Πόσες, αλήθεια, δικλείδες έχει βρει η δική μας πίστη, η Ορθόδοξη, για να μην καταπιέζει τον πιστό;
Κορυφαία, βεβαίως, εκείνο το «Κατ’ οικονομίαν», που σου επιτρέπει να κάνεις και έναν και δυο και τρεις γάμους. Είναι κι άλλα, πολλά, που κάνουν το δικό μας δόγμα πιο ανθρώπινο, πιο ελκυστικό. Ένα από αυτά, είναι και «Η πρώτη Ανάσταση»… Τώρα που το σκέφτομαι, φαίνεται ότι αυτό το «παραθυράκι» το έφτιαξαν για τα παιδιά! Καθ’ ότι, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, περιμέναμε πώς και πώς την Πρώτη Ανάσταση, για να επιπέσουμε ως γύπες στα κουλουράκια, τα τσουρέκια και τα αυγά! Τί ήταν εκείνη η Μεγάλη Εβδομάδα! Μπορεί τα σημερινά παιδιά να μην το αντιλαμβάνονται, αλλά τότε όταν λέγαμε «νηστεία», το εννοούσαμε! Το εννοούσαν οι γονείς μας, δηλαδή, των οποίων ο λόγος ήταν απαράβατος! Ξέρεις τί είναι να έχεις βοηθήσει στην παρασκευή των πασχαλινών εδεσμάτων, να έχεις κολλήσει τις χαλκομανίες στα αυγά (τα παιδιά πάντα ελάμβαναν μέρος στις μικρές αυτές ιεροτελεστίες) και να τα βλέπεις από μακρυά, να μην μπορείς να σουφρώσεις ένα κουλουράκι, ένα αυγό;
Θα μου πείτε «Καλά, τόσο σημαντικό ήταν ένα κουλουράκι»; Εμ’ πώς δεν ήταν! Από μικρά καταλαβαίναμε ότι το «απαγορευμένο» είναι το πιο νόστιμο…
Διότι όλη την εβδομάδα την εβγάζαμε με ταχινόσουπες και τοματόσουπες, με χόρτα και φακές, με ψωμί, αλειμμένο με λάδι και πασπαλισμάνο με ρίγανη (ήταν το «δεκατιανό» ή το «απογευματινό» στις ημέρες της νηστείας. Το απολαυστικότερο και λιγώτερο «νηστήσιμο» έδεσμα της Μεγάλης Εβδομάδας ήταν τα «σκορδομακάρονα», μακαρόνια, δηλαδή, «καμμένα» με λάδι και με μικρά κομμάτια σκόρδου για γαρνιτούρα! Ε, δεν ήταν πειρασμός να ξέρεις ότι επάνω στον μπουφέ είναι αραδιασμένα τα τσουρέκια, μέσα στις σουπιέρες τα αυγά και πλάι, στις πιατέλες, τακτοποιημένα πυραμιδοειδώς, τα κουλουράκια;Και μύριζαν τα άτιμα! Θες η βανίλια, θες το μαχλέπι, θες η μαστίχα, συνέθεταν ένα σπάνιο και ερεθιστικό άρωμα, που προκαλούσε μια ακατανόητη φαγούρα στα χέρια και έκρηξη στους σιελογόνους αδένες. Ήταν, όμως απαγορευμένα! Και αν άπλωνες χέρι «θα σε τιμωρούσε ο Θεός, θα πήγαινες στην Κόλαση, θα στράβωνε το στόμα σου», όπως έλεγαν οι Μικρασιάτισσες γριές, που κάθονταν στις πολυθρόνες ολημερίς, έξω από τις πόρτες της γειτονιάς. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι γριές από τη Μικρασία, με το που μύριζε Άνοιξη, εκεί, καρφωμένες στην πολυθρόνα!
«Γιαγιά, να φάω ένα κουλουράκι;» ρωτούσε ο Μάρκος την γιαγιά του την Πύρδαινα. «Να φας, βρε, αλλά θα στραβώσει ο στόμας σου κι ύστερις θα σε κυνηγήσει ο Αρχάγγελος μέχρι να πέσεις στα γόνατα και να ζητάς συχώρεση!» έλεγε εκείνη. Και το έλεγε με ένα τέτοιο ύφος, που έβλεπες ήδη τον Αρχάγγελο-τιμωρό με την ρομφαία στο σαλόνι, πλάι στον φορτωμένο μπουφέ!
Ώσπου, ερχόταν η Πρώτη Ανάσταση και, γυρνώντας από τον Αη-Γιάννη, πέφταμε σαν τις σφήκες στον μπουφέ!
«Χριστός Ανέστη» φωνάζαμε μπουκωμένοι πλην ευτυχείς, που είχε τελειώσει η μαρτυρική νηστεία. Γι αυτό και είχαν τότε άλλη γλύκα τα τσουρέκια! Άλλη, σας λέω!
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, αγαπητοί…
