Ἄς σταθοῦμε σήμερα σέ δύο γεγονότα, τά ὁποῖα προξένησαν ἐντύπωση. Κατ’ ἀρχάς, ἡ χειρονομία τοῦ Στέφανου Κασσελάκη νά προσφέρει στέγη στήν δημοσιογράφο Ἰωάννα Κολοβοῦ, τήν ὁποία, ἀστυνομικές δυνάμεις «πέταξαν ἔξω» ἀπό τό σπίτι της, τό ὁποῖο «βγῆκε στόν πλειστηριασμό» ἀπό Τράπεζα.
Κάποια στιγμή, οἱ πολιτικοί ὀφείλουν νά ἐξηγήσουν –ἄν μποροῦν– στούς πολῖτες τό πῶς εἶναι δυνατόν νά πληρώνουν ἐκεῖνοι τά λάθη ἤ τίς ζημιές τίς ὁποῖες οἱ ἴδιοι οἱ πολιτικοί προκάλεσαν στήν χώρα.Δηλαδή –χωρίς νά ἀναφέρομαι στό συγκεκριμένο παράδειγμα– πῶς εἶναι δυνατόν, ἕνας ἄνθρωπος, πού εἶχε μιά ζωή κανονική, μιά ζωή «μετρημένη σκληρή», πού λέει κι ὁ Νεγρεπόντης στά «Μικροαστικά» του, νά βρεθεῖ ἄνεργος (λόγῳ τῶν μνημονίων καί τῆς τραγωδίας τοῦ Καστελλορίζου, στήν ὁποία μᾶς ἔσυρε ὁ γνωστός κληρονόμος μεγάλου ὀνόματος) καί ὁ ἴδιος καί ἡ σύζυγός του καί νά χάσει ὅ,τι εἶχε μέχρι τότε χτίσει, ἐπειδή κάποιοι ἔκριναν ὅτι ἔπρεπε νά καταστραφοῦν οἱ πολῖτες γιά νά ἐπιβιώσουν οἱ Τράπεζες. Νά ἐξηγήσουν οἱ πολιτικοί στούς πολῖτες πῶς εἶναι δυνατόν μιά ὁμάδα κερδοσκόπων νά ἀγοράζει ἀπό τήν Τράπεζα τό δάνειό σου μέ ἐλάχιστα εὐρώ καί νά σοῦ ζητᾶ νά πληρώσεις ἐδῶ καί τώρα ἑκατό φορές πάνω ἀπό τό ποσό πού ἐπωλήθη τό δάνειό σου.
Νά ἐξηγήσουν –ὄχι μέσῳ τρίτων– ἀπό βήματος τῆς Βουλῆς πῶς, γιατί καί ποιοί ἀποφάσισαν νά μετατρέψουν μιά κοινωνία πού στεκόταν καλά στά πόδια της, σέ κοινωνία ἐπαιτῶν καί «ἐπιδοματούχων».
Ὁ Στ. Κασσελάκης, λοιπόν, ἕνα μιά κίνηση πού ἔδειξε ὅτι ἡ πολιτική μπορεῖ νά ἔχει καί ἄλλο πρόσωπο. Ναί, ἴσως νά εἶναι μιά κίνηση ἐντυπωσιασμοῦ, μιά κίνηση ἐπικοινωνιακή, μιά κίνηση «γιά νά ἀλλάξει τήν ἀτζέντα», ὅπως λένε οἱ «ἐπικοινωνιολόγοι» (τί ἰδιότης καί αὐτή!). Δέν θά ἦταν, ὅμως, καλό, νά κάνουν μιά ἀνάλογη κίνηση ὅλοι μαζί οἱ κατέχοντες ἕδρα στήν Βουλή καί νά ἀνακουφίσουν τόν κόσμο, πού βλέπει ὅτι τά ἀδηφάγα «φάντς» ἀκονίζουν τά (στηριγμένα σέ ἀκριβά ἐμφυτεύματα) δόντια τους;
Τό δεύτερο ἐντυπωσιακό γεγονός ἦταν ἡ κατάθεση ἐκείνης τἧς δύστυχης μητέρας στήν Ἐπιτροπή τῆς Βουλῆς, ἡ ὁποία «ἐρευνᾶ» τό θέμα τῆς τραγωδίας τῶν Τεμπῶν. Δέν πρόκειται γιά καμμία ἐπιστημονικῶς τεκμηριωμένη ἀγόρευση οὔτε γιά περιγραφή γεγονότων ἀπό κάποιον εἰδικό. Ἦταν αὐτό πού λέμε «ἡ φωνή τῆς κοινῆς λογικῆς», ὅση λογική μπορεῖ νά ἔχει ἀπομείνει σέ ἕναν ἄνθρωπο πού ἡ ἀβελτηρία καί ὁ «ὠχαδερφισμός» τῶν πολιτικῶν ἡγεσιῶν, τῆς πῆρε τό παιδί της «μέσα ἀπό τά χέρια της.» Ἀλλά ἦταν μιά φωνή καθαρή, αὐθόρμητη, αὐθεντική καί, κυρίως, ἀληθινή.
Ἦταν, δηλαδή, ἐκεῖνο πού λείπει (ἀνέκαθεν) ἀπό αὐτές τίς «Ἐξεταστικές» καί τίς ἄλλες δῆθεν «Ἐπιτροπές» τοῦ Κοινοβουλίου. Ἔχω κληθεῖ καί ἔχω καταθέσει σέ τέτοια «Ἐξεταστική» καί αἰσθάνθηκα ἀηδία, ὅταν μέ πλησίασε ὁ πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς καί μοῦ εἶπε, δῆθεν ἐμπιστευτικά, «πές ἐσύ μία φορά τό ὄνομα “Καραμανλῆς” καί δέν θά ἔχεις νά φοβηθεῖς κανένα!». Καί ἐπειδή ἔχω ἀντίληψη αὐτῶν τῶν «Ἐξεταστικῶν» καί τῶν διαφόρων ἐγκαθέτων, ὀφείλω νά πῶ ἕνα μεγάλο «εὐχαριστῶ» σέ αὐτή τήν μητέρα, ἡ ὁποία «τά ἔχωσε κανονικά.»
Καί ἐγώ «τά ἔχωσα» τότε, ἀλλά εἴχαμε κυβέρνηση Καστελλόριζου καί τό «Κανάλι τῆς Βουλῆς» ἔπαιζε «λαϊκά». Σήμερα, τοὐλάχιστον, αὐτή ἡ Βουλή (καί ἡ κυβέρνηση) ἐπιτρέπει νά ἀκούγονται ἐλεύθερα καί οἱ καθαρές φωνές!
