ΤΟ ΛΗΓΟΝ συντόμως ἔτος 2023 ξεκίνησε μέ δυσοίωνες προοπτικές.
Τόν περασμένο Ἰανουάριο, ὁ πολιτικός καί οἰκονομικός ὁρίζων τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἦταν βαριά συννεφιασμένος. Ὁ παρανοϊκός γείτονας ἀπειλοῦσε ὅτι «θά ἔρθῃ ἕνα βράδυ» σέ κάποιο Ἑλληνικό νησί, οἱ παραβιάσεις τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐναερίου χώρου ἔφθαναν μέχρις Καφηρέως καί τό τουρκικό ψευδοκράτος τῆς Κύπρου ἑτοιμάζετο νά ἐποικίσει τήν Ἀμμόχωστο. Ἡ ἀμερικανική κυβέρνηση ὑπήσχετο νά παραδώσει στήν Τουρκία 250 καινουργῆ καί ἐκσυχρονισμένα F-16, μεταβάλλοντας τήν ἰσορροπία ἰσχύος στούς οὐρανούς τοῦ Αἰγαίου πελάγους. Ὁ πληθωρισμός καί τά ἐπιτόκια τραβοῦσαν τήν ἀνηφόρα καί τό ἔτος βαρύνετο μέ τήν ἀβεβαιότητα πολλαπλῶν ἐκλογικῶν ἀναμετρήσεων.
- Tοῦ Κώστα Κόλμερ
Αἰφνιδίως, στίς 16 Φεβρουαρίου 2023, ὁ Ἐγκέλαδος κτύπησε τήν ΝΑ Τουρκία, ἄφησε δύο ἑκατομμύρια ἀστέγους καί φόνευσε 60.000 κατοίκους. Ἡ γειτονική χώρα ἐκλονίσθη κι ὁ νεοχαλίφης τῆς Ἀγκύρας ἀπό βέβαιος νικητής στίς ἐπερχόμενες προεδρικές ἐκλογές, ἀντιμετώπιζε πρόβλημα ἐπανεκλογῆς ἀπό τήν συνασπισμένη ἀντιπολίτευση.
Συντόμως ἀντελήφθη τό γνωστό «κανόνια ἤ βούτυρο» –ἐν προκειμένῳ: στέγη γιά τούς σεισμόπληκτους– καί ἀνέκρουσε πρύμναν. Σταμάτησε τίς ἀπειλές κατά τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου κι ἀνεζήτησε ἀξιοπρεπῆ διάλογο μέ τήν Ἑλλάδα –ὄχι ὅμως καί σεβασμό τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Ὁ «ἀπό μηχανῆς θεός», τῆς συνόδου κορυφῆς τοῦ ΝΑΤΟ στό Βίλνιους τῆς Λιθουανίας, ἔφερε τόν Ἐρντογάν νά συζητεῖ μέ τόν Κυρ. Μητσοτάκη τήν δημιουργία «θετικοῦ κλίματος» στίς σχέσεις Τουρκίας καί Ἑλλάδος. Κι ὁ Ἕλλην πρωθυπουργός δέν εἶχε λόγον νά τόν ἀποθαρρύνει. Οἱ παραβιάσεις καί οἱ προσβολές σταμάτησαν καί τό καλοκαίρι πέρασε κατά τό μᾶλλον ἤ ἧττον «εἰρηνικά» –δι’ ὅ,τι αὐτό σημαίνει.
Ὁ Ἐρντογάν δέν μπόρεσε στόν πρῶτο γῦρο τῶν τουρκικῶν, βουλευτικῶν ἐκλογῶν νά νικήσει τήν συνασπισμένη ἀντιπολίτευση, ἐξ αἰτίας τῶν λαθῶν τῆς τελευταίας, ἀλλά ἐπεκράτησε στόν δεύτερο.
Τό μήνυμα ὅμως: «φωνή θεοῦ… ὀργή λαοῦ» ἐλήφθη κι ἔτσι τά παλαβά «Ἐρντογάν-οἰκονομικά» ἐγκατελήφθησαν κι ἡ τουρκική οἰκονομία ἐπανῆλθε στήν ὀρθοδοξία, ἀλλά τά δεινά της ἐξακολουθοῦν μέ ὑψηλό πληθωρισμό καί ἀνεργία. Ἁπλῶς ἡ ἰσοτιμία τῆς τουρκικῆς λίρας κάπως ἐσταθεροποιήθη.
