Θυμᾶμαι, παλαιότερα, πού οἱ ἐκδότες τῶν ἐφημερίδων εἶχαν συχνή ἐπαφή μεταξύ τους
Ἀναφέρομαι σέ ἐποχές πρό τῆς εἰσβολῆς τῆς ἰδιωτικῆς τηλεοράσεως ἀλλά καί πρό τῆς ἐμφανίσεως τῶν ἐκδοτῶν-ἐπιχειρηματιῶν στόν χῶρο μας. Δηλαδή σέ ἐποχές Βλάχου, Λαμπράκη, Μπότση, Τεγόπουλου, Ἀθανασιάδη.
Εἶμαι σέ θέση νά γνωρίζω πολύ καλά ὅτι οἱ ἐκδότες τότε συνομιλοῦσαν συχνά μεταξύ τους καί σχολίαζαν τήν πολιτική ἐπικαιρότητα. Ἀπό τίς συζητήσεις ἐκεῖνες καθοριζόταν ἐν πολλοῖς ἡ γραμμή τῶν ἐφημερίδων μέ γνώμονα σχεδόν πάντοτε τό συμφέρον τῆς χώρας. Σήμερα πού ἡ κάθε ἐφημερίδα ἔχει τήν δική της γραμμή, ἀναλόγως πολλές φορές τῶν προσωπικῶν ἐπιδιώξεων καί ἐπιλογῶν τοῦ ἰδιοκτήτη, αὐτά ἀκούγονται παράξενα, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια. Εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ Χρῆστος Λαμπράκης δέν ἦταν ἰδιαίτερα συμπαθής στούς ἄλλους. Ὡστόσο, οἱ ἀπόψεις του σέ ἐκεῖνες τίς κοινές συναντήσεις εἶχαν, ἀπ’ ὅ,τι ἔχω μάθει, ἰδιαίτερη βαρύτητα. Ἄν ἀνατρέξετε στά ἀρχεῖα τῶν ἐφημερίδων, θά διαπιστῶστε ὅτι πολλές φορές στά ἐθνικά θέματα ἡ γραμμή, ἴσως καί τό ρεπορτάζ, ἦταν παρόμοια. Ὑπερίσχυε, δηλαδή, τό ἐθνικό συμφέρον τοῦ ἐπιχειρηματικοῦ. Καί αὐτό ἦταν κάτι πού ἀποδεχόταν ἀσμένως καί τό ἀναγνωστικό κοινό. Κοιτάξτε τί γίνεται σήμερα στούς τίτλους καί τά ρεπορτάζ τῶν ἐφημερίδων. Προκύπτει χωρίς ἀμφιβολία ὅτι ἀκόμη καί σέ θέματα τά ὁποῖα ἀποκαλοῦμε «ἐθνικά», διαφέρουν αἰσθητά. Ἔχοντας μετάσχει σέ συσκέψεις στήν «Καθημερινή» τῆς Ἑλένης Βλάχου, μπορῶ νά βεβαιώσω ὅτι ἡ ἴδια (ἰδιοκτήτρια καί ἐκδότης τῆς ἐφημερίδας) οὐδέποτε ἐπεδίωξε νά ὑπερισχύσει ἡ δική της γνώμη, ἄν δέν ἦταν σύμφωνοι μέ αὐτήν οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μετέχοντες στήν σύσκεψη. Καί μιλᾶμε γιά τήν Ἑλένη Βλάχου, πού ἦταν καί ἡ ἴδια δημοσιογράφος.
Περιττό νά σᾶς πῶ, τίνος ἡ ἄποψη ὑπερισχύει σήμερα, στίς ἐφημερίδες καί τά κανάλια, τά ὁποῖα ἀνήκουν σέ ἐπιχειρηματίες, μέ συμφέροντα καί ἐκτός τοῦ χώρου. Θυμᾶμαι ἀκόμη, τήν ἡμέρα πού μέ κάλεσε ἡ Βλάχου νά μοῦ ἀνακοινώσει ὅτι ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, τῆς εἶχε ἐκφράσει ἐνστάσεις γύρω ἀπό ἕνα ρεπορτάζ τό ὁποῖο εἶχα γράψει καί ἀναφερόταν στίς δραστηριότητες στενοῦ συγγενοῦς μέλους τῆς οἰκογενείας του.
Ἀφοῦ λοιπόν μοῦ εἶπε ὅτι «ὁ Πρόεδρος παραπονεῖται καί ἀμφισβητεῖ ὅσα γράφουμε» στή συνέχεια μέ ρώτησε εὐθέως: «Εἶστε βέβαιος ὅτι ὅσα γράφετε τά ἔχετε διασταυρώσει καί ὑπάρχουν τά ἀπαραίτητα στοιχεῖα;». Ἀπάντησα καταφατικά, καί ἡ Βλάχου μέ ἐκεῖνο τό γνωστό μισό χαμόγελο, μοῦ εἶπε «ἔ, τότε συνεχίστε». Ἔτσι, γινόταν τό ρεπορτάζ καί ἔτσι κυλοῦσε ἡ δημοσιογραφική ζωή ἐκεῖνα τά χρόνια. Γιά νά φθάσεις στίς ὑψηλές θέσεις, ἔπρεπε νά περάσεις ἀπό ὅλα τά στάδια. Ρεπορτάζ, ὕλη, ἀρχισυνταξία, διεύθυνση. Δέν ἀρκοῦσε «νά εἶσαι φίλος» τοῦ ