«Πότε θά ἔχουμε ἐκλογές;» Ἴσως εἴμαστε ἡ μοναδική χώρα στόν κόσμο, στήν ὁποία τό ἐν λόγω ἐρώτημα τίθεται ἀπό τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν!
Τώρα δέ πού ἡ κυβέρνηση διανύει τόν τελευταῖο χρόνο τῆς –κατά τό Σύνταγμα– θητείας της, τά σενάρια περί ἐκλογῶν δίνουν καί παίρνουν. Καί δέν φαντάζεστε πόσο δύσκολο εἶναι νά εἶσαι δημοσιογράφος αὐτό τόν καιρό στήν Ἑλλάδα, στήν χώρα στήν ὁποία ὅλοι νομίζουν ὅτι ἐμεῖς οἱ διάκονοι τῶν ΜΜΕ «ὅλο καί κάτι περισσότερο γνωρίζουμε».
Ἄν τούς ἀπαντήσεις μέ εἰλικρίνεια καί τούς πεῖς «Δέν γνωρίζω», θά θεωρηθεῖς «ἄσχετος», θά νομίζουν ὅτι «τούς δουλεύεις», θά σοῦ ποῦν «ξέρεις, ἀλλά δέν μᾶς τό λές», καί ἄλλα σχετικά. Γι’ αὐτό ὀφείλεις νά υἱοθετεῖς κάποιες «ρετσέτες», τοῦ εἴδους «Μᾶλλον μέσα στήν ἄνοιξη», ἤ «Πάντως ὄχι τώρα, πού πλησιάζουν ἑορτές», ἤ «Ἀποκλείεται μέσα στό καλοκαίρι μέ τά μπάνια τοῦ λαοῦ». Ἔτσι, μέ μισόλογα, ξεφεύγεις ἀπό τούς σκοπέλους καί …ψάχνεις νά δεῖς τί γίνεται. Ἐνῶ, ἄς ποῦμε, στήν Νορβηγία κανείς δέν θά διενοεῖτο νά ὑποβάλει παρόμοια ἐρώτηση. Διότι ἐκεῖ –ὅπως καί σέ ἄλλες χῶρες πού σέβονται τόν πολίτη– οἱ ἐκλογές γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια. Ἐκεῖ ὁ Νομοθέτης ἦταν καί εἶναι σαφής. «Δέν μέ ἐνδιαφέρει πῶς θά σχηματίσετε κυβέρνηση, κόψτε τόν λαιμό σας καί βρεῖτε λύση. Ἐκλογές, πάντως, πρό τῆς λήξεως τῆς τετραετίας, ἀπαγορεύονται». Κι ἔτσι ἔχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας, κυβερνήσεις μειοψηφίας, κυβερνήσεις πού διαρκοῦν λίγο ἤ περισσότερο. Ἀκυβερνησία, πάντως, δέν ἔχουν, οὔτε ἐκλογές κάθε τρεῖς καί λίγο. Ἔτσι, «δουλεύει ρολόι» καί ἡ δημόσια διοίκηση, πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τίς ὀρέξεις τοῦ ἑκάστοτε πρωθυπουργοῦ ἤ ἀπό τίς ἐμμονές τῆς ἑκάστοτε ἀντιπολιτεύσεως. Ἐνῶ ἐμεῖς ἐδῶ, στήν χώρα τῶν ἐκλογομαγείρων, μέ τό πού θά καθίσει ὁ νέος πρωθυπουργός στήν καρέκλα του, ἀρχίζουν τά ὄργανα. «Πρέπει νά πᾶμε σέ ἐκλογές»! Μεταξύ μας, ἀγαπητοί, ἐδῶ ὁ Νομοθέτης πρέπει νά ἦταν ὀλίγον πονηρούλης. Διότι στίς ἄλλες ἐκλογές, στίς αὐτοδιοικητικές ἤ στίς περιφερειακές, δέν ὑπάρχει περίπτωση προώρου προσφυγῆς στίς κάλπες. Ἐκλέγεσαι, κύριε, δήμαρχος; Εἶσαι ἀκλόνητος γιά τέσσερα χρόνια! Βρέ δέν πά’ νά σοῦ φύγουν ὅλοι οἱ σύμβουλοι, δέν πά’ νά κάνεις ὅ,τι τρέλα θέλεις; Οὐδείς σέ κουνάει ἀπό τήν καρέκλα! Λές καί σέ ἔχουν κολλήσει μέ ὀξυγονοκόλληση! Δέν εἴδατε τόν κύριο ἐκεῖνον στόν Μαραθῶνα; Οὐδείς τόν κούνησε, καί ἐξακολουθεῖ νά φέρει τόν τίτλο! Μπορεῖ νά ἔκανε τά μπάνια του ὅταν καιγόταν ὁ κόσμος, ἀλλά τήν ἕδρα του τήν φύλαξε μιά χαρά! Γιατί, λοιπόν, δέν γίνεται τό ἴδιο καί στίς ἐθνικές ἐκλογές; Γιατί νά ἔχουμε κάθε τόσο τήν φαγωμάρα καί τήν ἐπίκληση τῆς προσφυγῆς στήν κάλπη; Νομίζω ὅτι θά ἔπρεπε νά εἶναι τό πρῶτο μέλημα στήν ἐπικείμενη (;) ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος. Ἐκλογές μόνο στό τέλος τῆς τετραετίας! «Ἐδῶ σέ θέλω κάβουρα», πού λέει καί ὁ λαός. Νά δεῖς πόσο θά προσέχουν τά ψηφοδέλτια, νά δεῖς πόσο θά ἀλλάξει ἡ φρασεολογία, νά δεῖς πῶς θά βρίσκονται «κοινῶς ἀποδεκτές λύσεις» καί ἄλλα, πού σήμερα φαντάζουν ἐξωπραγματικά! Ἀλλά ποιός ἔχασε τήν σύνεση γιά νά τήν βροῦν τά κόμματα;
