Ἡ Ἑλένη Βλάχου, παρά τήν γκρίνια τήν ὁποία ἐξέφραζε πολλές φορές στά καλογραμμένα χρονογραφήματά της, πίστευε ὅτι ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες, εἴμαστε ἔξυπνος λαός.
Mία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐξυπνάδες μας εἶναι ὅτι ἔχουμε καθιερώσει τήν ὀνομαστική ἑορτή, ἀποφεύγοντας ἔτσι τά γενέθλια, στά ὁποῖα, ἀναγκαστικά, δείχνεις τήν ἡλικία σου καί πανηγυρίζεις τό ὅτι γερνᾶς, εἶχε γράψει κάποτε.
Σέ μιά συζήτηση, παρουσίᾳ τοῦ Δημήτρη Παπαναγιώτου καί τοῦ Βαγγέλη Μπίστικα, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ διευθυντῆ (καί τῆς δικῆς μου), ἐπανέλαβε ἐκείνη τήν ἄποψη καί –μέ τήν ἄγνοια κινδύνου τοῦ νεότερου– τόλμησα νά ἀντιτείνω τόν ἰσχυρισμό, ὅτι τά γενέθλια μπορεῖ κανείς νά τά ἐκλάβει καί ὡς πανηγυρισμό τοῦ ὅτι ἐπέζησε γιά ἀκόμη ἕναν χρόνο, ἀλλά μοῦ ἔρριξε ἕνα τόσο φαρμακερό βλέμμα, πού ὁ σοφός διευθυντής ἔσπευσε νά ἀλλάξει θέμα συζητήσεως!
Μέ τό πέρασμα τῶν ἐτῶν, ἡ ἄποψη τῆς σπουδαίας Ἑλένης Βλάχου μοῦ φαινόταν ὅλο καί πιό σωστή, μέχρι πού τήν δικαίωσα πλήρως. Ἔτσι, ἀπολαμβάνω τίς εὐχές τῶν φίλων στήν ὀνομαστική μου ἑορτή καί ἀποφεύγω νά μιλῶ γιά γενέθλια, παρά τό ὅτι ἐξακολουθῶ νά πιστεύω ὅτι ἀφοῦ διαβεῖς τόν Ρουβίκωνα τῶν δευτέρων -ῆντα, κάθε πού ἔρχεται ἡ γενέθλιος ἡμέρα, εἶναι ἕνα ἀκόμη κέρδος –πού ἔλεγε ὁ πατέρας μου. Εἶπα -ῆντα καί θυμήθηκα τήν ἀπίθανη Ἑλένη Χαλκούση, μέ τήν ὁποία εἶχα τήν τύχη νά συνυπάρξω στό «Ἔθνος» τοῦ Γιώργου Μπόμπολα καί τοῦ Ἀλέκου Φιλιππόπουλου. Σέ μία ἀπό τίς πολλές φιέστες πού διοργάνωνε τότε ἡ ἐφημερίδα, πανηγυρίζουσα τίς τεράστιες πωλήσεις της, σέ μιά ἔξαρση κεφιοῦ, ὁ Ἀλέκος Φιλιππόπουλος ἔφερε θέμα …ἡλικιῶν. Καί σέ κάποια στιγμή ἡ ἀμίμητη Χαλκούση, ὅταν τῆς ἔγινε τό χοληφόρο ἐρώτημα, ἀπάντησε: «Ἔ, ἔχουμε περάσει πλέον τά -ῆντα». Ὁ Φιλιππόπουλος ἐπέμεινε στό πόσο ἀκριβῶς, καί ἡ Χαλκούση, σκασμένη στά γέλια, ἀπάντησε: «Μά, εἶμαι …σαρήντα ἐννέα!». Ἦταν, βέβαια, ἄλλες ἐποχές.
Τότε στό «Ἔθνος» συναντιόμουν μέ τήν Ἑλένη Χαλκούση, τόν Μηνᾶ Χρηστίδη, τόν Βασίλη Ραφαηλίδη, τήν Ἕλλη Παππᾶ, στήν «Καθημερινή» μέ τόν Στάμο Ζούλα, τόν Νῖκο Νικολάου, τόν Ἀλέξανδρο Κοτζιᾶ, τόν Ἀνδρέα Φραγκιᾶ, τόν Μιχάλη Σταματελᾶτο, τόν Κωνσταντῖνο Καλλιγᾶ, εἴχαμε συνεργάτη τόν Γιῶργο Ἰωάννου. Μέχρι νά πάω, δηλαδή, στό γραφεῖο μου, εἶχα συναντήσει καμμιά δεκαριά τεράστιες δημοσιογραφικές προσωπικότητες!
Ἄς γυρίσουμε, ὅμως, στά τῶν ὀνομαστικῶν ἑορτῶν. Παλαιότερα, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ἔπρεπε νά ἐπισκεφθῶ τόν νονό μου, Δημήτριο Πατσουράκο, ἀνώτατο ἀξιωματικό τοῦ Στρατοῦ, γιά νά τοῦ πάω τό δῶρο του καί νά μοῦ δώσει ἐκεῖνος τό δικό μου. Ἀργότερα, ὅταν πήγαινα πλέον στό Γυμνάσιο, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου ἔκανα τό ἀπαραίτητο πάρτυ στό σπίτι, μέ τό φορητό πίκ-ἄπ Τεππάζ καί τούς δίσκους τῶν 45 στροφῶν. Στά πάρτυ ἐκεῖνα, ὑπό τήν καθοδήγηση τῆς μεγάλης μου ἀδελφῆς, μάθαμε ρόκ-ἔντ ρόλλ καί ἀκούσαμε τόν Ἔλβις καί τόν Κλίφ Ρίτσαρντ μέ τούς Σάντοους. Καί στήν Ἕκτη Γυμνασίου, μᾶς ἐπετράπη νά σερβίρουμε στούς καλεσμένους μας …βερμούτ! Ἄν σᾶς πῶ ὅτι δέν περίμενα μέ ἀγωνία τήν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, θά πῶ ψέματα. Καί καθώς ἀκολουθοῦσε ἡ ἀργία τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς, μᾶς ἐπιτρεπόταν νά τραβήξουμε τό γλέντι μέχρι τά μεσάνυχτα.
Χρόνια πολλά στούς ἑορτάζοντες!
