Δέν ὑπάρχει πιό ὡραία ἐμπειρία ἀπό τοῦ νά συναντᾶς ἕναν συμμαθητή σου, ἔπειτα ἀπό …τόσα χρόνια!
Σέ ἕνα φιλικό τραπέζι, νά βρίσκεσαι ἀπέναντι μέ ἕναν ἄνθρωπο μέ τόν ὁποῖο πήγαινες στό ἴδιο σχολεῖο, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια. Καί μόλις διαπιστώνεις ὅτι εἶναι, πράγματι, τό πρόσωπο πού θυμᾶσαι, τόν ρωτᾶς ἄν ἦταν μαθητής τῆς Ἰωνιδείου Σχολῆς. Τοῦ λές τό ὄνομά σου, «ναί, κάτι θυμᾶμαι», σοῦ ἀπαντᾶ.
Τότε, στήν Ἰωνίδειο, κάθε τμῆμα εἶχε 46 μαθητές. Κάθε τάξη εἶχε 174 μαθητές. Ἐγώ ἤμουν στό 2ο τμῆμα. Θυμᾶμαι ἀκόμη ἀπό μνήμης τόν κατάλογο: Ἀδαμαντιάδης, Ἀδάμος, Ἀθανασᾶτος, Ἀλευρᾶς, Ἀλεξανδρᾶτος καί ….Καλημερατζῆς, Καλούδης, Καπρᾶνος, Καραγιάννης…
Εἴπαμε πολλά μέ τόν παλαιό συμμαθητή. Ἄν καί δέν ἤμουν στό δικό του τμῆμα, ἐν τούτοις, ἔκανα παρέα μέ κάποια παιδιά ἀπό τήν τάξη του. Τόν Μίμη Σαράφογλου (ἀργότερα δήμαρχο καί γενικό γραμματέα τοῦ ΥΠΕΧΩΔΕ), τόν Κώστα Πατίδη, φίλτατο, Πολιτικό Μηχανικό, τόν ἀείμνηστο Τάκη (Παναγιώτη) Πετρούνια (πατέρα τοῦ «ἄρχοντα τῶν κρίκων»), τόν Μανώλη Ἀνυφαντάκη (ξαναβρεθήκαμε ἐφέτος στόν «Ἐθνικό» μας), τόν Ἀνδρέα Ζαΐμη, τόν Ἀλέκο Καραμπέτσο, τόν Δημήτρη Γρηγορόπουλο, τόν ἀξέχαστο Μάκη (Γεράσιμο) Δενδρινό, διεθνῆ καλαθοσφαιριστή καί διαπρεπῆ προπονητή…
Θυμηθήκαμε, ἐπίσης τά «σκασιαρχεῖα» ἀπό τό σχολεῖο (ἐλάχιστα ἀλλά σημαδιακά), πού πηγαίναμε «βαρκάδα» στό Πασαλιμάνι καί ἀπό ἐκεῖ, μέ τήν βάρκα, στό «Νησάκι τοῦ Παρασκευᾶ» (Σταλίς). Θυμηθήκαμε ἀκόμη τίς ναυμαχίες μέ τίς βάρκες, καθώς χωριζόμασταν σέ …τριήρεις καί παίζαμε …πετροπόλεμο προσπαθῶντας νά …βυθίσουμε τό Βίσμαρκ! Θυμηθήκαμε ἐπίσης τήν ξάπλα στά βράχια τῆς Πειραϊκῆς, ὅπου καί κρύβαμε ἐπιμελῶς τά πακέτα μέ τά τσιγάρα, γιά νά τά βροῦμε στήν ἑπόμενη ἐπίσκεψή μας. Καθ’ ὅτι τότε, ὅποιος κάπνιζε, γινόταν ἄντρας! Κι ἀκόμη θυμηθήκαμε τά πακέττα μέ τά ἀμερικανικά τσιγάρα, πού ἀγοράζαμε ἀπό τούς Ἀμερικανούς ναῦτες τοῦ Ἕκτου Στόλου, πού ξεμπαρκάριζαν στό Πασαλιμάνι. Ὁ συμμαθητής κάπνιζε, ὅπως μοῦ εἶπε χθές, «Old Navy», τό πρῶτο ἑλληνικό Blended. Ἐγώ, προτιμοῦσα τά ἀμερικάνικα, πού τά ἔβαζα στό τσεπάκι τοῦ ὑποκαμίσου, γιά νά σκᾶνε μύτη καί νά φαίνονται, διότι τά «Menthol» ἄρεσαν καί στά κορίτσια!
Πράγματι, ἐμεῖς μεγαλώσαμε σέ ἕναν πολύ διαφορετικό Πειραιᾶ. Δηλαδή σέ «ἕνα μεγάλο χωριό», ὅπου οἱ κάτοικοι σχεδόν γνωρίζονταν μεταξύ τους, ὅπου ὑπῆρχε ἀστική τάξη, χωρίς νά ὑπάρχουν ταξικές διακρίσεις. Θυμηθήκαμε τούς γονεῖς μας, πού μᾶς ἔδιναν κατευθύνσεις, μέ κυριώτερη ἐκείνη πού ἔλεγε «Νά μεγαλώσεις, νά σπουδάσεις, νά γίνεις ἄνθρωπος χρήσιμος στήν κοινωνία.»
Βεβαίως, θυμηθήκαμε καί τίς «βόλτες» μας στήν κακόφημη –πλήν συμπαθῆ στά μάτια μας– συνοικία τῆς Τρούμπας, ὅπου «τά κορίτσια» μᾶς πείραζαν ἀπό τά μπαλκόνια τους, καθώς ἐμεῖς, στά πρῶτα σκιρτήματα τῆς ἐφηβείας, περισσότερο φανταζόμασταν παρά βλέπαμε, ἐρευνῶντας μέ τά μάτια μας τούς ἐξῶστες καί τίς θύρες τῶν «οἴκων»…
Κι ὕστερα, μιλήσαμε καί γιά τούς καθηγητές μας, σπουδαίους δασκάλους, ἀλλά καί γιά τόν διευθυντή τῆς Σχολῆς, ὁ ὁποῖος, στόν πανηγυρικό τῆς 25ης Μαρτίου τοῦ 1968, μπερδεύτηκε καί ἀνεφώνησε «Ζήτω ἡ …21η Μαρτίου!» κι ἐμεῖς, ἀπό κάτω, σκάσαμε στά γέλια.
Ἦταν μιά πολύ εὐχάριστη ἔκπληξη, πού, ἔπειτα ἀπό πολλά χρόνια, συνάντησα, σέ φιλικό τραπέζι, τόν παλαιό συμμαθητή καί παγκοσμίως διάσημο Ἕλληνα χειρουγό (διέπρεψε στίς ΗΠΑ) Ἀνδρέα Τζάκη! Καλῶς βρεθήκαμε, φίλτατε!
