Ἡ χθεσινή τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων τοῦ Τόκυο ἦλθε τήν κατάλληλη στιγμή
Ἦλθε τήν στιγμή πού ὁ κόσμος ἀντιμετωπίζει μιά περίεργη καί τρομακτική ἀπειλή.
Ἦλθε γιά νά μᾶς θυμίσει ὅτι ὑπάρχει ἐκεῖνο τό Πνεῦμα, τό μοναδικό Ὀλυμπιακό Πνεῦμα, τό ὁποῖο γεννήθηκε ἐδῶ, στήν γῆ τῆς Ὀλυμπίας, ἐτράφη ἐδῶ, ἀπό τά σώματα καί τίς ἀνάσες τῶν ἀθλητῶν καί τῶν θεατῶν τοῦ Σταδίου τῆς Ἥλιδος. Καί ἐδῶ, στήν γῆ τῆς Ἀττικῆς, στήν γῆ τῆς Παλλάδος Ἀθηνᾶς, τό 1896, τό Ἀρχαῖο Πνεῦμα Ἀθάνατο ἐπανῆλθε, γιά νά ἑνώσει καί πάλι τήν νεολαία ὅλου τοῦ κόσμου…
Ἀλήθεια, σκεφθήκαμε ποτέ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ νά ὀργανώσει μιά χώρα Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες; Ὑπάρχει, ἀλήθεια, μεγαλύτερη διεθνής διοργάνωση σέ ὁποιοδήποτε στάδιο, σέ ὁποιονδήποτε τομέα; Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐθύνη, ἀπό τοῦ νά εἶναι ἡ χώρα σου ὑπεύθυνη γιά μιά τέτοια κολοσσιαία προσπάθεια, στήν ὁποία μετέχουν ὅλες οἱ χῶρες τοῦ κόσμου, στήν ὁποία ἀνταγωνίζεται ἡ νεολαία κάθε γωνίας αὐτοῦ τοῦ πλανήτη;
Χθές, οἱ Ἰάπωνες, ἕνας λαός πού ἔχει μάθει νά πειθαρχεῖ καί νά ἐργάζεται, ἔδωσαν ἠχηρή ἀπάντηση σέ ἐκείνους πού διακηρύσσουν ὅτι ἡ πανδημία «δέν ὑπάρχει». Ἐκεῖνοι πού ἐξακολουθοῦν, ἀπό πεῖσμα ἤ ἀπό ἄγνοια, νά διαδίδουν ὅτι «ὁ ἰός εἶναι ψέμα», ἄς δοῦν μιά χώρα σάν τήν Ἰαπωνία νά ἀποκλείει ἀπό τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τούς θεατές (οἰκονομική καταστροφή τό λένε) καί νά θέτει ὑπεράνω ὅλων τήν ὑγεία καί τήν προστασία τοῦ συνόλου! Μέγα μάθημα! Ὅσο γιά ἐμᾶς, πού ἔχουμε παρακολουθήσει ὅλους τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες ἀπό τό 1960 μέχρι καί σήμερα (τοῦ ’60 στήν Ρώμη καί τοῦ ’64 στό Τόκυο τούς εἴδαμε στόν κινηματογράφο), καί χθές, μᾶς πλημμύρισε καί πάλι ἐκεῖνο τό περίεργο συναίσθημα, κάτι ἀνάμεσα σέ συγκίνηση καί ὑπερηφάνεια!
Συγκίνηση, ὅταν εἴδαμε καί πάλι, τήν Ἑλλάδα, αὐτή τήν μικρή, ὑπέροχη γωνίτσα τοῦ κόσμου, νά εἰσέρχεται πρώτη στό Ὀλυμπιακό Στάδιο, μέ σημαιοφόρους τήν Ἄννα Κορακάκη καί τόν Λευτέρη Πετρούνια καί περηφάνια, γιατί κι ἐμεῖς, ἡ μικρή Ἑλλάδα, ὀργανώσαμε, τό 2004, τούς Ὀλυμπιακούς ἀγῶνες τῶν Ἀθηνῶν, τούς Ἀγῶνες τούς ὁποίους μέ τόση χαρά δεχθήκαμε καί μέ τόσο κόπο κατορθώσαμε τελικά νά προσφέρουμε στόν κόσμο, ἀποσπώντας τά συγχαρητήρια ὅλων!
Ἔβλεπα τήν τελετή καί θυμόμουν: τόν ἀνυπόδητο Ἀμπέμπε Μπεκίλα καί τόν Ὀλυμπιονίκη Διάδοχο Κωνσταντῖνο μέ τούς Ἐσκιτζόγλου καί Ζαΐμη, τοῦ 1960, τόν Βαλερί Μπροῦμελ καί τόν Μπόμπ Χέιζ τοῦ ’64, τόν Χρῆστο Παπανικολάου καί τόν Πέτρο Γαλακτόπουλο τοῦ ’68, τόν ἄτυχο Παπαγεωργόπουλο καί τόν Μπορζώφ τοῦ ’72, τήν Νάντια Κομανέτσι τοῦ ’76, στό Μόντρεαλ, τόν Στέλιο Μυγιάκη τοῦ ’80 στή Μόσχα, τόν Δημήτρη Θανόπουλο καί τόν Μπάμπη Χολίδη τοῦ 1984, στό Λός Ἄντζελες, τόν Κάρλ Λιούις τοῦ 1988, στήν Κορέα, τήν τρέλα μας μέ τήν Βούλα Πατουλίδου καί τόν Πύρρο Δήμα τό ’92 στήν Βαρκελώνη, τήν μαγεία τῆς Ἀτλάντα, τό ’96 μέ τούς θριάμβους τῶν ἀθλητῶν μας, ὅπως καί στό Σίδνεϊ, τό 2000 μέ τόν Κεντέρη νά καταπλήσσει. Καί σταματοῦσα στό 2004, στούς Ἀγῶνες τῶν Ἀθηνῶν, πού μιά γυναίκα, τότε, ἡ Γιάννα Ἀγγελοπούλου, πέτυχε ἐκεῖνο πού ὅλοι θεωροῦσαν ἀκατόρθωτο!
Καλά νά εἴμαστε, νά δοῦμε κι ἄλλους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Καί πάντα μέ συγκίνηση καί ὑπερηφάνεια!
