Εἶναι ἀπό τίς πλέον «βουβές» ἐκλογές –μέχρι στιγμῆς– αὐτές πού ἔρχονται.
Οἱ φίλοι μου ἰσχυρίζονται ὅτι ὅσο πιό ἥσυχη εἶναι ἡ ἐκλογική ἀναμέτρηση τόσο πιό κοντά στόν πολιτισμό βρισκόμαστε. Δέν θά συμφωνήσω. Ἄλλο «ἥσυχες» ἐκλογές κι ἄλλο «βουβές». Ἐδῶ ὅλα δείχνουν ὅτι ὁ κόσμος ἔχει κυριευθεῖ ἀπό «ἐκλογική νευρική ἀνορεξία». Οἱ περισσότεροι συνομιλητές μου στίς ἀνά τήν πόλη τακτικές περιπλανήσεις μου (ἔχω παλιώσει ἀρκετά, καί μέ χαιρετοῦν πλέον πολλοί, πάσης ἡλικίας) μοῦ μιλοῦν γιά τό «πόσο ἄδικα ἔχασε τόν τίτλο ὁ Παναθηναϊκός», γιά τό πόσο «μεγάλη ὁμάδα εἶναι ἡ ΑΕΚ» καί γιά τό «πόσο εὔκολα θά πάρει τοῦ χρόνου τό πρωτάθλημα ὁ Ὀλυμπιακός». Ἄλλοι, πάλι, μέ ρωτοῦν ποιός θά κερδίσει τό «Σαρβάιβορ» καί οἱ ὀφθαλμοί τους διαστέλλονται σάν κρόκοι ὅταν ἀπαντῶ ὅτι «δέν τό ἔχω δεῖ ποτέ μου». Προχθές, πέρασα ἀπό τήν παλιά μου γειτονιά, ὅπου καί τό κτήριο τοῦ σχολείου τῆς μητέρας μου, πού τώρα ἀνήκει στόν Σύλλογο τῶν Ἀρμενίων «Ἀραράτ». Ἀμέσως θυμήθηκα ὅτι καί παλαιότερα, δεκαετία τοῦ ’60 (δηλαδή ἀπό τό 1958 μέχρι τό 1967) οἱ ἐκλογές ἦταν «ἥσυχες». Θυμᾶμαι ὅτι Παρασκευή μεσημέρι ἔρχονταν τά «Τζέιμς» τοῦ Στρατοῦ καί ἄφηναν τούς ὁπλῖτες καί τούς λοχίες, οἱ ὁποῖοι καί ἀναλάμβαναν τήν «φύλαξη» τῶν ἐκλογικῶν κέντρων. Στό τριώροφο σχολεῖο μας φιλοξενούσαμε ὀκτώ (!) ἐκλογικά τμήματα, ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Οἱ φαντάροι «ἄραζαν» στίς αἴθουσες καί κοιμόντουσαν σέ ράντζα τά ὁποῖα ἔφερναν μαζί τους. Σάββατο πρωί, τό αὐτοκίνητο τοῦ Δήμου ἔφερνε τίς ξύλινες κάλπες. Τίς τακτοποιοῦσαν, ὅπως καί τίς καρέκλες τῆς Ἐπιτροπῆς. Ἀπό τήν Παρασκευή μέχρι καί τήν Δευτέρα τό πρωί πού ἔφευγαν, οἱ στρατιῶτες φύλαγαν «σκοπιά» στήν εἴσοδο τοῦ σχολείου. Ἐμεῖς, τά παιδιά, μπορούσαμε νά παίξουμε μπάλλα στήν αὐλή. Μαζί μας ἔπαιζαν καί οἱ φαντάροι.
Τήν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν γέμιζε ὁ δρόμος κόσμο, καθώς οἱ «οὐρές» στά τμήματα ἄρχιζαν ξημερώματα καί τελείωναν λίγο πρίν ἀπό τήν δύση τοῦ ἡλίου. Συνεχῶς ἔφθαναν ταξί, «πειρατικά» ἤ κάποια ἀπό τά λιγοστά «ΙΧ» πού ὑπῆρχαν τότε γιά νά ἀποβιβάσουν κάποιους ὑπερήλικες ψηφοφόρους. Περνοῦσαν ἐπίσης καί οἱ ὑποψήφιοι, γιά νά «δοῦν πῶς προχωρεῖ ἡ ἐκλογική διαδικασία.» Ὅλα, ὅμως, γίνονταν χωρίς φασαρία, χωρίς θορύβους. Κάποιες προεκλογικές ὁμιλίες, πού γίνονταν σέ πλατεῖες, δέν ἐνδιέφεραν, θυμᾶμαι, πολύ κόσμο.
Κάπως ἔτσι μοιάζουν τά πράγματα σήμερα. Βεβαίως, δέν ὑπάρχει πλέον «φρουρά» στρατιωτική στά ἐκλογικά τμήματα. Κάποιοι λίγοι ἀστυνομικοί καί πολλοί «ἐκλογικοί ἀντιπρόσωποι» κομμάτων, οἱ ὁποῖοι περιμένουν τόν «ντελιβερᾶ» νά τούς φέρει τούς καφέδες καί τά «κρουασάν». Κι ὅσο γινόμαστε πιό «πολιτισμένοι» κι ὅσο τά μηχανάκια παίρνουν τήν θέση τῶν ἀνθρώπων τόσο θά ἁπλοποιεῖται τό ὅλον σύστημα. Μέχρι νά στέλνουμε τά …ρομπότ νά ψηφίζουν κι ἐμεῖς θά καθόμαστε στό σπίτι μας νά περιμένουμε νά δοῦμε στήν ὀθόνη τά ἀποτελέσματα!
Καλό θά εἶναι νά μήν θεωρηθοῦμε ρομαντικοί, ἀλλά μᾶς λείπει ἐκείνη ἡ δημιουργική «βαβούρα» πού εἰσπράτταμε στίς ἐκλογές μέχρι πού μᾶς «ξεβλάχεψαν» οἱ ἐπιτήδειοι. Ἴσως νά μᾶς λείπουν ἀκόμη καί τά πλαστικά σημαιάκια!
