ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἄραγε, ἀκόμη ἄνθρωποι στήν Ἀθήνα πού πιστεύουν ὅτι εἶναι δυνατόν ἡ Τουρκία, ὑπό τόν Ἐρντογάν, μπορεῖ νά λογικευθεῖ καί νά υἱοθετήσει πολιτική ἀποδοχῆς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καί συνδιαλλαγῆς μέ τήν Ἑλλάδα σέ ἕνα πλαίσιο καλῆς γειτονίας καί εἰρηνικῆς συνυπάρξεως;
Οἱ ἐξελίξεις, ἡ στάσις τοῦ Ἐρντογάν μετά τήν ἐκλογή του δεικνύουν πόσο ἐκτός πραγματικότητος ἦσαν ἐκεῖνοι πού ὑπεστήριζον ὅτι πρέπει νά θέλουμε τήν ἐπανεκλογή του, διότι -ὑποτίθεται ὅτι- ὁ κεμαλιστής ἀντίπαλός του, Κιλιτσντάρογλου, θά ἦταν πλέον σκληρός καί διεκδικητικός.
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Πράγματι, ὁ ἴδιος ὁ Κιλιτσντάρογλου, στίς προεκλογικές ἀλλά καί σέ προγενέστερες δηλώσεις του, ἐπέκρινε τόν Ἐρντογάν, ἀπαιτῶντας πλέον ἀδιάλλακτη στάση ἔναντι τῆς Ἑλλάδος. Ἀνατρέχοντας ὅμως στό παρελθόν, θά δοῦμε πώς, εἴτε τήν Τουρκία τήν κυβερνοῦν ἰσλαμιστές εἴτε κεμαλιστές, ἡ πολιτική ἔναντι τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου ἀποτελοῦν τόν κοινό παρονομαστή τῆς πρακτικῆς τους.
Ὅλα ὅσα διεκδικοῦσαν οἱ κεμαλιστές ἀπό τό 1974, τά υἱοθέτησε καί ὁ Ἐρντογάν μόλις ἔγινε Πρωθυπουργός. Ὑπῆρξε μόνον μία βραχεῖα περίοδος χαμηλῶν τόνων μέ κουμπαριές καί ἀνταλλαγές ποδοσφαιρικῶν κασκόλ, ἀλλά τοῦτο ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος ὅτι ἀκόμη ὁ ἰσλαμιστής ἡγέτης δέν ἦταν σίγουρος γιά τήν σταθερότητα τῆς κυβερνήσεώς του. Μόλις «ζέστανε τήν καρέκλα του» ἡ ἐπιθετικότης ἐπανῆλθε. Καί ἔκτοτε κλιμακώνεται.
Ἴσως, ἄν ἐξελέγετο ὁ Κιλιτσντάρογλου (κάτι πού ἐξ ἀρχῆς θεωρούσαμε τελείως ἀδύνατον), νά εἴχαμε μίαν ἀντίστοιχη περίοδο ἠρεμίας, μέχρις ὅτου εὕρισκε τά βήματά του στήν προεδρία. Μᾶλλον δέν θά τό ἐκμεταλλευόμασταν, ὅπως δέν ἐκμεταλλευθήκαμε καί τήν περίοδο «προσαρμογῆς» τοῦ Ἐρντογάν. Ὅταν βλέπουμε τέτοιες συμπεριφορές, συνήθως τείνουμε νά θεωροῦμε ὅτι ἀποτελοῦν προανάκρουσμα μιᾶς νέας περιόδου βελτιωμένων σχέσεων μέ τήν Τουρκία. Ἔχουν οἱ Ἕλληνες μιάν αἰσιοδοξία ὅτι θά μποροῦσαν κάποτε τά πράγματα νά γίνουν καλύτερα, ἀλλά ὑπάρχουν καί κάποιοι κύκλοι στήν Ἀθήνα πού καλλιεργοῦν αὐτήν τήν ψευδαίσθηση.
