Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά εἶναι αἰσιόδοξος
Ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες στιγμές, πρέπει νά βλέπει τό ποτήρι μισογεμᾶτο. Μπορεῖ νά διαβάζει τούς πλέον πεσιμιστικούς στίχους, νά μελετᾶ μέχρι καί τούς ὀλοφυρόμενους συγγραφεῖς, ἀλλά στήν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ του πρέπει νά κρατᾶ ἀνοιχτό τό παράθυρο τῆς αἰσιοδοξίας.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς πολιτικούς. Ὀφείλουν νά εἶναι αἰσιόδοξοι. Ἴσως πολλές φορές δέν πρέπει νά τό δείχνουν, ἴσως πρέπει νά παρουσιάζουν πράγματα «μαῦρα» στούς πολῖτες (καί νά εἶναι, πράγματι, δυσοίωνο τό μέλλον) ἀλλά ἄν δέν πιστεύουν σέ ἕνα αἴσιο τέλος, ἄν δέν πιστεύουν σέ καλύτερες μέρες, τότε δέν γίνεται προκοπή!
Σήμερα, λοιπόν, πολῖτες καί πολιτικοί ἔχουμε κάθε λόγο νά βλέπουμε τό μέλλον μέ σκοῦρα χρώματα καί νά μήν διακρίνουμε φῶς στήν ἄκρη τῆς σήραγγας, στήν ὁποία μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ὑποχρεωτικά ἡ ἐφιαλτική πανδημία.
Πρέπει, ὅμως, νά πιστέψουμε ὅτι στό τέλος τό φῶς θά νικήσει τό σκοτάδι. Πρέπει νά πιστέψουμε στόν Θεό καί στόν ἄνθρωπο, νά θυμηθοῦμε πόσες, πιό δύσκολες ἀπό τήν σημερινή, καταστάσεις ἀντιμετώπισε ἡ ἀνθρωπότητα καί ὅτι τελικά τά ἔβγαλε πέρα μέ ἐπιτυχία. Αὐτό, ὅμως, δέν μᾶς ἐμποδίζει νά συστήσουμε στούς πολιτικούς μας νά ἀσκήσουν κάθε δυνατή πίεση πρός τά κέντρα λήψεως τῶν ἀποφάσεων πού μᾶς ἀφοροῦν (Βρυξέλλες) ὥστε νά δοῦν οἱ ἔχοντες τόν «μπεζαχτᾶ» ὅτι κάθε μήνας πού περνᾶμε σέ «ἀπαγορευτικό», στοιχίζει στήν ἑλληνική οἰκονομία περίπου ἕξι δισεκατομμύρια εὐρώ. Καί μιά οἰκονομία μέ χαίνουσες ἀκόμη τίς πληγές τῶν μνημονίων, δύσκολα μπορεῖ νά ὀρθοποδήσει ὑπ’ αὐτές τίς συνθῆκες, ὅσα «μαξιλάρια» καί «πούπουλα» κι ἄν διαθέτει…
Νά, λοιπόν, πού οἱ κυβερνῶντες ἔχουν νά λύσουν ἕνα πολύ δύσκολο πρόβλημα. Δηλαδή νά παραμένουν αἰσιόδοξοι, νά μήν δείχνουν αἰσιοδοξία πρός τούς πολῖτες, τούς ὁποίους, ὅμως, πρέπει νά διατηροῦν σέ κλῖμα καί διάθεση αἰσιοδοξίας (ἀλλιῶς θά ἔχουν τεράστιο πολιτικό κόστος) καί συγχρόνως νά πείσουν τούς ἔχοντες «τό μαχαίρι καί τό πεπόνι», ὅτι τά πράγματα γιά τήν ἑλληνική κοινωνία καί οἰκονομία εἶναι τόσο μαῦρα, πού ἄν δέν γίνει στήν ΕΕ κάτι ἀνάλογο μέ ἐκεῖνο πού κάνουν συνεχῶς οἱ ΗΠΑ, θά ὑπάρξει τεράστιο πρόβλημα! Δύσκολος ὁ γρῖφος, ἀλλά ὅπως ἔλεγε ἡ γιαγιά μου «ἐδῶ σέ θέλω κάβουρα, νά περπατᾶς στά κάρβουνα»!
Αὐτά, ὡς πρός τά οἰκονομικά. Ἀλλά ἔχουμε καί τά «ρεβεγιόν» μας. Ἀπαγόρευσε ἡ κυβέρνηση τήν λειτουργία τῶν ἑστιατορίων τῶν ξενοδοχείων κατά τίς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν. Καί κάποιοι διαμαρτύρονται ὅτι χάνεται μιά ἀκόμη εὐκαιρία γιά «ρεβεγιόν». Γιά σταθεῖτε, ἀγαπητοί. Εἶναι δυνατόν, τήν ὥρα πού σέ ὅλη τήν Εὐρώπη μπαίνουν «ἀμπάρες» σέ ὅλα τά σημεῖα πού μπορεῖ νά εὐνοήσουν τόν συνωστισμό, ἐμεῖς νά «ψαχνόμαστε» γιά τό πῶς θά «ρεβεγιονάρουμε»; Αὐτή ἡ συμπεριφορά θυμίζει μαθητές πού πηγαίνουν «πενθήμερη» καί τό βράδυ –ἐνῶ ὑπάρχει ρητή ἀπαγόρευση– ἀναζητοῦν τρόπους γιά νά τό σκάσουν καί νά τρέξουν στά μπαράκια! Ἄς ἠρεμήσουμε.
Ἐφέτος «ρεβεγιόν» στό σπίτι. Ἐμεῖς, δηλαδή, οὐδέποτε βγήκαμε ἔξω τίς χρονιάρες μέρες. Ἄς εὐχηθοῦμε νά εἴμαστε καλά τοῦ χρόνου καί …ἔχει ὁ Θεός…
