Ἐπ’ εὐκαιρία τῆς 13ης Δεκεμβρίου 1967

Χθές, 13 Δεκεμβρίου, θυμήθηκα ὅτι τέτοια μέρα, τό 1967, ὁ Βασιλεύς –τότε– τῆς Ἑλλάδος Κωνσταντῖνος…

… προσπάθησε νά ἀνατρέψει τήν κυβέρνηση τῶν συνταγματαρχῶν τῆς 21ης Ἀπριλίου. Τό «Κίνημά» του, ὅμως, ἦταν πρόχειρα ὀργανωμένο, προδόθηκε ἐκ τῶν ἔσω (οὐδεμία ἔκπληξη), ἀπέτυχε καί ὁ ἴδιος βρέθηκε αὐτοεξόριστος στήν Ρώμη καί ἐν συνεχεία στό Λονδῖνο.

Μέ δυό λόγια, ὁ Κωνσταντῖνος ἔπαιξε κορώνα-γράμματα τόν θρόνο, τόν ἔχασε (μέ δική του κυρίως εὐθύνη) καί ἔφθασε νά μετέχει σέ ἕνα δημοψήφισμα, στό ὁποῖο δέν τοῦ ἐπετράπη νά ἔχει φυσική παρουσία. Καί πάλι ἔχασε, καί πάλι μέ δική του εὐθύνη.

Εἴμαστε ἀρκετά μεγάλοι, γιά νά γνωρίζουμε πολύ καλά ὅσα συνέβησαν ἀπό τό 1967 ἕως τό 1974. Συνεπῶς δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς «δουλέψει» καί κυρίως κάποιοι συνάδελφοί μας, πού εἶχαν στενές (μά, πολύ στενές) σχέσεις μέ τό καθεστώς τῶν Συνταγματαρχῶν καί ἀργότερα, ἀπό τά ραδιόφωνα ἤ τίς τηλεοράσεις, μιλοῦσαν γιά «τρελοφασίστες» καί ἄλλα εὐτράπελα! Εἴμαστε ἀρκετά παλαιοί στή δημοσιογραφία, ὥστε νά γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι σχεδόν ὅλη ἡ Ἑλλάδα τό βράδυ τῆς 21ης Ἀπριλίου δέν ἔβγαλε ἄχνα, διότι, πολύ ἁπλά, δέν ἐνοχλήθηκε καί πολύ ἀπό τό πραξικόπημα καί ὅτι τό βράδυ τῆς 24ης Ἰουλίου 1974 σχεδόν ὅλη ἡ Ἑλλάδα ἔγινε… ἀντιστασιακή! Ἐπειδή, λοιπόν, ἐμεῖς οὐδέποτε ὑπήρξαμε θιασῶτες ἤ ὑποστηρικτές τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος (ἀλλά οὔτε καί κορδωθήκαμε ὡςἀντιστασιακοί) ἔχουμε «δικαίωμα διά νά ὁμιλοῦμε», πού θά ἔλεγε καί ὁ Μένιος Κουτσόγιωργας. Θυμόμαστε, λοιπόν, πολύ καλά πώς ἔφυγαν ἀπό τήν Ἑλλάδα μεγάλα πολιτικά στελέχη, πού τό 1974 ἐπέστρεψαν λάβροι καί μέ τό ζουνάρι λυμένο. Θυμόμαστε ποιοί καί πῶς παρενέβησαν γιά νά ἀπελευθερωθοῦν κάποιοι «ἐπιφανεῖς», ἐνῶ οἱ δυστυχεῖς ἰδεολόγοι τῆς Ἀριστερᾶς καί τῆς Δεξιᾶς (ποιός εἶπε ὅτι οἱ συνταγματάρχες συμπαθοῦσαν τήν ἀστική τάξη;) ὑφίσταντο τίς συνέπειες τῆς προσηλώσεως στίς ἰδέες τους. Γνωρίζουμε ἐπίσης πολύ καλά ὅτι οἱ ἀληθινοί ἀντιστασιακοί στήν Ἑλλάδα ἦταν μετρημένοι καί γνωστοί σέ ὅλους. Ἄν, ὅμως, δεῖτε πόσοι ἀναγνώρισαν χρόνια γιά συνταξιοδότηση ὡς «ἀντιστασιακοί», μέ τή μαρτυρία μόνο ἑνός φίλου τους, πού κατέθεσε ὅτι «ὁ τάδε δέν ἐργάσθηκε ἀπό τότε μέχρι τότε ἐπειδή ἐδιώκετο γιά πολιτικούς λόγους», θά ἀνατριχιάσετε! Οἱ ἀντιστασιακές συντάξεις πού ἔδωσε ἀργότερα ὁ Γιαννόπουλος σέ ἀνθρώπους πού το ’40-’44 ἦταν …νήπια, ὠχριοῦν ἐμπρός στή βιομηχανία τῶν συνταξιούχων πού «ἀντιστάθηκαν» εἴτε ἀπό τίς καρέκλες τοῦ «Τοπ’ς», εἴτε ἀπό τή «Λυκόβρυση», ἤ ἀπό τά πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπου δῆθεν φοιτοῦσαν, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἔκαναν «χαβαλέ». Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ Ἑλλάδα εἶναι μικρή χώρα, ἐπειδή οἱ δημοσιογράφοι τότε ἤμασταν λίγοι καί γνωριζόμασταν πολύ καλά μεταξύ μας, καλό θά εἶναι νά λέμε λιγότερα! Ὅσο γιά κάποιους νεοσσούς τοῦ κλάδου, πού γράφουν πύρινα ἄρθρα ἤ λένε μεγάλες κουβέντες, ἄς περιμένουν νά γραφεῖ ἡ Ἱστορία. Θά ὑπάρξουν, πιστεύω, ἐκπλήξεις πολλές καί ὀδυνηρές. Διότι, δέν μπορεῖ, κάποτε θά γραφεῖ ἡ ἀληθινή Ἱστορία καί θά δοῦμε ὅτι καί ἡ Ἑπταετία, ἀλλά καί τό πολιτικό σύστημα ἔχουν μεγάλες εὐθύνες… Αὐτά, ἐπειδή χθές, 13 Δεκεμβρίου, θυμηθήκαμε…