Εἶναι τόσο ἀφελεῖς; Τό κάνουν ἐκ τοῦ πονηροῦ;
Πρό ὀλίγων μηνῶν ὁμιλοῦσαν γιά τήν «διπλωματία τῶν σεισμῶν». Λές καί δέν τό εἴχαμε ξαναδεῖ τό 1999. Ἡμέρες ἐχρειάσθησαν γιά νά καταδειχθεῖ ὅτι ἡ Τουρκία δέν εἶχε καμμία διάθεση συνδιαλλαγῆς, οὔτε κάν ἐκφράσεως εὐγνωμοσύνης γιά τήν βοήθεια πού τούς δώσαμε. Ἔκανε ὁ Μεβλούτ Τσαβούσογλου κάποιες φιλικές δηλώσεις ἀλλά μέχρι ἐκεῖ. Τώρα ἔχει εὑρεθεῖ ἐκτός κυβερνήσεως, ἄν καί αὐτό εἶναι ἀποτέλεσμα γενικωτέρων ἀναδιοργανώσεων πού ἔχει ἀποφασίσει ὁ Ἐρντογάν.
Κατά τά λοιπά, ἡ πρώτη κίνησις τοῦ ἐπανεκλεγέντος Τούρκου Προέδρου ἦταν νά μεταβεῖ στά κατεχόμενα καί νά ὁμιλήσει περί «Τουρκικῆς Δημοκρατίας τῆς Βορείου Κύπρου», τονίζοντας ὅτι ἡ Ἑλλάς πρέπει νά τήν ἀναγνωρίσει ὡς κράτος, προκειμένου νά ἀποδεχθεῖ ἡ Ἄγκυρα ἐπανέναρξη τοῦ διαλόγου γιά τήν λύση τοῦ Κυπριακοῦ. Πρόκειται γιά νέα ὑπονόμευση τῶν προσπαθειῶν συνδιαλλαγῆς στήν Μεγαλόνησο, οἱ ὁποῖες ἀκυρώνουν τήν ὅποια καλή διάθεση ἐπιδεικνύει ὁ Πρόεδρος τῆς Κύπρου, Νῖκος Χριστοδουλίδης.
Στήν Ἀθήνα θεωροῦμε παράνομη τήν ἐπίσκεψή του στά κατεχόμενα. Ἄς εἴμαστε, ὅμως, εἰλικρινεῖς. Δίδει σέ αὐτό καμμία σημασία ὁ Ἐρντογάν ἤ ὁποιοσδήποτε ἄλλος Τοῦρκος; Ἐπίσημος ἤ μή;
Ἀλλά καί στόν ὑπόλοιπο κόσμο, ἡ διατύπωσις τέτοιων χαρακτηρισμῶν ἀντιμετωπίζεται ὡς γραφικότης. Ἔχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια ἀπό τήν εἰσβολή τῶν Τούρκων καί τήν ἐπιβολή κατοχικοῦ καθεστῶτος στήν βόρειο Κύπρο. Ἡ διεθνής κοινότης θεωρεῖ τήν διαίρεση τῆς νήσου παγιωμένη κατάσταση. Ἀκόμη καί ἀντιπροσωπεῖες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου ἔχουν μεταβεῖ στά κατεχόμενα (εὐτυχῶς χωρίς τήν συμμετοχή Ἑλλήνων εὐρωβουλευτῶν). Καί ἐμεῖς ἀρκούμεθα νά χαρακτηρίζουμε τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἐρντογάν «παράνομη», νά δηλώνουμε ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι γιά συνομιλίες λύσεως, νά κάνουμε ἀνυπόστατες ἐκτιμήσεις περί πιθανῆς συνδιαλλαγῆς στό Αἰγαῖο.
Ἐν τῷ μεταξύ, ὁ Ερντογάν, μετά τά κατεχόμενα, μεταβαίνει στό Ἀζερμπαϊτζάν. Τήν σύμμαχο του χώρα, πού προσπαθεῖ νά ἐπικρατήσει στρατιωτικῶς ἐπί τῆς φίλης μας, Ἀρμενίας. Ἀναπτύσσει πολυδιάστατη πολιτική, ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή μέχρι τόν Καύκασο. Καί ἐμεῖς αὐτή τήν στιγμή, ἔχουμε ὑπηρεσιακή κυβέρνηση πού ἀδυνατεῖ νά ἀναλάβει πρωτοβουλίες. Ἀλλά μήπως θά ἀναλάβει ἡ πολιτική κυβέρνησις πού θά τήν διαδεχθεῖ μετά τίς ἐκλογές;
Θέλουμε νά ἐλπίζουμε πώς ναί. Δέν εἴμαστε, ὅμως, καθόλου βέβαιοι.
