Τόν Νῖκο Πορτοκάλογλου τόν ξεχώρισα ἀπό τότε πού ἄκουσα τούς «Φατμέ».
Κατ’ ἀρχάς μοῦ φάνηκε ἔξυπνο τό ὄνομα τοῦ συγκροτήματος. Μοῦ θύμισε κάτι ἀπό τόν Καραγκιόζη τοῦ Χαρίδημου, πού πήγαινα, καί ἔβλεπα (δωρεάν, ὡς μέλος τῆς ὁμάδας πού γύριζε τίς γειτονιές καί πετοῦσε «φέιγ βολάν» γιά νά διαφημίσει τήν παράσταση) πιτσιρίκος, στήν Παλαιά Κοκκινιά.
«Φατμέ» ὀνομαζόταν ἡ βεζυροπούλα, τήν ὁποία ὁ Καραγκιόζης, ὡς γιατρός, ἔκανε καλά. Τούς παρακολούθησα σέ ὅλη τους τήν πορεία ἀπό τόν πρῶτο, ὁμώνυμο δίσκο, μέχρι τόν τελευταῖο, τό «Πάλκο». Ἦταν ἕνα εὐφυέστατο σύνολο, ἐπηρεασμένο ἀπό τήν ἔθνικ μουσική ἀλλά καί τούς (ἀγαπημένους μου) Talking Heads, πού εἶχε τήν δυνατότητα νά ἐμπλέξει στούς ἤχους καί τό ὕφος του τήν Χαρούλα Ἀλεξίου, τόν Νῖκο Παπάζογλου, τήν Ἀφροδίτη Μάνου καί νά προσφέρει ἕνα δροσερό καί συνάμα συμπαγές μουσικό ἀποτέλεσμα. Τραγούδια τους, ὅπως «Τό καλοκαιράκι» καί τό «Εἴμαστε πιά πρωταθλητές», θεωροῦνται πλέον κλασσικά στό εἶδος τους. Ὅταν, σέ μιά συζήτησή μας, ὁ Κωνσταντῖνος Ζούλας μοῦ εἶπε ὅτι ἡ ΕΡΤ ἑτοίμαζε «μιά ἐκπομπή μέ τόν Πορτοκάλογλου» ἤμουν βέβαιος γιά τήν ἐπιτυχία της. Ὁ συγκεκριμένος δημιουργός ἔχει τά χαρακτηριστικά πού ἀποτελοῦν ἐγγύηση γιά μιά τέτοια προσπάθεια.
Εἶναι μελετηρός, ἔχει τό γνῶθι σαὐτόν (δέν πλασσάρεται ὡς τραγουδιστής, ἀλλά γνωρίζει αὐτό πού εἶχε πεῖ ὁ Δῆμος Μούτσης, ὅτι δηλαδή, κάποιες φορές, ἐκεῖνος πού ἑρμηνεύει τά τραγούδια πού ἔχει γράψει ὁ ἴδιος, μπορεῖ νά τά κάνει πιό ὄμορφα) καί, τό κυριώτερο, δέν διστάζει νά ἐφαρμόσει στήν πράξη τό ὅτι «ἡ μουσική εἶναι μία» καί νά μπλέξει, μέσα ἀπό μία «κατέντζα» τούς Μπήτλς μέ τόν Βαμβακάρη, τήν Νίνα Σιμόν μέ τόν Μπάτη καί τόν Μικρούτσικο μέ τόν Πώλ ΜακKάρτνεϋ.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις καί λέγοντας στόν φίλο μου τόν Κωνσταντῖνο ὅτι «ὁ Πορτοκάλογλου θά φτιάξει κάτι σάν τόν Σαββόπουλο παλαιότερα», ἔγινα φανατικός θεατής –καί πολλές φορές ἀκροατής, κλείνοντας τά μάτια– τῆς ἐκπομπῆς «Τό μουσικό κουτί», πού μᾶς χάρισε ὁ ἐξαιρετικός αὐτός δημιουργός ἀπό τήν συχνότητα τῆς ΕΡΤ1.
Ἄς πᾶμε τώρα στούς μουσικούς, πού πλαισίωσαν τόν Νῖκο Πορτοκάλογλου καί τήν Ρένα Μόρφη, καί συνόδευσαν ὅλους τούς καλεσμένους. Κατ’ ἀρχάς ὁ ἐξαίρετος μουσικός καί ἐνορχηστρωτής Γιάννης Δίσκος, ὁ ἄριστος βιολονίστας Δημήτρης Καζάνης, ὁ πολυσύνθετος κιθαριστής Λάμπης Κουντουρόγιαννης, ὁ «μετρονόμος» ντράμερ Θανάσης Τσακιράκης, ὁ «μπετόν ἁρμέ» μπασίστας Βύρων Τσουράπης καί ὁ μελωδικότατος πιανίστας Στέλιος Φράγκους.
Δέν εἶναι εὔκολο, πιστέψτε με, νά «μοντάρεις» ἕνα τόσο ἁρμονικό σύνολο, μέ τόσο καλούς μουσικούς.
Καμμία ὑπερβολή στό παίξιμό τους, μετρημένοι, πιστοί στίς ἐνορχηστρώσεις, χωρίς ἀκρότητες καί ἐπιδείξεις, δέν ἄφησαν ποτέ παραπονεμένη τήν εὐαίσθητη ἀπαιτητική καί ἐνίοτε αὐστηρή ἀκοή μας.
Πολλοί εἶναι οἱ «πιστοί» τῆς ἐκπομπῆς πού δυσανασχέτησαν στό ἄκουσμα τῆς διακοπῆς της. Ὅμως ὁ Πορτοκάλογλου ἐπέλεξε νά σταματήσει χωρίς νά ἀρχίσει «νά γίνεται συνήθεια.»
Ἴσως ἐπανέλθει κάποια ἄλλη στιγμή, μέ ἕνα ἄλλο σχῆμα καί σχέδιο.
Ἀλλά δέν εἶναι μικρό πρᾶγμα νά ἀφήνεις πίσω σου καλή ἀνάμνηση, ἰδιαίτερα σέ ἕνα μέσο ὅπως ἡ τηλεόραση, πού φθείρει καί ξεθωριάζει ἀκόμη καί τίς εἰκόνες μέ τά ἐντονώτερα χρώματα.
