«Ἀδρεναλίνη»! Ἡ ἔννοια πού συναρπάζει τούς νέους…
… πού χρησιμοποιεῖται πολύ στά σενάρια τοῦ σινεμά, πού μοῦ τήν εἶπε ἡ ἐγγονή μου, ὅταν τήν ρώτησα «γιατί ἀνεβαίνει (πάντα μέ τόν πατέρα της) στά πιό ἐπικίνδυνα «παιγνίδια» στό γνωστό πάρκο ἀναψυχῆς, τό ὁποῖο ἐπισκέπτεται συχνά.
Ὅλως τυχαίως, τήν περασμένη Κυριακή, στό τραπέζι, ἡ ἐγγονή μᾶς ἀφηγήθηκε τό «πῶς ἔγινε μούσκεμα» στό ἀρκετά περιπετειῶδες (κατά τήν ἄποψή μου ἐπικίνδυνο) παιγνίδι μέ τίς βάρκες, «πού πέφτουν μέ δύναμη στό νερό καί γίνεσαι μουσκίδι».
Τό ἔχω δεῖ τό παιγνίδι, στίς (ἀρκετές) φορές πού πήγαμε μαζί στό «Πάρκο». Φυσικά, δέν τόλμησα νά μπῶ.
Ἔχω τραυματική ἐμπειρία ἀπό «Λούνα Πάρκ», ὅταν, στίς ἀρχές τοῦ ’60, εἶδα μέ τά μάτια μου ἕναν ἀναβάτη μοτοσυκλέτας, στόν «Γῦρο τοῦ Θανάτου», νά τραυματίζεται πολύ σοβαρά. Ἦταν ἕνα μεγάλο ξύλινο «βαρέλι», ὅπου ἕνας μοτοσυκλεττιστής, ἐλέῳ τῆς φυγοκέντρου δυνάμεως, ἔφερνε «γύρους», ἀρχίζοντας ἀπό τόν πυθμένα καί φθάνοντας σχεδόν μέχρι τούς θεατές, πού στεκόμασταν στήν κορυφή τοῦ βαρελιοῦ, σέ κάτι σάν «μπαλκόνι».
Θυμᾶμαι πού ὁ πατέρας μου, ἰατρός, ἔσπευσε νά προσφέρει τίς πρῶτες βοήθειες καί εἰδοποιήθηκε ἀμέσως ὁ Ἐρυθρός Σταυρός, πού ἔστειλε ἕνα μεγάλο ἀμερικανικό ἀσθενοφόρο. «Δέν βλέπω νά τά καταφέρνει ὁ νεαρός. Ἔχει μᾶλλον κατάγματα στήν σπονδυλική στήλη» εἶπε ὁ πατέρας …
Τόλμησα, λοιπόν, στό τραπέζι νά ρωτήσω «γιατί μπαίνουν στά ἐπικίνδυνα αὐτά παιγνίδια» καί ἡ ἀπάντηση, κόρης καί πατρός, ἦταν μονολεκτική: «Ἀδρεναλίνη». Ὁ υἱός, μάλιστα, ἔχει «περάσει» ἀπό ὅ,τι ἐπικίνδυνο μπορεῖς νά ὑποθέσεις. Ἐσχάτως ἔμαθα ὅτι ἔχει κάνει καί «μπάντζι τζάμπινγκ» πηδῶντας στό κενό ἀπό τήν γέφυρα τοῦ Ἰσθμοῦ τῆς Κορίνθου!
Μέ τήν σκέψη στόν «γῦρο τοῦ θανάτου», λοιπόν, τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας, εἶπα: «Νά προσέχετε, γιατί μία φορά γίνεται τό κακό!»…
Τί ἦταν νά τό πῶ; Τήν ἑπομένη συνέβη τό ἀτύχημα, στή «λίμνη μέ τίς βάρκες», ὅπου πρό διημέρου εἶχε «γίνει μουσκίδι» ἡ ἐγγονή μας!
«Βλέπεις πού σοῦ τά ἔλεγα;» τῆς εἶπα καί τήν εἶδα προβληματισμένη. Ἔξαλλος καί ὁ μπαμπᾶς της μέ τούς ἰδιοκτῆτες τοῦ «Πάρκου», οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νά μετακυλίσουν τίς εὐθῦνες στούς ἐπιβάτες τοῦ παιγνιδιοῦ.
Ἀλήθεια, πόσες φορές ἔχουμε δεῖ, διαβάσει, ἀκούσει, μάθει, γιά ἀτυχήματα –καί θανατηφόρα κάποιες φορές– σέ διάφορα τέτοια «Πάρκα Ἀναψυχῆς»;
Πόσο ἀσφαλής μπορεῖς νά αἰσθάνεσαι ἐμπιστευόμενος τήν ζωή σου –καί ἄλλων– σέ ἕνα τέτοιο παιγνίδι; Τά βλέπω ὅλα αὐτά, τούς «ἀετούς» καί τά ἄλλα ἐναέρια «κόλπα» στίς παραλίες, τούς στροβίλους καί τά ἄλλα ἐπικίνδυνα «παιγνίδια» στά «Πάρκα», τά ἅλματα στό κενό καί δέν μπορῶ νά καταλάβω πῶς ἐκεῖνοι πού μετέχουν σ’ αὐτά τά «διαβήματα», δέν ὑπολογίζουν τόν ἐλλοχεύοντα (πάντα) κίνδυνο.
Κάποιοι θά ποῦν, ἀσφαλῶς, «Μά, καί στόν δρόμο νά περπατᾶς, μπορεῖ νά πέσει ἐπάνω σου ἕνα αὐτοκίνητο ἤ νά σέ πάρει ἡ ἀδέσποτη κάποιου «ξεκαθαρίσματος λογαριασμῶν», πού εἶναι πιό συχνοί ἀπό τά ἀτυχήματα στά «Πάρκα Ἀναψυχῆς».
Θά συμφωνήσω, ἀλλά θά ἀπαντήσω μέ παράδοση: «Φύλαγε τά ροῦχα σου, γιά νά σοῦ μείνουν κάποια». Ἡ ἀπάντηση, ὅμως, τῆς ἐγγονῆς μου στό «γιατί», ἦταν κατηγορηματική: «Ἀδρεναλίνη»!
