«Ἐμένα μέ στενοχωρεῖ πού μιά ἱστορική οἰκογένεια τῆς παρατάξεώς μου, ἡ ὁποία συμπορεύθηκε ἐπί σειρά ἐτῶν τόσο μέ τόν πατέρα τοῦ σημερινοῦ πρωθυπουργοῦ ὅσο καί μέ τόν ἴδιο, ἐγκαταλείπει τήν πολιτική.»
Παλαιό στέλεχος, φίλος καλός, χθές στό τηλέφωνο, ἀμέσως ἔπειτα ἀπό τήν δήλωση τοῦ Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη γιά τήν ἀποχώρηση ἀπό τήν πολιτική: «Ἐσύ πῶς ἑρμηνεύεις αὐτή τήν ἀπόφαση;» μέ ρώτησε, ἔπειτα ἀπό λίγα λεπτά, μέ νέο τηλεφώνημα. Τοῦ ἀπάντησα ἀμέσως, λέγοντας ὅτι «χρειάζεται χρόνος γιά νά ἑρμηνευθεῖ μιά ἀπόφαση-κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ» καί τόν ἄφησα νά μιλᾶ, ἀκούγοντάς τον…
«Δέν εἶναι τόσο ἁπλά τά πράγματα! Ἄς μήν ξεχνᾶμε πῶς “φαγώθηκε” μέ ἐκεῖνο τό τραγικό συμβάν στό λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ. Ἡλίου φαεινότερον ὅτι “τόν ἔφαγαν γιά σκοπιμότητες”. Ἄσε πού κάποιοι γνωρίζοντες στόν Πειραιᾶ εἶχαν πεῖ ὅτι “εἶναι λίγα τά ψωμιά του, ἐπειδή μέ τό πού κατέβηκε στήν ἀκτή Βασιλειάδη, ἔσπευσε νά διευκρινίσει στούς κατέχοντες σήμερα τόν ΟΛΠ ὅτι “δέν ἔχουν κάνει τίποτε ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἔχουν ὑπογράψει ὅτι πρέπει νά γίνουν”»… «Δέν γίνονται αὐτά πού λές» τοῦ εἶπα, ἀλλά ἐκεῖνος, ἀπτόητος, συνέχισε. «Ἄκου, λοιπόν, γιά νά μαθαίνεις. Ἔχεις δεῖ ἐσύ νά γίνεται στό λιμάνι κανένα ἔργο; Ἐπισκευάσθηκε ἡ “Παγόδα”; Ἔγιναν τά ξενοδοχεῖα γιά τά ὁποῖα ἔχουν δεσμευθεῖ; Εἶδες ἐσύ κανένα ἔργο; Κάτι κίτρινες γραμμές ἔχουν τραβήξει ὅλες κιόλες. Οὔτε στέγαστρα ὑπάρχουν γιά τούς ἐπιβάτες. Τούς καίει ὁ ἥλιος τό καλοκαίρι στίς “οὐρές” καί ξυλιάζουν τόν χειμῶνα! Τούς πίεσε ὁ ὑπουργός καί ἐκεῖνοι ὑπέβαλαν τά παράπονά τους “παραπάνω”»…
Τοῦ ἐξήγησα ὅτι «ὅλα αὐτά εἶναι κουβέντες τοῦ καφενείου», ἀλλά ἐκεῖνος συνέχισε νά μιλᾶ. Κι ἐγώ νά τόν ἀκούω.
«Καί, ἐν τάξει, κύριε, εἶχες πρόσφατο τό τρομερό δυστύχημα στά Τέμπη καί “σοῦ ἔσκασε” καί ἡ ἱστορία μέ τόν ἄτυχο νέο στό βαπόρι τῶν Κυκλάδων. Ζήτησες καμμιά παραίτηση γιά τά Τέμπη; Ὄχι! Ἔ, τί τόν ἀφήνεις ἀκάλυπτο τόν ὑπουργό Ναυτιλίας καί τόν ἐξαναγκάζεις σέ παραίτηση; Καί ἐμένα δέν μέ νοιάζει ἄν ὁ Βαρβιτσιώτης τά παράτησε γιά νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν Ναυτιλία. Καλά κάνει καί ἐπιλέγει ἕναν ἰδιαίτερα προσοδοφόρο κλάδο. Ἀλλά δέν εἶναι κρῖμα νά χάνει ἡ παράταξη τό παραδοσιακό της χρῶμα;» μοῦ λέει.
«Καί τί εἶναι ἡ παράταξη; Τοῖχος γιά νά χρειάζεται χρῶμα παραδοσιακό ἤ ἄλλο;» τοῦ λέω, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά μέ ἀφήσει ἥσυχο. Ποῦ, ὅμως, τέτοια τύχη!
«Καί μήν νομίζεις ὅτι τά πράγματα εἶναι τόσο ἁπλά. Ἡ οἰκογένεια ἔχει δύναμη καί ἐπιρροή. Χιλιάδες εἶναι οἱ φίλοι καί ψηφοφόροι στήν πρώην Β΄ Ἀθηνῶν» μοῦ σφυρίζει στό τηλέφωνο ὁ καλός φίλος. «Νά μοῦ τό θυμηθεῖς, αὐτή ἡ ὑπόθεση δέν θά ἔχει καλό τέλος. Μπορεῖ στήν ἀνακοίνωση-δήλωσή του νά ἀναφέρει ὅτι “δέν ὑπάρχουν αὐτό τόν καιρό οἱ μεγάλες προστριβές καί οἱ μεγάλες ἀντιθέσεις στήν πολιτική ζωή”. Βλέπεις ἐσύ κάτι τέτοιο; Ἐγώ ἄλλα βλέπω νά γίνονται, καί τίποτε δέν προμηνύει ὅτι πηγαίνουμε σέ πορεία ἠρεμίας» μοῦ λέει. Χτυπᾶ τό κινητό μου. «Πρέπει νά κλείσω. Μέ ζητοῦν» λέω στόν φίλο καί ἀπαντῶ στό «σμάρτ-φόν» μου. «Τί γίνεται, βρέ φίλε ἐκεῖ στήν Νέα Δημολκρατία μέ τόν Μίλτο;» μέ ἐρωτᾶ ἄλλος φίλος. «Μπαίνω στό σινεμά» τοῦ λέω καί κλείνω…
