ΕΜΕΙΣ ἐδῶ στόν ὅμιλο «Ἑστία Ἐπενδυτική» ὁ ὁποῖος ἐκδίδει τήν ἐφημερίδα «Ἑστία»…
… κουβαλᾶμε τόν σταυρό μας κάθε μέρα. Εἶναι ὡραῖος σταυρός ὅμως! Τόν αἴρουμε ἀγόγγυστα, μέ κέφι καί μέ ἀγάπη γι’ αὐτό πού κάνουμε. Ἡ ἐφημερίδα πού κρατᾶτε στά χέρια σας κυκλοφορεῖ ἀδιαλείπτως 146 χρόνια, ὁδεύει ταχέως, πρῶτα ὁ Θεός τό 2026, γιά τά γενέθλια 150 χρόνων κυκλοφορίας της. Καί ἐμεῖς πού ἔχουμε σήμερα παραλάβει τήν σκυτάλη ἀπό τήν οἰκογένεια Κύρου νοιώθουμε καθημερινά δέος καί εὐθύνη ὅταν συνειδητοποιοῦμε τί κληρονομιά ἀποδεχτήκαμε. Ὅταν ἀντιλαμβανόμαστε τί ἐθνικό χρυσάφι διαχειριζόμαστε! «Δέν θά ὁρίσετε ἐσεῖς τήν γραμμή τῆς “Ἑστίας” νεαρέ, ἡ ἱστορία τῆς “Ἑστίας” δεσμεύει καί ὁρίζει ἐσᾶς» μοῦ εἶπε αὐστηρά ἕνας παλαιός ἀναγνώστης ὅταν ἀνέλαβα μέ ἀπόφαση τοῦ ἐκδότη Ἰωάννη Φιλιππάκη τήν διεύθυνση τῆς ἐφημερίδας αὐτῆς, τόν Φεβρουάριο τοῦ 2017.
Κατάλαβα, ἀλλά καί δέν κατάλαβα. Κάθε φορά ὅμως πού ἔρχομαι ἀντιμέτωπος μέ τίς παρεμβάσεις αὐτῆς τῆς ἐφημερίδας στό παρελθόν ὅπως τίς ἀναδεικνύει ὁ κλειδοκράτωρ τῆς μνήμης Ἐλευθέριος Σκιαδᾶς, τίς παρεμβάσεις γιά τά ἑλληνοτουρκικά, τό Κυπριακό, τό Μακεδονικό, τήν γλῶσσα καί τόν πολιτισμό, τά ἄρθρα τοῦ Δροσίνη, τοῦ Κύρου, τοῦ Μελᾶ, τοῦ Νιρβάνα καί τόσων ἄλλων πού κόσμησαν τίς σελίδες τοῦ ἐντύπου μας, ὅλα ὅσα συγκροτοῦν ἐν τέλει αὐτά πού ἔχουμε συμπυκνωμένα στό μυαλό μας ὡς τήν ἔννοια τῆς πατρίδας, τελικῶς καταλαβαίνω! Καί νοιώθω εὐλογημένος ὅπως ὅλοι οἱ συνεργάτες μου ἐδῶ, παλαιότεροι καί νεότεροι, πού αἴρουμε στίς πλάτες μας αὐτόν τόν ὡραῖο σταυρό. Ἔχουμε μέσα μας τήν πατρίδα καί τόν Χριστό, καί δέ μᾶς φοβίζει τίποτε, γιατί ὅλοι μας μοιραζόμαστε τήν ἴδια κοινότητα ἀρχῶν καί ἀξιῶν. Καθένας καί καθεμία εἶναι ὁλόκληρη ὑπόθεση, ὅπως συνήθιζε νά λέει ἡ Μαρία Ρεζάν γιά κάποιον πού ξεχώριζε. «Εἶναι ὑπόθεση αὐτός!» ἔλεγε.
