Ὁ Ἰούνιος ἦταν πάντα ὁ μῆνας τῆς ἀναμονῆς ἐν ὄψει τῶν διακοπῶν
Τά σχολεῖα ἔκλειναν μέ τίς Γυμναστικές ἐπιδείξεις. Κάθε σχολεῖο ὀργάνωνε τήν δική του γυμναστική ἑορτή στήν αὐλή του. Νωρίς τό πρωί τῆς Κυριακῆς (πάντοτε Κυριακή γίνονταν οἱ ἐπιδείξεις ἀφοῦ τότε καί τό Σάββατο ἦταν ἡμέρα ἐργάσιμη) οἱ μαθητές τῆς Ἕκτης τάξεως βοηθοῦσαν τόν κυριούλη καί τίς δασκάλες μας νά στηθεῖ τό σκηνικό τῆς μεγάλης ἡμέρας! Ἔπρεπε νά χαραχθοῦν οἱ γραμμές μέ τόν ἀσβέστη (τό ποτιστήρι καί ἕνας σπάγγος δεμένος σέ πασσάλους ἦταν τά ἐργαλεῖα) καί νά τοποθετηθοῦν οἱ καρέκλες γύρω-γύρω ἀπό τόν στίβο. Κάθε οἰκογένεια εἶχε ἀφήσει στό σχολεῖο ἀπό τό ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τίς καρέκλες της, μέ τά αρχικιά τοῦ ἰδιοκτήτη γραμμένα μέ κιμωλία στήν ράχη. Καί τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς ὅλα ἦταν ἕτοιμα. Τό μικρόφωνο μέ τήν κόρνα (τότε δέν εἴχαμε ἠχεῖα καί κονσόλες), τά φῶτα γύρω-γύρω, δηλαδή ἕνα καλώδιο μέ ἀρκετά ντουί, καί ἡ αὐλή ἦταν γιά τούς μαθητές καί τούς γονεῖς κάτι περισσότερο ἀπό τό «Μαρακανά»… Βεβαίως, ὑπῆρχε καί ἡ ἀπαιτούμενη μουσική. Συνήθως ἕνα ἀκκορντεόν, πού ἔπαιζε τά πάντα. Τά ἐμβατήρια γιά τήν εἴσοδο τῶν μαθητῶν, τόν Ἐθνικό Ὕμνο γιά τήν ἔπαρση τῆς σημαίας καί ἔπειτα τά κομμάτια πού συνόδευαν τίς ἀσκήσεις, ὅπως καί τούς ἐθνικούς χορούς μέ τούς ὁποίους ἔκλεινε πάντα ἡ ἑορτή. Τό πρόγραμμα περιελάμβανε ἐπίσης τήν τελετή τῆς Παραδόσεως καί παραλαβῆς τῆς σημαίας, ἀπό τόν ἀποχωροῦντα σημαιοφόρο τῆς Ἕκτης, στόν διάδοχό του, τῆς Πέμπτης! Ἔχω παραλάβει καί ἔχω παραδώσει τήν σημαία, καί θυμᾶμαι μέ συγκίνηση τήν φόρτιση ἐκείνης τῆς ἡμέρας. Ἡ ἑορτή ἄρχιζε μέ τίς ἐπιδείξεις τῶν παιδιῶν τοῦ Νηπιαγωγείου καί ὁλοκληρωνόταν μέ ἐκεῖνες τῆς Ἕκτης. Πάντα χωριστά τά κορίτσια ἀπό τά ἀγόρια. Ἐμεῖς, κάναμε τοῦμπες καί πυραμίδες, εἴχαμε καί σκυταλοδρομία. Τά κορίτσια ἐκτελοῦσαν συνήθως ἀσκήσεις ρυθμικῆς, μέ μουσική ὑπόκρουση τόν Γαλάζιο Δούναβι τοῦ Στράους ἤ κάποιες πόλκες τοῦ μεσοπολέμου.
Ὁ ἐπίλογος ἐρχόταν μέ τούς ἐθνικούς χορούς. Καί τί δέν ἔχουμε χορέψει σέ ἐκεῖνες τίς γιορτές. Φυσικά τσάμικο καί καλαματιανό, ἀλλά καί μπάλλο, χανιώτικο, ἰκαριώτικο, σούστα, ἠπειρώτικο! Χορούς πού ἄν τούς μάθεις μία φορά, μπορεῖς νά τούς χορεύεις σέ ὅλη σου τήν ζωή! Ναί, ἐκεῖνοι οἱ χοροί πού μᾶς ἔμαθε ἡ κυρία Ἀγγελική στό δημοτικό σχολεῖο, βρίσκονται ἀποτυπωμένοι ἀκόμη στό μυαλό μου. Καί ὅποτε βρεθῶ σέ γλέντι ἤ πανηγύρι, μπορῶ καί τά βγάζω πέρα μιά χαρά. Καί μέ ρωτοῦν οἱ συνδαιτημόνες. «Ποῦ ἔμαθες νά χορεύεις;» καί ἀπαντῶ, «Φυσικά στό σχολεῖο!» Δέν γνωρίζω ἄν μαθαίνουν καί σήμερα τά παιδιά σέ ὅλα τά σχολεῖα τούς ἐθνικούς χορούς. Ὀφείλω, ὅμως, νά τονίσω ὅτι στήν Παιδαγωγική, στόν Πειραιᾶ, ἡ ἐγγονή μας τελείωσε τό δημοτικό σχολεῖο ἔχοντας μάθει νά τούς χορεύει ὅλους! Ἴσως σήμερα νά μήν ὑπάρχει τό ἔθιμο τῆς διδασκαλίας τῶν ἐθνικῶν χορῶν. Ἀλλά, πιστέψτε με, εἶναι ἕνα πολύτιμο ἐφόδιο! Μέ ἕναν τσάμικο κι ἕναν καλαματιανό, ἄρχιζε ἡ περίοδος τῶν θερινῶν διακοπών! Πῶς νά τό ξεχάσεις;
