Ὅταν θέλω «νά καθαρίσει τό μυαλό μου», ἀνεβαίνω στήν ταράτσα τοῦ σπιτιοῦ μας, στήν Καστέλλα, καί κοιτάζω τήν θάλασσα.
Βέβαια, καλύτερα εἶναι νά πέφτεις στό νερό, γιά νά τά ξεχάσεις ὅλα ὅσα σέ ἀπασχολοῦν, ἀλλά, ὅταν τό κρύο εἶναι κάπως τσουχτερό, δέν σᾶς τό συνιστῶ. Καί καθώς κοίταζα πρός τήν Αἴγινα, σκέφθηκα ὅτι ἔφυγε ἤδη ὁ πρῶτος μῆνας ἑνός νέου ἔτους. Φεβρουάριος, λοιπόν, «Κουτσοφλέβαρος», ὅπως τόν ἔλεγε ὁ πατέρας μου. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος «φιλοσοφημένος» καί, κυρίως, αἰσιόδοξος. Δέν ξέρω ἄν τοῦ πῆρα ὅλες τίς ἰδιότητες, ἀλλά τήν αἰσιοδοξία τήν εἶχα μέσα μου ἀπό παιδί. Ἴσως φταίει τό ὅτι ἀπό μικρός ἔπεσα στά βαθιά καί διάβαζα συνεχῶς. Ἀπό τά «Κλασσικά Εἰκονογραφημένα» μέχρι μυθιστορήματα. Ἀντιπαθοῦσα ἐκεῖνα πού δέν εἶχαν εὐχάριστο τέλος. Μέ συνήρπασε ὁ «Ρωμαῖος καί Ἰουλιέτα», ἀλλά μέ «μαύρισε» τό τέλος. Τό ἴδιο καί ἄλλα σπουδαῖα ἔργα, πού δέν εἶχαν «χάππυ ἔντ» ἤ δέν εἶχαν ἕνα τέλος πού νά μήν εἶναι τόσο σκοτεινό. Ποτέ μου δέν καταλάβαινα τήν ἀγάπη τῶν θεατῶν γιά τά ἔργα τοῦ Σαίξπηρ ἤ τίς τραγωδίες τῶν μεγάλων μας τραγικῶν, οἱ ὁποῖες εἶχαν πάντα (φυσικά)… τραγικό τέλος! Μεγαλώνοντας, ἀποδέχθηκα τήν πραγματικότητα, μελέτησα καί τούς τραγικούς καί τόν Σαίξπηρ, ἀλλά κάποια βράδυα, στόν ὕπνο μου, ἔβλεπα τόν Ρωμαῖο καί τήν Ἰουλιέτα νά κερδίζουν τήν μάχη καί νά μένουν μαζί ὥς τό φυσιολογικό τέλος τῆς ζωῆς τους, τήν Ἀντιγόνη νά ζεῖ εὐτυχισμένη μέ τήν οἰκογένειά της, τό κοριτσάκι μέ τά σπίρτα νά υἱοθετεῖται ἀπό μία πλούσια καί καλή οἰκογένεια…
«Τά πάντα θά πᾶνε καλύτερα» ἦταν τό «σλόγκαν» πού υἱοθέτησα, ὅταν ἔκανα –γιά ἀρκετά χρόνια– πρωϊνή ἐκπομπή στό ραδιόφωνο (7-10), ἡ ὁποία ἦταν, μάλιστα, δημοφιλής. Ἀκόμη καί σήμερα, βρίσκω παλαιούς ἀκροατές πού μοῦ λένε ὅτι τούς ἔδινα τό ἔναυσμα νά ἀντιμετωπίζουν δυσκολίες καί προβλήματα, μέ τήν αἰσιοδοξία πού «ἔβγαζε» ἡ ἐκπομπή ἐκείνη.
Ἔτσι κινοῦμαι μέχρι σήμερα. Δέν νομίζω ὅτι προσφέρει θετική ὑπηρεσία ὅποιος εἶναι –ἐξ ἐπαγγέλματος– γκρινιάρης καί γρουσούζης. Δέν μοῦ ἀρέσουν ἐκεῖνοι πού «τούς φταῖνε ὅλα», ἐκεῖνοι πού «τά βλέπουν ὅλα στραβά», ἐκεῖνοι πού «τά ξέρουν ὅλα», ἐκεῖνοι πού «ἔχουν τήν λύση γιά ὅλα τά προβλήματα».
Μιά «καλημέρα», ἕνα χαμόγελο, ἕνα αἰσιόδοξο μήνυμα, εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιλογή. Τό νά βγαίνεις κάθε πρωΐ καί νά ἀρχίζεις τά ἀναθέματα, τίς κατηγορίες, τούς ψιθύρους, τήν κινδυνολογία, τό μόνο πού πετυχαίνεις εἶναι νά συμβάλλεις στήν δημιουργία ἑνός κλίματος γκρίζου καί σκοτεινοῦ. Ἄς σκεφθοῦμε πῶς ἀντιμετώπιζαν τά πράγματα οἱ πρόγονοί μας, οἱ γονεῖς καί οἱ παπποῦδες μας, πού σέ κάθε ἀναποδιά ἔλεγαν «ἔχει ὁ Θεός» καί προχωροῦσαν μπροστά. Τό νά κάθεσαι καί νά κλαίγεσαι ἐπάνω σέ δυσμενεῖς προβλέψεις καί φροῦδες ἐλπίδες, τό θεωρῶ ὅ,τι χειρότερο.
Ἐξ ἄλλου, αὐτή ἡ πατρίδα ἐπεβίωσε μόνο χάρη στήν αἰσιοδοξία καί τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων της. Ἀλλοίμονο ἄν ὁ ποιητής ἔμενε στό «Ἀπ’ ἔξω μαυροφόρα ἀπελπισία, πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστό σκοτάδι» καί δέν προχωροῦσε στήν αἰσιόδοξη συνέχεια, ἡ ὁποία ἔφερε καί τά ποθητά ἀποτελέσματα. Αἰσιοδοξία, λοιπόν, καί πίστη!
