Πολλά διαβάζουμε καί περισσότερα ἀκοῦμε γιά τήν περίφημη «παραβατικότητα τῶν ἀνηλίκων».
Οἱ ἀναφορές καί τά δημοσιεύματα ἀναφέρουν ὅτι τό ἐν λόγω φαινόμενο βρίσκεται σέ ἔξαρση.
Ὅλα δείχνουν ὅτι ἔτσι ἀκριβῶς ἔχουν τά πράγματα. Τό πρόβλημα, ὅμως, δέν θεραπεύεται μέ ρεπορτάζ, διαπιστώσεις καί προαναγγελίες συλλήψεων ἤ σκληρύνσεως τῆς νομοθεσίας.
Ἡ θεραπεία πρέπει νά στηριχθεῖ σέ ὁρισμένες ἀπαντήσεις οἱ ὁποῖες πρέπει νά δοθοῦν σέ καίρια ἐρωτήματα. Καί τά ἐρωτήματα αὐτά συνοψίζονται -ὅσα καί ἄν εἶναι- σέ ἕνα καί μοναδικό: «Ποιές εἶναι οἱ αἰτίες πού ἔχουν ὁδηγήσει τούς ἀνηλίκους σ ᾽ αὐτόν τόν φαῦλο κύκλο τῆς βίας;».
Στό ἐρώτημα αὐτό ὀφείλουμε νά ἀπαντήσουμε ἐμεῖς, οἱ ἐνήλικες. Ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε τήν εὐθύνη γιά τήν Ἐκπαίδευση, τήν Παιδεία, τήν ἀγωγή καί τήν φροντίδα τῶν νέων ἀνθρώπων.
Διότι, ξαφνικά, ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπό μιά γενιά πού μεγαλώνει μέσα στήν ἀβεβαιότητα, πού πέρασε δύο χρόνια κλειδωμένη στό σπίτι, μιά γενιά τῆς ὁποίας οἱ γονεῖς εἴτε ἐργάζονται καί οἱ δύο εἴτε βιώνουν, πολλές φορές χωρισμένοι, τήν ἀνεργία ἤ τήν ὑπο-απασχόληση, μέ ἀπολαβές γλῖσχρες καί ἀνεπαρκεῖς γιά τήν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τους.
Μιά γενιά πού φοιτᾶ σέ σχολεῖα πού θυμίζουν φυλακές, ὑποβαθμισμένα καί κακοσυντηρημένα, πού περιμένει νά μορφωθεῖ ἀπό ἐκπαιδευτικούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπίσης ταλαιπωρηθεῖ ἀπό τά διάφορα «συστήματα» τά ὁποῖα ἐφαρμόζει ὁ κάθε ὑπουργός, ἀλλάζοντας ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ προηγούμενος, ἀσχέτως κόμματος καί χρώματος!
Ἀπό ποιά παιδιά ζητᾶμε «νά καλμάρουν, νά ἠρεμήσουν, νά δοῦν τήν ζωή μέ ἄλλα μάτια»; Ἀπό τά παιδιά πού μόλις ἀνοίξουν τήν τηλεόραση θά πέσουν ἐπάνω σέ φόνους, σέ ἐγκλήματα πάσης μορφῆς, σέ ἴντριγκες καί μπαμπεσιές; Ζητᾶμε ἀπό τούς νέους νά μιμηθοῦν ποιόν; Ποιά εἶναι τά πρότυπα πού προβάλλει σήμερα ἡ τηλεόραση, τά ραδιόφωνα, ὁ πνευματικός κόσμος;
Ἄς μήν κοροϊδεύουμε τούς ἑαυτούς μας. Ἀπαιτοῦμε ἀπό τούς νέους «νά συμμορφωθοῦν», ὅταν εἴμαστε ἐμεῖς ἐκεῖνοι πού ἔχουμε χάσει τόν ἔλεγχο τοῦ πηδαλίου.
Ἀπαιτοῦμε σεβασμό ἀπό τούς νέους, ὅταν ἐμεῖς, οἱ ἐνήλικες, δέν σεβόμαστε τούς θεσμούς, ἐμεῖς, οἱ ἐνήλικες, ἱππεύουμε τόν κάλαμον μόλις βροῦμε μιά νησῖδα ἐξουσίας, ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι πιέζουμε τόν βουλευτή μας γιά ρουσφέτια, ἐμεῖς, πού δέν φροντίσαμε νά δώσουμε «τό καλό παράδειγμα» στούς νεώτερους.
Δέν εἶναι οἱ νέοι πού ἔθεσαν «τά φράγκα» ὡς προτεραιότητα, χωρίς νά ὑπολογίσουν μέ ποιό μέσο θά τά ἀποκτήσουν. Ὁ σημερινός τριαντάρης μεγάλωσε μέ τούς γονεῖς καί τούς φίλους τους νά «παίζουν» στό Χρηματιστήριο, νά μαζεύουν καί νά ξοδεύουν λεφτά ἀλόγιστα, γιά νά βρεθοῦν στό τέλος ὅμηροι μιᾶς ἀρμαθιᾶς μετρίων, πού κάποιος ὅρισε νά κυβερνήσουν τήν χώρα – μέ τήν δική μας ψῆφο, φυσικά.
Ἕνας τριαντάρης πέρασε τά καλύτερά του χρόνια, τά πιό δυναμικά, μέσα σέ μιά μεγάλη οἰκονομική κρίση, εἶδε τήν πατρίδα του νά γίνεται ὑποτελής καί σήμερα φεύγει «γιά ἔξω» πανικόβλητος.
Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά εἴμαστε σκληροί μέ τήν «παραβατική» σημερινή νεολαία. Νά σταθοῦμε κοντά της πρέπει. Καί νά τήν πείσουμε ὅτι ἔχουμε εἰλικρινά μετανοήσει γιά τά δικά μας, μεγάλα καί καίρια, λάθη.