Στίς ἑλληνικές βουλευτικές ἐκλογές ὁ Κυρ. Μητσοτάκης πῆρε συγχωροχάρτι ἀπό τούς ψηφοφόρους παρά τίς «ὑποκλοπές» καί τίς «ἀστοχίες» πολιτικῆς καί τοῦτο λόγῳ ἐλλείψεως ἀξιοπίστων ἀντιπάλων ἀλλά μέ μεγάλη ὑπερηφάνεια «πῆρε ψηλά τόν ἀμανέ» κι ἑτοιμάστηκε νά παντρέψει τούς ὁμοφύλους καί νά κάνει παραχωρήσεις στήν Τουρκία. Τόν προσγείωσαν ὅμως οἱ ἐν συνεχείᾳ δημοτικές καί περιφερειακές ἐκλογές –ἰδίως στόν δεύτερο «γῦρο»– κι ἔβαλε τόν κ. Μάκη Βορίδη νά βγάλει τό φίδι ἀπό τήν τρῦπα τῶν τοιούτων ἐνῷ ὁ κ. Νῖκος Δένδιας εἶπε τό ἱστορικό «ὅ,τι ἀπειλεῖται δέν ἀποστρατικοποιεῖται» κι ἄς λέγει ὅ,τι θέλει ὁ κ. Γιῶργος Γεραπετρίτης. Βοήθησε κι ὁ Ἅγιος Διονύσιος…
Προηγουμένως, ἕνα φρικτό σιδηροδρομικό δυστύχημα στά Τέμπη ἔδειξε ὅλη τήν φαυλότητα τῶν δημοσίων ὀργανισμῶν καί ἐκλόνισε τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ κοινοῦ στά δημόσια μέσα μεταφορᾶς, ἀλλά μέ μία παραίτηση τοῦ ἁρμοδίου ὑπουργοῦ καί ἡ σύσταση «ἐνόρκου ἐξέτασης» διά τήν ἀναζήτηση τῶν ὑπαιτίων, τό περιστατικό διασκεδάσθη –ὄχι ὅμως καί ὁ ρόλος τῆς πωληθείσης στούς Ἰταλούς ΕΡΓΟΣΕ.
Τήν σκυτάλη πῆραν ἐν συνεχείᾳ οἱ πυρκαγιές τῶν δασῶν, ἐτησίως μετά τήν Μεταπολίτευση, πού κατέκαυσαν 1,5 ἑκατομμύριο στρέμματα ἀλλά ἀπεδόθησαν στήν «κλιματική ἀλλαγή» καί ὄχι στήν ἀκαταλληλότητα τῶν πυροσβεστικῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ κράτους. Κατόπιν αἰφνιδίως, τόν Σεπτέμβριο σταμάτησαν. Πῶς ἔγινε αὐτό; Οὐδείς ἐπροβληματίσθη. Φαίνεται οἱ ἐμπρηστές νά πῆγαν διακοπές…
Τίς φωτιές διεδέχθησαν καταστρεπτικές πλημμύρες στήν Θεσσαλία καί στό Πήλιο πού ἀπεκάλυψαν κενά καί ρεμοῦλες στούς δήμους καί στίς Περιφέρειες. Ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια εὐρώ ἐφαγώθησαν σέ τοπικές προσλήψεις καί σπατάλες κι οὔτε ἕνα ἀντιπλημμυρικό ἔργο δέν ἔγινε στόν Πηνειό καί στά «ρέματα» τοῦ Βόλου. Οἱ εὐθῦνες διεμοιράσθησαν μεταξύ τῶν κυβερνήσεων τῆς τελευταίας 15ετίας κι οἱ οὐρανοί σταμάτησαν τούς κατακλυσμούς τόν Ὀκτώβριο, λές καί κάποιο «Θεῖο χέρι» ἀνέλαβε τήν προστασία τῶν πλημμυροπαθῶν ἀπ’ τά χειρότερα.
Ἔτσι φθάσαμε στήν 7 Ὀκτωβρίου, ὁπότε ξέσπασε ὁ τρίτος πόλεμος τοῦ Ἰσραήλ ἐναντίον τῆς ΧΑΜΑΣ πού ξεκίνησε μέ δολοφονική ἐπίθεσή της ἀπό τήν «λωρίδα τῆς Γάζας». Ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Τζό Μπάιντεν ἠναγκάσθη νά πάει στήν Ἱερουσαλήμ γιά νά συγκρατήσει τούς Ἰσραηλινούς πού ζητοῦσαν ἐκδίκηση γιά τούς 1.700 νεκρούς των κι ὁ Ἐρντογάν ξέσπασε ἐναντίον τῆς Ἀμερικῆς πού τήν ὀνόμασε «τρομοκρατική χώρα» ἐνῷ ὁ συνεταῖρος του, Μπαχτσελῆ, ζήτησε νά σταλεῖ ὁ τουρκικός στρατός στήν Γάζα νά προστατεύσει τούς Παλαιστινίους.
Μ’ ἄλλα λόγια, δικαίωσε ὅλους ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Τουρκία δέν ἀνήκει πιά στήν δύση καί ὅτι ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος τοποθέτησε τόν Ἑλληνισμό στήν σωστή πλευρά τῆς Ἱστορίας, ὅπως καί στά χαράματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἕνα ἀσθενικό γεροντάκι, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς, πού τοῦ ζήτησε ὁ Ἰταλός πρεσβευτής στήν Ἀθήνα νά παραδοθῇ, λέγει: «Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει, ἔχομε πόλεμο».
Αὐτό μετεφράσθη δημοσιογραφικά στό ἱστορικό ΟΧΙ, πού εἶναι πάντοτε ἡ γνησία φωνή τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
