Μέσα σέ ὅλη αὐτή τήν μαυρίλα, σέ ὅλο αὐτό τό τοξικό, ἀπό πάσης ἀπόψεως-νέφος, πίσω ἀπό τό ἐφιαλτικό μελανόχρωμο τοπίο, μέσα στήν καρβουνιασμένη καί ταλαίπωρη μικρή γωνιά τῆς γῆς πού λέγεται Ἑλλάς, αὐτές τί μέρες –ὅσο καί ἄν ἀκούγεται ὀξύμωρο– ὑπῆρξε «κάποιος» κερδισμένος!
Εἶναι ἡ δημοσιογραφία! Ὁ δικός μας κλάδος, ὁ κατασυκοφαντημένος (ὄχι χωρίς εὐθύνη καί ἡμῶν τῶν ἰδίων) δικός μας χῶρος, πού βρῆκε τή δική του διέξοδο σωτηρίας πρός τήν θάλασσα. Καί μακάρι νά ἀποτελέσει –καί μήν τό θωρήσετε ὕβρι– ἡ τραγωδία πού μᾶς τυλίγει εὐκαιρία, νά «ξεπλυθεῖ» ὁ χῶρος μας ἀπό τήν κομματική «λίγδα» πού τόν ἔχει τυλίξει τά τελευταῖα χρόνια.
Βλέπαμε καί ἀκούγαμε τούς –νεαρούς κυρίως– ρεπόρτερ νά μεταδίδουν τίς σκηνές ἀπ’ εὐθείας ἀπό τήν πηγή τῶν τραγικῶν γεγονότων καί εἴπαμε μέσα μας «ἐπί τέλους, ρεπορτάζ! Ἐπί τέλους, δημοσιογραφία!», ἐπί τέλους, εἴδαμε ἐκεῖνο πού στερηθήκαμε τόν τελευταῖο καιρό. Ὄχι, δέν θά καταλογίσουμε εὐθύνες οὔτε θά μιλήσουμε γιά «διαπλοκή» καί ἄλλα τέτοια, πού ἔγιναν –κι αὐτά δυστυχῶς– «ψωμοτύρι» στό στόμα τῶν πολιτῶν τά τελευταῖα χρόνια… Εἶναι, ὅμως, περισσότερο ἀπό βέβαιο, ὅτι ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, ἡ δημοσιογραφία εἶχε περάσει σέ δεύτερο πλάνο, ἀφήνοντας τήν πολιτική νά τήν «πλακώνει» μέ ἐκείνη τήν πέτρα τοῦ Σισσύφου, πού ἄν δέν τῆς δώσεις μιά νά φύγει ἀπό πάνω σου, θά σέ ταλαιπωρεῖ ἰσοβίως…
Βεβαίως, ἀκόμη καί τώρα, πού οἱ νεότεροι συνάδελφοι δίνουν τήν μάχη στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός γιά τήν σωτηρία τοῦ χαμένου μας κύρους, βρίσκονται οἱ «κομματικοί», ἐκεῖνοι δηλαδή πού (δυστυχῶς ὑπάρχουν ἀκόμη), σπεύδουν στά «κανάλια» γιά νά μιλήσουν ὡς ἐκπρόσωποι κομμάτων καί ὄχι ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Κοινῆς Γνώμης.
Εἴδαμε –καί ἐλπίζουμε νά πάψουμε σύντομα νά βλέπουμε– καί πάλι κάποιους «νά χτυποῦν τό χέρι στό γραφεῖο» καί νά ζητοῦν εὐθύνες ἐδῶ καί τώρα». Οἱ ἴδιοι, πού προσπαθοῦσαν πρίν ἀπό μερικά χρόνια νά πείσουν ὅτι «οἱ προηγούμενοι» δέν εἶχαν εὐθύνες! Πότε, ἀλήθεια, θά πάψει αὐτή ἡ τακτική πού τόση φθορά καί ἀπαξίωση συσσώρευσε στό δικό μας ἐπάγγελμα; Πότε θά ἐκλείψει αὐτή ἡ ἐκνευριστική παρουσία τῶν ὡς «πόρτ παρόλ» κομμάτων ὁμιλούντων δημοσιογράφων;
Φυσικά, δέν μπορεῖ κανείς νά μήν ἀναφερθεῖ καί στήν ἐπίθεση τήν ὁποία δέχθηκαν ἐκπρόσωποι τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ἀπό «ἀγανακτισμένους πολῖτες». Αὐτή ἡ ἀλητεία, τήν ὁποία χορτάσαμε στήν ἐποχή τῆς «πάνω καί κάτω πλατείας», τήν ἐποχή πού ἔφερε τόν λαϊκισμό καί τήν χυδαιότητα στό Κοινοβούλιο, πρέπει νά «χτυπηθεῖ στό κεφάλι». Ἀλλοίμονο ἄν ὁ Τύπος ἐμποδίζεται νά κάνει –ἐπί τέλους– τήν δουλειά του!
Ἡ πύρινη τραγωδία, ἡ ὁποία θά ἀφήσει τά ἴχνη της γιά δεκαετίες στήν πατρίδα μας, ἄς γίνει βατήρας γιά μιά νέα ἐκκίνηση τῆς πραγματικῆς, τῆς ἀληθινῆς, τῆς μόνης, δηλαδή, μορφῆς πού πρέπει νά ἔχει ἡ δημοσιογραφία. Ἀρκετά ἀδικήθηκε ὁ κλάδος, ἀρκετά δυσφημίσθηκε ἡ ἐνημέρωση στήν Ἑλλάδα. Καιρός εἶναι νά θυμηθοῦμε τά λόγια τοῦ μεγάλου δημοσιογράφου Μάρκ Τουαίην: «Στοῦ καλοῦ δημοσιογράφου τήν κηδεία δέν πάει κανείς!»…
