Σάν χθές, τό 1974, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἵδρυσε τήν Νέα Δημοκρατία…
… Εἶχε ἐπανέλθει στήν χώρα ἔπειτα ἀπό μακρά ἀπουσία στό ἐξωτερικό. Δέν θά ἐξετάσουμε τώρα ἄν «καλῶς ἔφυγε» καί ἄν «κακῶς δέν ἔμεινε ἐδῶ νά ἀντιμετωπίζει τά προβλήματα.» Θά ἐξετάσουμε τό τί ἀκριβῶς ἤθελε νά ἐπιτύχει ἱδρύοντας τήν Νέα Δημοκρατία καί τί τελικῶς ἐπέτυχε.
Εἶναι βέβαιο ὅτι δέν ἤθελε νά επανασυστήσει τήν ΕΡΕ. Ἡ συμπεριφορά στελεχῶν τοῦ κόμματος πού ἵδρυσε, μέ ἀποκορύφωμα τήν δολοφονία τοῦ βουλευτοῦ Γρηγορίου Λαμπράκη, ἀλλά καί τήν συνεργασία μέ τήν στρατιωτική κυβέρνηση, τόν εἶχε πείσει ὅτι τά πράγματα ἔπρεπε νά ἀλλάξουν.
Εἶχαν, βεβαίως, ἤδη ἀλλάξει, καθώς ἡ Ἑλλάς, ἔπειτα ἀπό ἑπτά χρόνια καταπιέσεως καί ἀνελευθερίας, «ἔβλεπε τό φῶς τό ἀληθινό.» Ὁ Καραμανλῆς γνώριζε καλά ὅτι ὅταν ἀπό τό σκοτάδι περάσεις ἀπότομα στό πολύ φῶς, χρειάζεσαι εἰδικούς φακούς, νά σέ προστατεύσουν ἀπό τήν ἄκρατη ἡλιοφάνεια! Καί οἱ «εἰδικοί φακοί» ἦταν ἕνα κόμμα «ἀνοιχτό σέ ὅλες τίς τάσεις καί τίς ἀπόψεις.»
Χωρίς νά ἀπαρνηθεῖ τίς πεποιθήσεις του, οἱ ὁποῖες βρίσκονταν πάντα κοντά στό κέντρο καί εἶχαν νά κάνουν μέ τήν κοινωνική δικαιοσύνη, ζήτησε ἰσχυρή ἐντολή, γιά νά φτιάξει ἰσχυρό κράτος. Καί, ὅπως ἀποδεικνύεται (παρά τό ὅτι ἐδῶ καί 41 χρόνια προσπαθοῦμε νά τόν διαψεύσουμε), μᾶλλον τό πέτυχε!
Τό μοναδικό γιά τά ἑλληνικά ἐκλογικά χρονικά 54% πού κέρδισε ἡ Νέα Δημοκρατία στίς 17 Νοεμβρίου τοῦ 1974, ἔδειξε ὅτι ἡ χώρα χρειαζόταν ἐκείνη τήν στιγμή ἕναν στιβαρό καί σοβαρό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος θά μποροῦσε νά διαχειρισθεῖ τά τεράστια προβλήματα πού ἄφηνε πίσω της ἡ αἱματηρή περιπέτεια στήν ὁποία εἶχε ὁδηγήσει τήν χώρα ἡ ἄφρων διακυβέρνηση τῆς «ὁμάδας Ἰωαννίδη».
Μέ κινήσεις ἰσορροπίας προσεκτικές καί ἀποφεύγοντας παγίδες καί ἐμπόδια, ὁ Καραμανλῆς (παρά τήν «ἐκ δεξιῶν» ἐπίθεση πού δέχθηκε ἀπό τήν «Ἐθνική Παράταξη», μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Στέφανο Στεφανόπουλο, ἐπιφανές στέλεχος τῆς «Ἑνώσεως Κέντρου») κέρδισε καί τίς ἐκλογές τοῦ 1977, γιά νά ἐπιχειρήσει ἐν συνεχείᾳ τήν «Διεύρυνση» πρός τό Κέντρο, μέ τόν Ἀθανάσιο Κανελλόπουλο, τόν Παῦλο Βαρδινογιάννη, τόν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη, τόν Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, τόν Σωτήρη Παπαολίτη, ἐνῶ εἶχαν προηγηθεῖ, τό 1974, οἱ Δημήτριος Παπασπύρου, Γεώργιος Μπακατσέλος, Ἰωάννης Τούμπας καί Θεοχάρης Ρέντης.
Ὁ Καραμανλῆς κυβέρνησε μέ τήν «διευρυμένη» Νέα Δημοκρατία μέχρι τό 1981 καί ἐν συνεχείᾳ ἐξελέγη “Chef d’ état”, κάτι πού «διακαῶς ἐπιθυμοῦσε», ὅπως μᾶς ἔλεγε τότε, στήν «Βραδυνή», ὁ Τζώρτζης Ἀθανασιάδης.
Ὁ Γεώργιος Ράλλης, ὁ ὁποῖος τόν διεδέχθη, καί ἐκεῖνος μέ κεντρῶες ἀπόψεις, ἔχασε τίς ἐκλογές ἀπό τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου τό 1981. Ὁ Καραμανλῆς συνεργάσθηκε χωρίς πρόβλημα μέ τόν Ἀνδρέα, τό 1985 συνέβη ἡ αἰφνιδιαστική μεταστροφή τοῦ Παπανδρέου καί ἡ ἀνάδειξη στήν Προεδρία τοῦ Χρήστου Σαρτζετάκη, καί ὁ Καραμανλῆς ἐπανῆλθε τό 1990, ἐπί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, γιά νά ἀποσυρθεῖ ὁριστικά τό 1995, παραδίδοντας τήν Προεδρία στόν Κωνσταντῖνο Στεφανόπουλο.
Σήμερα, ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ βρίσκεται (πάλι) σέ «σταυροδρόμι». Ἀλλά, ὅπως ἔχει ἀποδείξει, παραμένει ἡ μοναδική συμπαγής καί εὐρεῖα πολιτική παράταξη τῆς χώρας. Παρά τίς ὅποιες κατά καιρούς ἀστοχίες καί γκρίνιες της.
Φαίνεται, τελικά, ὅτι ὁ σπορεύς ὑπῆρξε ἰδιαίτερα προσεκτικός καί ὁ σπόρος του ἱκανότατος!
