεδόν ἐπιδοκιμασία, νά ἀμαυρωθεῖ καί νά στιγματισθεῖ μιά περίοδος στήν ὁποία μόνο τό φῶς καί ἡ ἐπιδοκιμασία τῆς ἔπρεπαν. Μόνο στήν Ἑλλάδα, ὅπου ὁ μηδενισμός τείνει νά γίνει γνώρισμα, θά μποροῦσε τό μεγαλύτερο μέρος τῶν πολιτῶν νά ἐπιτρέπει σέ ἐλάχιστους «πειραγμένους» νά μετατρέπουν τήν ἐπέτειο τῆς φοιτητικῆς ἐξεγέρσεως τοῦ 1973 σέ ἡμέρα καταστροφῶν, ἀκόμη καί θανάτου!
Μόνο στήν Ἑλλάδα θά μποροῦσαν οἱ ἐλάχιστοι ταραχοποιοί νά διαφεντεύουν τά Πανεπιστήμια. Μόνο ἐδῶ, στήν κοιτίδα τῆς (τρομάρα μας) δημοκρατίας, θά μποροῦσαν οἱ καθηγητές τῶν ΑΕΙ νά γίνονται ἕρμαια τῶν «νεολαιῶν» (ἄλλο κι ἐτοῦτο πάλι τό φροῦτο) καί τῶν «κινημάτων».
Γιά σκέψου! Ἡ Ἀστυνομία, λέει, φοβᾶται «ἐπιθέσεις ἀπό τίς ταράτσες»! Οὔτε ἕνας ἀστυνομικός δέν ὑπῆρχε στήν πορεία τοῦ 1975 κι ἄς ἦταν στόν δόμο ἕνα ἑκατομμύριο κόσμος! Καί δέν ἄνοιξε μύτη! Γιατί νά ὑπάρχουν ἀστυνομικοί σέ μιά παλλαϊκή, εἰρηνική ἐκδήλωση γιά νά τιμηθεῖ ἡ Δημοκρατία καί ἡ Ἐλευθερία;
Ἄκουγα ἔκπληκτος ἕναν ἀστυνομικό συνδικαλιστή (ἄλλο πάλι κι αὐτό) νά λέει ὅτι πέρυσι, κάποιος ἔριξε, ἀπό μιά ταράτσα, ἐναντίον τῶν ἀστυνομικῶν ἕνα ψυγεῖο!
«Καταλαβαίνετε ὅτι ἄν σοῦ ἔλθει στό κεφάλι ἕνα πλυντήριο ἀπό τήν ταράτσα, θά μείνεις στόν τόπο!» ἔλεγε ὁ ἀστυνομικός, λές καί μιλοῦσε γιά συγκρούσεις στήν Συρία ἤ στό κατεχόμενο Ἰράκ!
Τί στήν εὐχή συνέβη, λοιπόν καί ἀπό τήν μεγαλειώδη ἐκείνη εἰρηνική λαοθάλασσα φθάσαμε στήν σημερινή, ἀπαράδεκτη, κατάσταση; Πῶς κατάφεραν τά πολιτικά κόμματα καί οἱ νεολαῖες τους καί μετέβαλαν τήν γιορτή τῆς δημοκρατίας σέ πεδίο ἀντιπαραθέσεων καί βίας;
Θυμᾶμαι, σέ μιά ἐπέτειο, στή δεκαετία τοῦ ’80, ὅταν κάποιοι «ἀναρχικοί», πού τότε εἶχαν ἀρχίσει νά «ξεμυτίζουν» καί νά σχηματίζουν ὁμάδες κρούσεως, τόλμησαν νά «κάνουν τόν καμπόσο» στό Πολυτεχνεῖο. Γιά πότε εἰδοποιήθηκαν οἱ οἰκοδόμοι (ἦταν ὁ πιό δυναμικός κλάδος τῆς ἀριστερᾶς) καί γιά πότε ἐξαφάνισαν τούς ταραξίες! Τότε τά κόμματα δέν ἤθελαν φασαρίες. Ἀργότερα, ἔχασαν τόν ἔλεγχο. Τώρα, εἶναι ἡ ὥρα νά βροῦν –ὅλοι μαζί– τίς λύσεις. Τό κακό παράγινε. Φτάνει πιά!
