Εἴμαστε μιά οἰκογένεια πού διαβάζει πολύ. Ὁ πατέρας μας μοῦ εἶχε ἀποκαλύψει τό –κατά τήν ἄποψή του– τρίπτυχο προκειμένου νά φθάσεις ἐκεῖ πού ἐπιδιώκεις. «Διάβαζε, διάβαζε, διάβαζε!»
Βρέθηκα ἀπό παιδί μπροστά σέ μιά τεράστια βιβλιοθήκη (τήν μεγάλωσα ὅσο μποροῦσα ἀφ’ ὅτου τήν κληρονόμησα) καί, μοιραῖα, μιᾶς καί στά μικράτα μου δέν εἶχε ἀκόμη ἐνσκήψει στήν Ἑλλάδα τό μηχάνημα τῆς ἀπαιδευσίας, ἡ τηλεόραση, διάβαζα ὅ,τι εὕρισκα μπροστά μου. Ἀπό Τά Νέα, τήν Καθημερινή καί τήν Ἑστία, πού ἔμπαιναν κάθε μέρα στό σπίτι, τήν Ὁμάδα καί τήν Γυναῖκα (τήν ἀγόραζε ἡ μητέρα μας), μέχρι καί ὅ,τι ἄλλο. Κόμικς καί Μίκυ Μάους, Κλασικά Εἰκονογραφημένα, μυθιστορίες, μέχρι καί κάποιους μεγάλους συγγραφεῖς. Τό μικρόβιο μετεδόθη στόν υἱόν μας, ἀλλά καί στήν σύζυγο, ἡ ὁποία ἐξακολουθεῖ νά μελετᾶ, κυρίως, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα.
Πῆρε, λοιπόν, προχθές, Τρίτη, ἕναν φίλο μας μέ τό αὐτοκίνητό του καί τήν πῆγε στήν Ἐλευσῖνα. Μέ εἶχε φάει νά τήν πάω ἐγώ, δέν προλάβαινα, καί ἔτσι, τήν ἡμέρα πού εἶχαν ἀπεργία τά ταξί καί δέν θά εἶχε πολλή κίνηση, βρέθηκε στόν ἀρχαιολογικό χῶρο τῆς Ἐλευσῖνος, προκειμένου νά ἐκπληρώσει τό τάμα της, νά σταθεῖ γιά λίγο στόν χῶρο τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων (ἐπιθυμία της σφοδροτάτη).
«Εἴμαστε κλειστά κάθε Τρίτη!» τῆς λέει ἡ κυρία πού κρατοῦσε τά κλειδιά τοῦ λουκέτου. «Σᾶς παρακαλῶ, θέλω νά μπῶ γιά λίγο, νά πατήσω στόν χῶρο, νά αἰσθανθῶ τήν αὔρα καί τίς δονήσεις» τῆς λέει ἡ ἐπισκέπτις.
«Ἀπαγορεύεται! Κάθε Τρίτη εἴμαστε κλειστά!» ἐπαναλαμβάνει ἡ φράου φύλαξ. «Καί καθώς ἡ γυναῖκα ἐκ Πειραιῶς ἐπιμένει, ἡ κλειδοῦχος τήν κατακεραυνώνει. “Τί λές τώρα; Ἐδῶ πρίν λίγα λεπτά ἤτανε ἐδῶ τριάντα Νεοζηλανδοί καί τούς ἔδιωξα! Αὐτούς, πού εἶχαν ἔλθει ἀπό τή Νέα Ζηλανδία καί θ’ ἀφήσω ἐσᾶς πού ἤλθατε ἀπό τόν Πειραιᾶ;»…
Μέ παίρνει στό κινητό. «Δέν μ’ ἀφήνουν, εἶναι κλειστά κάθε Τρίτη» μοῦ λέει. Μιλῶ τηλεφωνικῶς μέ τήν φύλακα. «Μά, τί θά πεῖ “εἴμαστε κλειστά;” Τί εἶστε; Παντοπωλεῖο; Εἶναι ἀνένδοτη, καί καλῶ τήν ἀρχιφύλακα.» «Δέν μπορῶ νά κάνω ἐξαίρεση. Ὁ Νόμος ἰσχύει γιά ὅλους!» μοῦ λέει ἤ κάποια παρόμοια πράγματα, ἀκατάληπτα γιά ἐμένα! Γίνομαι μπαρούτη! «Τί λέτε, κυρία μου;
Στερεῖτε ἀπό τριάντα Νεοζηλανδούς καί μιά Ἑλληνίδα τήν ἐμπειρία νά καθαγιασθοῦν στά Ἐλευσίνεια Μυστήρια; Πῶς νά ξέρουν ὅτι κλείνουν τά Μουσεῖα στίς ἕντεκα τό πρωί;» τῆς λέω. «Εἴμαστε κλειστά ὅλη μέρα, γίνονται ἐργασίες» μοῦ λέει. Ἐγώ ἔχω πάρει φόρα, ἔχω καί τά προηγούμενα, πού ἔγινε ἡ Ἐλευσῖνα «Πολιτιστική Πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης» γιά τό τρέχον ἔτος καί τό Μουσεῖο κλείνει κάθε Τρίτη! Ἄν εἶναι δυνατόν! Βάζω τίς φωνές στήν ἀρχιφύλακα! «Δέν θά μέ κάνετε ἐσεῖς νά παρανομήσω!» μοῦ λέει. Φυσικά, δέν ὑπάρχει Νόμος, ὑπάρχει τρέλλα, νά εἶσαι Πολιτιστική Πρωτεύουσα, νά ἔρχονται ἀπό τήν Νέα Ζηλανδία (καί μιά ἀρχαιολάτρις ἀπό τόν Πειραιᾶ) καί βρίσκει τό «μαγαζί» κλειστό, λές καί πρόκειται γιά καφετέρια!
Καί, ἐν τάξει, ἡ ἐκ Πειραιῶς μᾶλλον θά ἐπιχειρήσει ἐκ νέου νά πάει, ἀλλά ὄχι Τρίτη «πού εἶναι κλειστά» τό ἐδωδιμοπωλεῖον. Ἀλλά νά κάνεις ἀπό τήν Νέα Ζηλανδία ταξίδι ζωῆς στήν Ἐλευσῖνα καί νά βρίσκεις τόν ἀρχαιολογικό χῶρο «Εἴμαστε κλειστά», δέν τρώγεται, δέν καταπίνεται δέν γίνεται ἀνεκτό! Ντροπή μας!
