Δεκαπενταύγουστος στήν Ἀθήνα! Ἐπιστροφή ἀπό τά ἰαματικά λουτρά καί ἑτοιμασίες γιά τό ἐξοχικό, στήν Σαλαμῖνα, πρός ἀγροτουρισμό. Οἱ τομάτες εἶναι μιά χαρά, τά πεπόνια φουσκώνουν.
Τοὐλάχιστον κάναμε κάτι παραγωγικό ἐφέτος, καθώς δέν εἶναι χρονιά γιά τά φυστίκια καί τίς ἐλιές… Κι ἔτσι μείναμε ἐν Ἀθήναις γιά τήν μεγάλη ἑορτή. Καί εὐκαιρίας δοθείσης, ἀπολαύσαμε τήν ὑπέροχη ἱσπανική ταινία «Τό μεγάλο ἀφεντικό» στήν «Αἴγλη» τοῦ Ζαππείου. Στόν θερινό κινηματογράφο, δηλαδή, καθ’ ὅτι ἡ «Αἴγλη», τό ὑπέροχο καφε-ζαχαροπλαστεῖο-ἑστιατόριο, πού ἔχει συνδεθεῖ μέ τήν Ἀθήνα, παραμένει θεόκλειστο. Ἀποξηλωμένο τό ἐσωτερικό, μέ δύο-τρεῖς χωλές καρέκλες νά τονίζουν τό τεράστιο κενό…
Ἀπολαύσαμε μέ τόν υἱό μας τόν ὑπέροχο Χαβιέ Μπαρδέμ, ὡριμότατο καί ἑρμηνευτικῶς ἄψογο (θύμισε κάτι ἀπό τούς μεγάλους στάρ τοῦ Χόλλυγουντ) καί, πολύ μετά τά μεσάνυχτα, χαρήκαμε τήν εἰκόνα τοῦ φωτισμένου Παρθενῶνος ἀπό τήν πλατεῖα τοῦ Ζαππείου. Θέα μοναδική στόν κόσμο, καί ἡ Ἀθήνα ἄδεια, ἕτοιμη νά δεχθεῖ τούς πρώτους «ἐπιστρέφοντες» ἀπό σήμερα… Περπατήσαμε τήν Ἡρώδου Ἀττικοῦ, πανέμορφη, μέ ἕνα ἐλαφρό ἀεράκι νά δίνει κάποια αἴσθηση δροσιᾶς, ἁπαλύνοντας τήν πυρά τῆς ἀσφάλτου. Λιγοστά τά σταθμευμένα αὐτοκίνητα καί στό τέλος τοῦ δρόμου, «πιάτο», ὁλόφωτο τό Καλλιμάρμαρο! «Τί ὄμορφη πού εἶναι ἡ Ἀθήνα» εἶπα, καί ὁ υἱός συμφώνησε, προσθέτοντας ἕνα αἰχμηρό «γιά πολύ λίγο ἀκόμη»…
Σᾶς ἐξομολογοῦμαιὅτι μέ ὅλες αὐτές τίς παρεμβάσεις πού βλέπω ἐσχάτως, μέ τόν μεγάλο περίπατο, πού ἀκόμη δέν ἔχει λάβει μορφή, μέ τήν ἀνεσκαμμένη Σταδίου, μέ τήν ὑπερβολική χρήση τοῦ μαρμάρου στό Σύνταγμα ἀλλά καί μέ κάποιες μοντέρνες ἀντιλήψεις στό κλάδεμα τῶν δένδρων, δέν ἔχω τήν καλύτερη εἰκόνα γιά τήν Ἀθήνα (ὅπως καί γιά τήν πόλη μου, τόν Πειραιᾶ, πού ὡς φαίνεται θά μεταβληθεῖ σέ κινεζικό λούνα-πάρκ). Θά σᾶς πῶ, ὅμως, ὅτι φίλοι καί συγγενεῖς μας, πού ἔρχονται στήν Ἀθήνα ἔπειτα ἀπό καιρό, μιλοῦν μέ τά καλύτερα λόγια. «Τί ὄμορφη πού εἶναι ἡ Ἀθήνα» εἶναι ἡ ἐπωδός πού ἀκούω ὅποτε συναντηθῶ μέ φίλους ἀπό τό ἐξωτερικό… Ἄδεια ἐντελῶς ἡ λεωφόρος, μέ μοναδική ἐξαίρεση τό «χοροπηδάδικο» στίς παρυφές τοῦ Ἀρδηττοῦ («μέ ξεκουφαίνουν τά βράδυα» μοῦ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος φίλος Νικήτας Βενιζέλος.) «Καλά, ὅταν ἔχει κίνηση τό πατᾶς τό γκάζι, καί τώρα πού εἶναι ἄδεια πᾶς μέ ἑξήντα;» μοῦ λέει ὁ υἱός. Ἔχω ἀνοίξει καί τά δύο παράθυρα καί ὁδηγῶ ὅσο γίνεται πιό ἀργά. «Ἄσε νά ἀπολαύσουμε τήν Ἀθήνα ὅπως θά ἔπρεπε νά εἶναι» τοῦ λέω καί φθάνουμε στήν ἐπίσης ἔρημη «παραλιακή», μέ κατεύθυνση τήν Καστέλλα. Ναί, εἶναι ὄμορφη ἡ Ἀθήνα τόν Δεκαπενταύγουστο. Μπορεῖς νά ἀπολαύσεις γωνιές πού τόν ὑπόλοιπο χρόνο δέν προσφέρονται γιά καλό φαγητό καί πολιτισμένη ἀτμόσφαιρα. Μπορεῖς νά πιεῖς τόν καφέ ἤ τό ποτό σου χωρίς ἡ μουσική «νά σοῦ παίρνει τά αὐτιά», καθώς δέν ὑπάρχει ὁ συνωστισμός τῆς καθημερινότητας. Μπορεῖς νά βγεῖς στήν παραλία, χωρίς νά κινδυνεύεις ἀπό τούς (τίς) ὁδηγούς τοῦ Σαββατοκύριακου. Μπορεῖς νά αἰσθανθεῖς, ἔστω καί ἐλάχιστα, τήν αὔρα τοῦ ἰωδίου ἀπό τήν θάλασσα.
Ἀπό σήμερα, ὅμως, ἀρχίζει ἡ ἐπιστροφή στήν πραγματικότητα. Καιρός νά πλεύσουμε πρός Σαλαμῖνα!
