Ἐπιτρέψτε μου σήμερα νά σᾶς ἀπασχολήσω μέ τήν ΕΡΤ
Καί νά ἐξομολογηθῶ ὅτι γιά πολλά-πολλά χρόνια εἶχα σχεδόν ξεχάσει νά συντονίζω τόν δέκτη μου στίς συχνότητές της.
Μέ ἐξαίρεση κάποιες ἀθλητικές μεταδόσεις, δέν παρακολουθοῦσα τήν δημόσια τηλεόραση. Τήν ἀπέφευγα ἐπιμελῶς!
Χθές, λοιπόν, πού –ὅπως κάθε Πέμπτη– καρφώθηκα στήν πολυθρόνα (ποιός; Ἐγώ, στήν ΕΡΤ!) γιά νά παρακολουθήσω «Τά καλύτερά μας χρόνια» καί ἀμέσως μετά τήν «Τούρτα τῆς μαμᾶς», ἀποφάσισα νά κάνω τό δικό μου «γκάλοπ».
Τηλεφώνησα σέ καμμιά δεκαριά φίλους καί φίλες, τῶν ὁποίων οἱ ἀπόψεις καί τά γοῦστα ἔχουν ἕνα ἐπίπεδο. Λοιπόν, ὅλοι ἔβλεπαν ΕΡΤ! Καί μοῦ δήλωσαν ἐνθουσιασμένοι! «Καί γιατί ρωτᾶς; Ἄρχισες πάλι νά συνεργάζεσαι μέ τήν ΕΡΤ;» μέ ρώτησε ἕνας ἀπό τούς μετέχοντες στό «γκάλοπ». Καί πιάσαμε κουβέντα, ἀφοῦ, φυσικά τοῦ ἐξήγησα ὅτι οὐδεμία ἐπαγγελματική σχέση ἔχω μέ τόν κρατικό τηλεοπτικό φορέα.
Ἀποφανθήκαμε, λοιπόν, ὅτι σέ ἕνα δίωρο (10-12 τό βράδυ) εἴχαμε «καρφωθεῖ» στήν ΕΡΤ1, διότι μέ τήν μιά σειρά εἶχε «χτυπήσει» τήν φλέβα τῆς νοσταλγίας, ἡ ὁποία στοχεύει κατ’ εὐθεῖαν στό θυμικό καί στήν καρδιά («Τά καλύτερά μας χρόνια») καί μέ τήν ἄλλη μᾶς εἶχε περιλάβει καί μᾶς χτυποῦσε ἀπό τό ταβάνι στό πάτωμα μέσα σέ ἕνα ἀσταμάτητο κρεσέντο ξέφρενων διαλόγων καί «γκάνγκς», κάτι ἀνάμεσα σέ «Μόντυ Πάυθον» καί «M.A.S.H» (ἡ τούρτα τῆς μαμᾶς)!
Καί μπορεῖ τό σενάριο στά «Καλύτερά μας χρόνια» νά ἔχει τίς ἀδυναμίες του (κυρίως ἐπειδή οἱ συγγραφεῖς δέν ἔζησαν οἱ ἴδιοι τήν ἐποχή πού περιγράφουν καί ἡ ὁποία δέν εἶναι τόσο πολύ παλιά), ἀλλά τό ὅλον δημιούργημα (περιτύλιγμα καί περιεχόμενο) φέρει ἐπαξίως τήν σφραγῖδα «Memories». Χρησιμοποιῶ τήν διεθνῆ ὀνομασία γιά τίς σειρές τοῦ εἴδους, οἱ ὁποῖες «σπᾶνε ταμεῖα» παγκοσμίως. Καί ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ γιά μία ἀκόμη φορά νά δηλώσω ὅτι αἰσθάνομαι «δικαιωμένος» ἐπειδή γνωρίζω ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων (πράγματι) τόν πρόεδρο τῆς ΕΡΤ Κωνσταντῖνο Ζούλα, γιά τήν ἐπάρκεια τοῦ ὁποίου οὐδεμία εἶχα ἀμφιβολία.
Ἐξ ἄλλου, κάποιος πού ἔχει θητεύσει στήν σχολή Βλάχου καί ἔχει ἀγαπήσει τό rock, δέν μπορεῖ παρά νά ἔχει εὐαισθησίες καί νά φθάνει σέ στόχους.
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἐπίσης νά συγχαρῶ τήν Λίνα Παπαδάκη, στήν ἐπιμονή καί στό ἔνστικτο τῆς ὁποίας ὀφείλεται σέ μεγάλο βαθμό ἡ ἐπιστροφή μας στίς συχνότητες πού εἴχαμε ξεχάσει. Ὅταν δέ ἔμαθα ὅτι κατάγεται ἀπό τό μαγικό Τολό τῶν παιδικῶν μου χρόνων, μοῦ λύθηκαν πολλά ἐρωτήματα!
Τό ἀπογευματινό «Φλέρτ» ἔχει ποιότητα καί δείχνει τόν «ἄλλο δρόμο» τῆς ψυχαγωγίας ἐνῶ τό «Μουσικό κουτί» τοῦ Νίκου Πορτοκάλογλου σήμανε τήν ἐπιστροφή τῆς καλῆς μουσικῆς στήν τηλεόραση.
Μακράν ἡ καλύτερη μουσική παραγωγή ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Διονύση Σαββόπουλου! Μπράβο, Νῖκο, ἀποδεικνύεις ὅτι ἡ γενιά τῆς Μεταπολίτευσης δέν εἶναι «χαμένη». Προχθές, ἡ Βιολέτα Ἴκαρη μᾶς κατέπληξε μέ τό εὖρος καί τό σφρῖγος τῆς φωνῆς της, ἐνῶ ὁ Μανώλης Λιδάκης μᾶς θύμισε ὅτι ὑπάρχουν, εὐτυχῶς ἀκόμη, οἱ «ἔντιμοι ἐρημῖτες» τῆς ποιότητας. Γιά ὅσους ἐργασθήκαμε στήν ΕΡΤ τοῦ Χατζιδάκι, τοῦ Χόρν, τοῦ Μιχάλη Ροζάκη, τοῦ Βασίλη Ριζιώτη, τῆς Σοφίας Μιχαλίτση, τῆς Βίκυς Βαρουτσῆ, ἡ «ἐπιστροφή στό σπίτι μας» εἶναι μεγάλη ὑπόθεση…