Εἶχα ἀπό καιρό κατά νοῦ νά σᾶς γράψω αὐτές τίς γραμμές, καθώς ἀναλογίζομαι αὐτό τό διάστημα μετά ἀπό πολλούς κυματισμούς, ἀκόμη καί προσωπικούς, τί καταφέραμε μέσα σ’ αὐτήν τήν πρώτη πενταετία πού πορευόμαστε μαζί, δημοσιογράφοι καί ἀναγνῶστες, σάν μία οἰκογένεια. Παλαιοί καί νέοι ἀναγνῶστες καθώς τίς τάξεις μας πυκνώνουν τό τελευταῖο διάστημα καί πολλοί φοιτητές τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίων. Ἐξέλιξη ἡ ὁποία μᾶς δίνει χαρά, φτερά καί ἐλπίδα. Ἤθελα ἀπό καιρό νά μοιραστοῦμε τόν ἀπολογισμό μας –ἔτσι σκέφτεται ἡ γενιά μου, πάντα δίνει λόγο– γιά τίς ἀποκαλύψεις, τῆς ὑπογραμμίσεις, τίς συγκρούσεις, τά λάθη πού κάναμε αὐτό τό διάστημα στήν διάρκεια τοῦ ὁποίου γυρίσαμε ἀθόρυβα ὅλη τήν χώρα. Δέν ὑπῆρξε πέτρα τοῦ τόπου μας πού νά μήν ἀφήσαμε ἀπάτητη. Ἀπό τά Γραμμενοχώρια τῆς Ἠπείρου καί τήν Παναγία στήν Κλεισούρα ἕως τήν Κάσο, ἀπό τήν Φλώρινα ἕως τήν Καλαμάτα, ἀπό τήν Κομοτηνή, τήν Ἀλεξανδρούπολη καί τό Σουφλί ἕως τήν Κρήτη καί ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ἕως τήν Κύπρο καί τήν Βόρειο Ἤπειρο.
Ἀκόμη καί τώρα ὅμως θεωρῶ ὅτι τελικά δέ χρειάζεται νά γραφτεῖ ἀπολογισμός γιατί ἡ «Ἑστία» εἶναι αἴσθηση. Συναίσθημα. Γεύση γιά τήν πατρίδα καί τόν κόσμο. Ἰσχυρή ἐντύπωση γιά τήν ἑλληνική ταυτότητα. Ἡ συγγραφή τοῦ σημερινοῦ σημειώματος ἄλλως τε συμπίπτει μέ δύο γεγονότα φαινομενικά ἀσύνδετα μεταξύ τους ἀλλά στήν πραγματικότητα ἰδιαιτέρως συνδεδεμένα. Στήν ἀποκάλυψη, μέσα στό κείμενο τῆς διατριβῆς μίας διακεκριμένης Τουρκάλας καθηγήτριας, ὅτι ἡ ἐφημερίδα μας πρωταγωνίστησε τό 1935 μέ τήν ἀρθρογραφία της στήν ἐκστρατεία γιά νά στρατιωτικοποιηθοῦν καί πάλι τά νησιά τοῦ Αἰγαίου. Καί εἶχε ἀνοιχτό διάλογο μέ τήν τουρκική ἐφημερίδα Τζουμχουριέτ.
Εἶναι στήν κουλτούρα καί στήν παράδοση τῆς ἐφημερίδας μας νά συγκρούεται γιά τήν ἱστορία καί τά ἐθνικά θέματα μέ ἄλλες ἐφημερίδες εἴτε τουρκικές εἴτε καί ἑλληνικές ὅπως στό παρελθόν μέ τόν «Ριζοσπάστη».
Ἦταν ἀσύλληπτη ἡ συγκίνησή μου ὅταν διάβαζα τό κύριο ἄρθρο τῆς ἐφημερίδας μας γιά τά νησιά, 87 ἀκριβῶς χρόνια πρίν ἀπό τήν ἡμέρα πού ἑτοιμάζαμε τήν παρέμβασή μας πρός τόν Κοινοτικό Ἐπίτροπο Μαργαρίτη Σχοινᾶ γιά τήν προστασία τοῦ ἑλληνικοῦ ὅρου Αἰγαῖο. Αἰσθάνθηκα νά κινοῦμαι πάνω στήν ἴδια ράγα καί στήν ἴδια ἀκριβῶς γραμμή μέ τόν ἀρθρογράφο τοῦ πρωτοσέλιδού μας, τό 1935. Καί ὅτι ἐν τέλει γι’ αὐτό εἴμαστε ταγμένοι. Νά ἀποφεύγουμε ὅσο μποροῦμε καί ἐμπλοκή μας στήν κομματική κουζίνα τῶν Ἀθηνῶν καί νά ὑπερασπιζόμαστε, μέ πίστη στήν ἐθνική ἑνότητα μέ παρεμβάσεις καί ἀποκαλύψεις, τήν πατρίδα μας.
Τό δεύτερο γεγονός πού συνέπεσε μέ τήν συγγραφή τοῦ σημειώματος ἦταν ἡ ἀθώωση τοῦ πατριώτη ἐκδότη αὐτῆς τῆς ἐφημερίδας, Ἰωάννη Φιλιππάκη, τόν ὁποῖο τό πολιτικό σύστημα τῆς χώρας μας ἐπιδίωξε νά παραπέμψει ἀνεπιτυχῶς στό ἀνώτατο εἰδικό δικαστήριο μέ τήν κατηγορία τῆς… συμμορίας καί τῆς… ἐγκληματικῆς ὀργάνωσης γιατί μέ τίς ἀποκαλύψεις του ἀπό τίς ἐφημερίδες τοῦ ὁμίλου μας ἐπέμεινε νά φέρει στό φῶς ὅλο τό βοῦρκο καί τήν διαφθορά τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἐπέμενε τό 2015 νά ἀγοράσει τήν ἐφημερίδα «Ἑστία» γιατί θεωροῦσε χρέος του προσωπικό τήν διάσωση ἑνός ἱστορικοῦ τίτλου τῆς πατρίδας μας. Χρέος του νά μήν μπεῖ λουκέτο στήν ἱστορία τοῦ Τύπου μας. Ἡ ἀπόφαση τοῦ πενταμελοῦς δικαστικοῦ συμβουλίου πού συγκροτεῖται στόν Ἄρειο Πάγο εἶναι ἡ Στέφανος τοῦ ἀγῶνα του. Ἡ ἔνδειξη ὅτι σέ αὐτή τήν δύσκολη παρτίδα οἱ καλοί καμμία φορά νικοῦν. Ὅτι ὑπάρχουν δικαστές στήν Ἀθήνα. Ἔχοντας ζήσει δίπλα του τήν ὑπομονή καί τήν καρτερικότητα μέ τήν ὁποία διαχειρίστηκε τήν διαβολή, ἔχοντας ζήσει τήν βαθειά ἀγάπη του γιά τήν πατρίδα, τήν θρησκεία καί τήν σημαία, τήν ἐπιμονή του νά ἐπισκέπτεται κάθε ἄγνωστη γωνιά τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καί τῆς Ἠπείρου ἀντί τῆς Μυκόνου καί ἄλλων κοσμικῶν προορισμῶν τῆς πατρίδας μας, θεωρῶ τόν ἑαυτό μου τυχερό πού διασταυρώθηκαν οἱ δρόμοι μας.
Ὅταν μιά ἐφημερίδα καί ἕνας ὅμιλος ἔχουν στίς πλάτες τους μήνυση ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς τουρκικῆς Δημοκρατίας, μέ τήν κατηγορία ὅτι ἐμποδίζουν τήν πολιτική του στό Αἰγαῖο, ὅταν γίνονται πρῶτο θέμα στόν ρωσσικό Τύπο ἐπειδή τόλμησαν νά ἀποκαλύψουν τήν ἀλήθεια γιά τά βασανιστήρια πού ὑπέστησαν στήν Μαριούπολη οἱ Ἕλληνες ὁμογενεῖς τῆς Ἀζοφικῆς ἀπό τά τάγματα τῶν νεοναζί, ὅταν ἡ ὑποτίθεται συγγενής ἰδεολογικά πρός αὐτόν κυβερνητική πλειοψηφία τῆς Βουλῆς ἐπιδιώκει νά παραπέμψει τόν ἐκδότη του στό εἰδικό δικαστήριο καί ὅταν ἕνας πρώην Πρωθυπουργός ὅπως ὁ κύριος Σημίτης στρέφεται δικαστικά κατά τῆς ἐφημερίδας καί ἀποτυγχάνει νά δικαιωθεῖ, τότε τό ταξίδι αὐτό στόν κόσμο τῆς ἐνημέρωσης εἶναι ὄμορφο, συναρπαστικό, καί ἔχει πράγματι νόημα.
Νά γιατί, λοιπόν, ἀγαπᾶμε τόν σταυρό πού κουβαλᾶμε ἐμεῖς ἐδῶ στήν «Ἑστία». Γιατί εἶναι ὡραῖος Σταυρός. Εἶναι ὁ Σταυρός τῆς ἀλήθειας, τῆς καθαρότητας, τῆς πίστης καί τῆς δικαιοσύνης.
