Στά ἑλληνικά, ἐδῶ καί πέντε χιλιάδες χρόνια, νησιά τοῦ Αἰγαίου, τήν Λέσβο, τήν Χίο, τήν Σάμο, τήν Κῶ, τήν Ρόδο, τά καλοκαίρια οἱ περισσότεροι ξένοι τουρίστες προέρχονται ἀπό τήν Τουρκία.
Τόν περασμένο Σεπτέμβριο πέρασα ἕνα τετραήμερο στήν Χίο καί διεπίστωσα ὅτι ἀπό τό ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς μέχρι τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τά ξενοδοχεῖα (ὄχι πολλά καί ὄχι ὅλα ὑψηλῶν προδιαγραφῶν) τοῦ νησιοῦ ἦταν γεμᾶτα ἀπό Τούρκους ἐπισκέπτες.
Οὔτε μία ὥρα μέ τό πλεούμενο δέν τούς χωρίζει ἀπό τό νησί καί τό βράδυ τά φῶτα τῆς Κρήνης (Τσεσμέ) φαίνονται πεντακάθαρα ἀπό τήν παραλία τῆς πόλεως τῆς Χίου. Τό ἴδιο γίνεται καί μέ τήν Σάμο, ὅπου –ὅπως ἔλεγαν οἱ παλαιοί– «ἀκοῦς τόν κόκκορα νά λαλεῖ ἀπό ἀπέναντι.»
Φυσικά, οἱ τουρίστες πού κατακλύζουν τά καλοκαίρια τά ἐν λόγῳ νησιά, ἐρχόμενοι ἀπό τήν Τουρκία, οὐδεμία σημασία δίνουν σέ ὅσα κατά καιρούς ἐκστομίζει ὁ πρόεδρός τους. «Ἄς λέει ὅ,τι θέλει, τά λέει γιά τό πόπολο, γιά νά τόν ψηφίζουν ἐκεῖνοι πού τούς ἀρέσουν τά μεγάλα λόγια καί μ’ αὐτά ξεχνοῦν τήν πεῖνά τους» μοῦ ἔλεγε Τοῦρκος γυναικολόγος, μέ τόν ὁποῖο πίναμε καφέ στήν πισίνα τοῦ μεγαλύτερου ξενοδοχείου τοῦ νησιοῦ.
«Κι αὐτά πού λέει; Γιά τήν Ἀθήνα πού θά τῆς στείλει πυραύλους; Γιά τά νησιά πού εἶναι τούρκικα; Γιά τό Αἰγαῖο καί τήν “Γαλάζια Πατρίδα;”» τόν ρώτησα, ἐλαφρῶς προβοκατόρικα.
«Ἄσε τον νά λέει. Ξέρει καλά ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι χώρα πού ἀνήκει στήν Εὐρώπη καί ἀκόμη καλύτερα γνωρίζει ὅτι ἔχει ἀνάγκη καί τήν τελευταία εὐρωπαϊκή δεκάρα. Ἀρκεῖ νά τοῦ κόψει μιά λίρα ἀπό τήν ἐπιδότηση ἡ Εὐρώπη γιά νά γίνει ἀρνάκι!» μοῦ εἶχε πεῖ ὁ Τοῦρκος ἰατρός τόν περαμένο Σεπτέμβριο.
Βεαίως, δέν θέλω νά συνδυάσω τήν ἀσύλληπτη μεταστροφή τοῦ Ταγίπ μετά τήν κατραπακιά πού τοῦ ἔδωσε ἡ «πανταχοῦσα» τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἡ ὁποία τόν ἐγκαλεῖ γιά ὅλα σχεδόν τά ζητήματα πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς σχέσεις τῆς Τουρκίας μέ τήν χώρα μας. Ἀλλά ἡ σύμπτωση εἶναι «καραμπινάτη» γιά νά τήν ἀγνοήσεις.
Ἦλθε, λοιπόν, ὁ Ταγίπ στήν Ἀθήνα, ἔρριξε τά χαμόγελά του, ἔβαλε τά δυνατά του γιά νά καθίσει σωστά στό κάθισμα πού τοῦ προσφέρθηκε στό Προεδρικό Μέγαρο, ἦταν προσεκτικός στίς δηλώσει του, χωρίς νά παραλείψει «ἐκεῖνα πού λέει πάντα», ἀλλά μέ ἄλλο τρόπο, μέ ἕνα εὐκρινέστατο «φίμωτρο», πού ἄφηνε νά ἀκουστεῖ ἡ φωνή ἀλλά μέ τρόπο πού ἔδειχνε ὅτι ὅλα εἶναι ὑπό ἔλεγχο καί ὁ ἴδιος βρίσκεται σέ (μερική ἔστω) καταστολή.
Τά εἶπε ὅλα, γιά «τουρκική καί ρωμαϊκή μειονότητα», γιά τήν Κύπρο, γιά τό Αἰγαῖο, ἀλλά ὅλα ὑπό τό πρῖσμα μιᾶς «φιλικῆς προσεγγίσεως» καί «μέ τό βλέμμα σέ ἕνα εἰρηνικό μέλλον».
Ἄν θέλετε τήν γνώμη μου, τό ζουμί τῆς ὑποθέσεως βρισκόταν στήν φράση «μποροῦμε τά πέντε δισ. εὐρώ τῶν συναλλαγῶν μας νά τά κάνουμε δέκα!». Ὅσα κι ἄν «χώνει» τό Κατάρ στόν Ταγίπ, ὅσα κι ἄν τοῦ ὑπόσχονται μερικοί ἄλλοι, ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος ἔχει ανάγκη καί τό τελευταῖο εὐρώ! Καί τό δείχνει, πλέον, χωρίς νά κοκκινίζει…
