Ἄν ὑπῆρχε ἔστω καί ἐλάχιστο ἴχνος πολιτισμικῆς εὐαισθησίας στήν Δύση, ἡ Τουρκία θά εἶχε ἀπομονωθεῖ.
Ἄν οἱ Γερμανοί δέν ἦταν πάντα μέ τό μέρος τῶν Τούρκων (ἐκεῖνοι ὀργάνωναν τά στίφη τῶν βαρβάρων καί τά μετέτρεψαν σέ πολεμικές μηχανές σφαγῆς καί γενοκτονίας), ἡ περιοχή μας δέν θά βρισκόταν ἀνά πᾶσα στιγμή σέ ἀναταραχή λόγῳ τοῦ ὅτι οἱ γείτονές μας, ἐθισμένοι στήν ἁρπαγή, στήν σφαγή καί στό πλιάτσικο, ἔχουν ἀρχίσει νά ἀναπολοῦν μεγάλες στιγμές τοῦ αἱμοσταγοῦς τους παρελθόντος!
Ἄν ὁ ἀποκαλούμενος δυτικός ἐλεύθερος κόσμος εἶχε ἀφομοιώσει ἔστω τίς γενικές ἀρχές ἀπό τόν ἑλληνικό πολιτισμό, στόν ὁποῖο ὀφείλει τήν ὕπαρξή του, οἱ βάνδαλοι δέν θά σκάλιζαν σήμερα καρδοῦλες καί συνθήματα στούς τοίχους τοῦ παγκοσμίου μνημείου τοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας.
Ἄν οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι Εὐρωπαῖοι ὑποκριταί δέν εἶχαν ἐγκαταλείψει ὅλες ἐκεῖνες τίς βάσεις ἐπί τῶν ὁποίων οἰκοδομήθηκε ἡ πυραμίδα τοῦ δυτικοῦ θαύματος, δέν θά ἀπειλοῦσε τήν περιοχή μας ὁ ἑσμός τῶν τσαμπουκαλήδων της ἀνατολῆς, δέν θά ὠρύονταν οἱ ἀπόγονοι τῶν νομάδων καί σφαγέων τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Ἰωνίας καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Ἄν οἱ οὐτιδανοί Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι δεν εἶχαν ἀσπασθεῖ τόν Μαμμωνᾶ ὡς μοναδικό Θεό καί κυβερνήτη, δέν θά εἴχαμε σήμερα φθάσει στό σημεῖο νά ἀπονέμεται, ἀνενδοίαστα, στούς βαρβάρους ὁ τίτλος τοῦ χωροφύλακα τῆς περιοχῆς.
Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη ὑποχωρεῖ πλέον ὁλοταχῶς. Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη τοῦ Χριστιανισμοῦ, τῶν ἀξιῶν, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἐμπιστοσύνης. Μεταβάλλεται βαθμηδόν σέ ἱπποκόμο τῆς μεγάλης ὑπερατλαντικῆς δυνάμεως καί σέ πελάτη τῶν πολυεθνικῶν τραπεζικῶν συστημάτων.
Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη τῆς πολιτικῆς, ἡ Εὐρώπη τῆς προόδου καί τῆς εὐημερίας, μετατρέπεται σέ ἕνα ὁμιχλῶδες καί ἀμφιλεγόμενο σκηνικό, καθώς μεταβάλλεται καί διαλύεται ἡ κοινωνική συνοχή καί ἡ πολιτισμική της ταυτότητα.
Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη τῆς παραγωγῆς ἐξοπλίζει μέ ἐπενδύσεις χῶρες-τρομοκράτες, τίς παρακολουθεῖ ἀπαθής νά εἰσβάλουν σέ γειτονικά κράτη, ἐνῶ ἐκείνη ἐξαγγέλλει βαρύτατες κυρώσεις, τίς ὁποῖες ἀκυρώνει ἀπό τήν πίσω πόρτα, καθώς οἱ περισσότερες γυρίζουν μπούμερανγκ εἰς βάρος της.
Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη τῶν συγγραφέων, τῆς μουσικῆς, τοῦ Θεάτρου, τῶν Τεχνῶν, τῆς Ἀναγεννήσεως, ὑποτάσσεται σέ ἄλλες, εἰσαγόμενες συνήθειες, ὑποτάσσεται σέ ἄγραφους Νόμους, καθώς δείχνει ἀδύναμη νά ἐμποδίσει τόν βίαιο ἐποικισμό τόν ὁποῖο ὑφίσταται.
Ἄν ὑπῆρχε ἀκόμη Εὐρώπη, ἄν ἡ Εὐρώπη εἶχε διατηρήσει τήν πίστη στίς ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων στηρίχθηκε ὁ πολιτισμός πού τήν ὁδήγησε σέ θριάμβους ἐναντίον κάθε μορφῆς ὁλοκληρωτισμοῦ, δέν θά τολμοῦσαν οἱ χῶρες πού ἔχουν ὑψώσει τό λάβαρο τῆς τρομοκρατίας καί τῆς βίας νά σηκώνουν κεφάλι.
Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ Εὐρώπη κωφεύει καί σιωπᾶ. Δυστυχῶς, ἡ Εὐρώπη ἀνέχεται εἰσβολές, πειρατεῖες, ἔνοπλες ἐπιθέσεις καί κρύβεται πίσω ἀπό κανονισμούς καί ντιρεκτίβες. Δυστυχῶς, ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ Εὐρώπη ὁδηγεῖται σέ περίοδο παρακμῆς. Καί αὐτή τήν φορά, δέν φαίνεται φῶς στό βάθος, καθώς ὁ μοναδικός ἦχος στόν ὁποῖο ἀρέσκονται τά ὦτα τῶν Εὐρωπαίων ἡγετῶν εἶναι ἐκεῖνος τῆς «λίρας στό πουγγί», πού ἔλεγαν οἱ παλαιότεροι!
Ἄν ὑπῆρχε, πράγματι, Ἑνωμένη Εὐρώπη, ἡ 29η Μαΐου θά ἦταν Πανευρωπαϊκή Ἡμέρα Περισυλλογῆς. Οὐδείς, ὅμως, ἀσχολεῖται…
