Δίπλα, ἀκριβῶς στήν Ρωσσία, εὐδοκιμοῦν τά Σκανδιναβικά κράτη.
Ἀπό τήν μία πλευρά οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες, πού βασίσθηκαν στήν προτεσταντική πίστη, κατά τήν ὁποία «μόνο ἄν κοπιάσεις μπορεῖς νά ἀπολαύσεις τούς κόπους σου», ἤτοι ὁ ὑγιής καί πρός ὄφελος τοῦ συνόλου καπιταλισμός, κι ἀπό τήν ἄλλη μιά τεράστια χώρα, τῆς ὁποίας ὁ καταταλαιπωρημένος λαός ὑποχρεώνεται νά ζεῖ ὑπό καθεστῶτα τά ὁποῖα δροῦν ὡς σύνολο συμμοριῶν.
Εἶχε τήν χρυσή εὐκαιρία ὁ Βλαδίμηρος Πούτιν, ὅταν ἀναλάμβανε ἕνα κράτος ἕτοιμο νά μετεξελιχθεῖ σέ δημοκρατία. Ἀντ’ αὐτοῦ, ἐπέλεξε νά «μοιράσει τά λάφυρα», ὅσα μποροῦσε, δηλαδή, γιατί οἱ περισσότεροι «ὀλιγάρχες» τά εἶχαν ἁρπάξει μονάχοι τους. Καί αἴφνης, προέκυψε μιά στρατιά «ὀλιγαρχῶν», μέ κότερα πανάκριβα, ἀμέτρητα ἀκίνητα, ποδοσφαιρικές ὁμάδες, ἰδιωτικά νησιά, ἐπιχειρήσεις δισεκατομμυρίων.
Καί ὅλα αὐτά, ἐκτός Ρωσσίας, φυσικά μέ τό «κατιτίς» στόν ἡγέτη, ὁ ὁποῖος στήν οὐσία ἀντικατέστησε τούς πανίσχυρους γραμματεῖς τοῦ ΚΚΣΕ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀντικαταστήσει τούς Ρομανώφ! Πολλά –χωρίς ἀμφιβολία– τά «σύν» πού προσέφερε στούς ταλαίπωρους Ρώσσους τό κομμουνιστικό καθεστώς. Ἀλλά, ὅπως συμβαίνει σέ ὅλα τά ἀπολυταρχικά καθεστῶτα, μέ τά χρόνια τό διέβρωσε ἡ διαφθορά καί ἡ ἴντριγκα.
Καί φθάσαμε στήν –ἐκ τῶν πραγμάτων ὑποχρεωτική– διάλυση τῆς χρεοκοπημένης ΕΣΣΔ, μέ διάφορες «δημοκρατίες» νά ξεφυτρώνουν γύρω ἀπό τήν Ρωσσία, μέ «δημοκρατικά» καθεστῶτα Λουκασένκο, Ναζαρμπάγιεφ, Ἀλίεφ καί λοιπῶν «δημοκρατικά ἐκλεγμένων».
Καί ὁ Πούτιν, πού κυβερνᾶ μέ «σιδηρᾶ χεῖρα» καί σφαλίζει ὅποιο στόμα ψελλίσει κάτι ἐναντίον του, συνέχισε νά «παίζει μέ τήν φωτιά.»
Ἀποκορύφωμα τῆς αὐτοκαταστροφικῆς διακυβερνήσεώς του, ἡ εἰσβολή στήν Οὐκρανία, κακέκτυπο ὅσων εἶχαν ἐπιχειρήσει οἱ προκάτοχοί του στό Ἀφγανιστάν ἀλλά καί οἱ «ἀπέναντι» στό Βιετνάμ, τό Ἰράκ, τό Κουβέιτ, τήν Γρενάδα καί ἀλλαχοῦ.
Ἀντί ἡ Ρωσσία νά κάνει βήματα ἐκδημοκρατισμοῦ καί νά ἀναπτύξει τήν οἰκονομία της μέ βάση τά σύγχρονα πρότυπα, συνέχισε τήν τακτική τῶν «κολλητῶν», τήν «διά τῆς πλαγίας» παραμονή του στήν ἐξουσία, πότε ὁ ἴδιος πότε δι’ ἀντιπροσώπου, καί ἔφθασε στό σημεῖο νά πάθει ἐκεῖνο πού παθαίνουν ὅσοι ἐπαίρονται καί ἱππεύουν τόν κάλαμον!
Ἀντιγράφοντας τόν Μπενίτο Μουσσολίνι, ὅταν ἐξεστράτευε κατά τῆς Ἑλλάδος, ἀνέλαβε μιά ἐπιχείρηση «σέ μία-δύο ἑβδομάδες καφέ στό Κίεβο», μέ σκοπό νά προσαρτήσει ἐδάφη πού δέν τοῦ ἀνήκουν! Ἐπετέθη σέ μιά «ὁμόδοξη» χώρα (καί ὅμως, κάποιοι ἀκόμη ἀναφέρονται στό «ξανθό γένος», στόν «Μόσκοβο» καί στήν «συνορθοδοξία») καί ἐνέπλεξε τήν μεγάλη Ρωσσία σέ ἕναν πόλεμο, πού ὁδεύει ὁλοταχῶς πρός τήν διετία, μέ τεράστιες πληγές στό σῶμα τῆς πατρίδας του καί τόν ἑαυτό του, πλέον, «στόν ἀέρα.»
Παρεχώρησε τά «κλειδιά» τῶν ἐπιχειρήσεων σέ συμμορίες τύπου Πριγκόζιν καί Καντίρωφ, ἀνήγαγε σέ μεγάλο σύμμαχο τόν δικτάτορα Λουκασένκο καί πέτυχε νά ἀναδείξει τήν Οὐκρανία καί τόν μέτριο ἠθοποιό πρόεδρό της σύμβολο στά μάτια τοῦ ἐλευθέρου καί δημοκρατικοῦ κόσμου!
Ὅσο καί ἄν ἐπετεύχθη «συμφωνία» μέ τούς συμμορῖτες τῆς «Βάγκνερ», ἡ εἰκόνα τοῦ στιβαροῦ καί βλοσυροῦ Πούτιν ἔχει τσαλακωθεῖ. Τώρα, ἔχουμε ἕναν ἡγέτη πού ἐκλιπαρεῖ, πού ψάχνει γιά ἰσορροπίες, πιθανόν καί γιά ἀσφαλῆ δίοδο διαφυγῆς. Ἀλλά ὅλα εἶναι πλέον πολύ δύσκολα…
