Δέν ἀγαπῶ τίς «σειρές» στήν τηλεόραση. Δέν ἔχω παρακολουθήσει καμμία ἀπό αὐτές τίς καινούργιες.
Εἶμαι ἀπό τούς ἐλάχιστους τῆς γενιᾶς μου, πού δέν παρακολούθησε Ἄγνωστο Πόλεμο, Λούνα Πάρκ, Ἡ γειτονιά μας, τό Πέιτον Πλέις καί ὅλες τίς (καλές, μέτριες ἤ κακές) σειρές πού ἔχει προβάλει ἡ ἑλληνική τηλεόραση. Δέν ἔχασα, ὅμως, οὔτε ἕνα ἐπεισόδιο ἀπό τήν σειρά Ἐκεῖνος κι Ἐκεῖνος, μέ τούς καταιγιστικούς καί χειμαρρώδεις ἐκείνους, ἀργούς ἀλλά τόσο γεμάτους νοήματα, τοῦ Λουκᾶ καί τοῦ Σόλωνος, τήν σειρά Ἐκεῖνος κι Ἐκεῖνος, σέ κείμενα τοῦ Κώστα Μουρσελᾶ. Ἐκεῖ, στήν μαυρόσαπρη ὀθόνη, στήν διετία 1972-74, ὁ Βασίλης Διαμαντόπουλος καί ὁ μόλις προχθές ἐκδημήσας Γιῶργος Μιχαλακόπουλος, ἐνσάρκωναν τούς δύο «ἀπροσάρμοστους» καί «περιθωριακούς» τύπους, τόν Λουκᾶ (Διαμαντόπουλος) καί τόν Σόλωνα (Μιχαλακόπουλος), δύο θυμόσοφους, οἱ ὁποῖοι διέσχιζαν τήν πόλη καί συνομιλοῦσαν, ἐκπέμποντας ριπές μηνυμάτων, τά ὁποῖα ἡ αὐταρχική καί δυσλεκτική ἐξουσία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ἀδυνατοῦσε νά συλλάβει!
Καί γιά τόν λόγο αὐτό, ἐπειδή τά κοφτερά σάν λαιμητόμος λόγια πού σκαρφιζόταν ὁ Μουρσελᾶς παινίσσονταν τά πάντα ἀλλά «στά φανερά», δέν ἔλεγαν τίποτε πού νά «πρέπει νά κοπεῖ», ὅπως συνήθιζαν ,τότε, οἱ ἐπιτροπές λογοκρισίας τῆς σκληρῆς ἐξουσίας.
Θαύμαζα τούς διαλόγους, ζήλευα τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ συγγραφέας φτερούγιζε μεταξύ ἀλληγορίας καί πραγματικότητας, ἀλλά ἐκεῖνο πού μέ συνήρπαζε, ἦταν ἡ ἑρμηνεία τῶν δύο ἐξαίρετων ἠθοποιῶν.
Τύποι σχεδόν «κλοσάρ», μέ μακριά, ἀπεριποίητα μαλλιά, ρακένδυτοι, ἀλλά μέ γλῶσσα ξυράφι καί μέ κουβέντες «σφαῖρες» κατά τοῦ τότε κρατοῦντος καθεστῶτος.
Κι ἐμεῖς, νέα παιδιά τότε, μέ τό αἷμα νά βράζει, ἐρχόμενοι ἀπό τό «καμίνι» τῶν πανεπιστημιακῶν σχολῶν, διψούσαμε γιά μηνύματα!
«Λουκᾶ, μωρό μου, δέν θά μπεῖς στό αὐγό;» ρωτοῦσε ὁ Σόλων. Κι ὕστερα ἐξηγοῦσε ὅτι τό «αὐγό» εἶναι τό «κατεστημένο».
Κι ὁ Σόλων ἤθελε νά βλέπει λουλούδια καί θά μποροῦσε νά τά βλέπει καί μέσα στό αὐγό, «ἀληθινά ἤ ψεύτικα, δέν ἔχει σημασία», κατά τόν Σόλωνα.
Τέτοια κείμενα. Κοφτά καί γεμᾶτα δύναμη. «Σφηνάκια ἀμφισβητήσεως» θά τά λέγαμε σήμερα. Καί περιμέναμε νά τελειώσει ἡ –σύντομη– ἐκπομπή, γιά νά πᾶμε ἀργότερα στήν «Φοντάνα» καί νά σχολιάσουμε τά λεχθέντα ὑπό Σόλωνος καί Λουκᾶ, νά τά ἀναλύσουμε καί νά συμπεράνουμε «τί ἀκριβῶς ἤθελαν νά ποῦν.»
Ἔφυγε, λοιπόν καί ὁ Γιῶργος Μιχαλακόπουλος, ὁ «Σόλων» τοῦ διδύμου. Ἀνέβηκε στό Φῶς, γιά νά συναντήσει τόν Βασίλη Διαμαντόπουλο (Λουκᾶς) ἀλλά καί τόν συγγραφέα, τόν Κώστα Μουρσελᾶ, πού μᾶς ἔφυγε τό 2017.
Πειραιῶτες ὁ «Λουκᾶς» καί ὁ συγγραφέας, ὁ ὁποῖος ἀργότερα γνώρισε μία ἀκόμη τηλεοπτική ἐπιτυχία, μέ τήν μεταφορά τοῦ ἔργου του «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά».
Ἔφυγε καί ὁ Μιχαλακόπουλος, πού ἐνσάρκωσε στό σανίδι ρόλους μοναδικούς. Ἀλήθεια, ἔχουμε σήμερα ἠθοποιούς καί συγγραφεῖς αὐτοῦ τοῦ διαμετρήματος; Διαμαντόπουλο, Μιχαλακόπουλο, Μουρσελᾶ;
Ποιά νοήματα ἐκπέμπει ὁ «Σασμός», ἡ «Γῆ τῆς ἐλιᾶς», ἡ «Μάγισσα» καί τά ἄλλα «σήριαλ» πού προβάλλονται σήμερα; Ἐρωτῶ, διότι δέν ἔχω δεῖ κανένα!
Τί νά δεῖς ὅταν ἔχεις ἀπολαύσει τόν Λουκᾶ καί τόν Σόλωνα; Ὅπως δέν πῆγα νά δῶ τούς Ρόλλινγκ Στόουνς ὅταν ἔπαιξαν στό Ὀλυμπιακό Στάδιο.
Τί νά δεῖς ὅταν ἔχεις ζήσει, τό 1967, τήν ἡμιτελῆ συναυλία –διά ροπάλου– τῆς λεωφόρου Ἀλεξάνδρας; Στό καλό, Σόλων, μωρό μου…
