Καθώς εἶχα κλείσει τά μάτια, προσπαθῶντας νά ξεκαθαρίσω τά ἀκούσματά μου, πέρασαν ἀπό μπροστά μου ἡ Γλυκειά συμμορία, ἡ Πρωινή περίπολος, τό Ἄσπρο μαῦρο, ἀλλά καί Τά συναξάρια, Ὁ ἀφέντης λαός καί ἐκεῖνο τό ὑπέροχο ἠχόχρωμα Πίσω ἀπ’ τή βιτρίνα…
Βέβαια, στήν σκηνή ὑπῆρχε ὁ «Γκρέκο». Ἡ ὄπερα τοῦ Γιώργου Χατζηνάσιου, ἀλλά ὅταν ἔχεις μελετήσει καί ἀγαπήσει τό συνολικό ἔργο τοῦ δημιουργοῦ, ἀνακαλύπτεις στήν ὄπερά του ὅλα τά στοιχεῖα τῆς διαδρομῆς πού ἔχει χαράξει στόν ἀπίθανο κόσμο τῆς μουσικῆς.
Θά ποῦν πολλοί, μά πῶς μπορεῖ κάποιος πού ἔγραψε τήν Ἀφιλότιμη καί τό Σ’ ὅποιον ἀρέσουμε, νά συνθέσει μιάν ὄπερα;
Νά ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Ἡ ὄπερα εἶναι ΛΑΪΚΗ μουσική. Δέν εἶναι γιά τούς λίγους ἤ γιά τήν ἀριστοκρατία, ὅπως μερικοί νομίζουν. Νά θυμίσουμε ἀκόμη ὅτι ὁ ὑπέροχος συνθέτης σοβαρᾶς (κλασσική τήν λένε οἱ πολλοί) μουσικῆς Γιάννης Κωνσταντινίδης ἔγραψε, ὡς Κώστας Γιαννίδης, ἐλαφρά τραγούδια (θυμηθεῖτε τό ὑπέροχο, μοναδικό ἐρωτικό Ξύπνα ἀγάπη μου) ἀλλά καί βαριά λαϊκά, μέ κορυφαῖο Τά νέα τῆς Ἀλεξάντρας, πού τραγούδησε ὁ Βαγγέλης Περπινιάδης! Ἀλλά καί ὁ μαέστρος ἐλαφρᾶς μουσικῆς καί συνθέτης Ζάκ Ἰακωβίδης ἔχει γράψει τό περίφημο Ἀπό κανάρα σέ κανάρα, πού ἔκανε ἐπιτυχία ὁ Χρηστάκης καί τραγουδιέται σέ ὅλους τούς γάμους!
Ὁ Γιῶργος Χατζηνάσιος, λοιπόν, πού ἔφερε τό Für Elise τοῦ Μπετόβεν σέ κάθε σπίτι, μετατρέποντάς τo σέ «βρέ πῶς ἀλλάζουν οἱ καιροί», μπορεῖ νά γράψει καί ὄπερες!
Καί μάλιστα μιά ὄπερα γιά τόν Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, τόν Γκρέκο, βασισμένη στήν ἀναφορά τοῦ Νίκου Καζαντζάκη, χρησιμοποιῶντας ἔντονο τό ἑλληνικό χρῶμα καί υἱοθετῶντας, εὐφυῶς, τήν ἰταλική γλῶσσα στό λιμπρέτο.
Δικό του θέμα εἶναι, νομίζω, νά δεῖ μερικές ἀκόμη λεπτομέρειες καί νά ἐπιχειρήσει νά προωθήσει αὐτό τό ἔργο στόν διεθνῆ μουσικό χῶρο.
Τό θέμα εἶναι ἑλκυστικό, ὁ Γκρέκο πασίγνωστος, ἡ δομή τοῦ ἔργου κυλᾶ χωρίς προβλήματα καί, ὅπως εἶναι πλέον γνωστό, ὁ κόσμος τῆς Ὄπερας διψᾶ καί γιά νέα –πλήν τῶν κλασσικῶν– ἔργα…
Ἡ ὄπερα Γκρέκο συνδυάζει τό σύγχρονο μέ τό κλασσικό. Τά μοτίβα εἶναι ὅλα ἐμποτισμένα μέ σύγχρονο ὕφος, τά κόρα ἔχουν ἐξυφανθεῖ στόν καμβᾶ τοῦ κλασσικοῦ καί οἱ ἄριες εἶναι κάτι ἀνάμεσα στά δύο.
Μία παρατήρηση ὡς πρός τήν ἐπιλογή τῆς συγκεκριμένης αἴθουσας τοῦ Μεγάρου, ὡς πρός τήν ἀκουστική.
Γιά τόν Γιῶργο Χατζηνάσιο, ἔχουμε νά ποῦμε τά καλύτερα. Προσωπικῶς θυμᾶμαι κάποια βραδυά, στό On The Rocks τῆς Βάρκιζας, ὅπου μέ τήν δική μας πόπ ὀρχήστρα κρατούσαμε ἕνα καλό χορευτικό πρόγραμμα, κάποιες φορές, πού καθόταν στά πλῆκτρα ὁ Γιῶργος καί ἔπαιρνε τό μικρόφωνο ἡ Ἀλέκα Κανελλίδου καί γέμιζε ἡ αἴθουσα νότες καί χρώματα, σέ ἤχους τζάζ καί New York.
Καί ἐκεῖνος κεντοῦσε στό ὄργανο, προσθέτοντας σέ κάθε κομμάτι τά δικά του, πού ἔδειχναν –ἀπό τότε– τό καινούργιο πού ἐρχόταν.
Ἡ μουσική διαδρομή τοῦ Γιώργου Χατζηνάσιου εἶναι γεμάτη ἐκπλήξεις. Ἀλλά ἔχει τήν σφραγῖδα τῆς ποιότητας, μέ ὅποιο εἶδος τῆς μουσικῆς καταπιάστηκε. Συνεργασθήκαμε στίς Ἀφετηρίες, στήν ΕΡΤ, μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Καλδάρα, τόν Πάνο Φαλάρα καί τήν Μιμή Ντενίση, μέ παραγωγό τόν Χρῆστο Ἀντωνόπουλο καί σκηνοθέτη τόν Μεγακλῆ Βιντιάδη, στά μέσα τοῦ ’80.
Ἦταν ὡς συνεργάτης ἄψογος, εὐγενής καί ἀνήσυχος. Ὁ «Γκρέκο» τοῦ Γιώργου Χατζηνάσιου πρέπει νά γίνει διεθνής. Καί μπορεῖ, χωρίς ἀμφιβολία…
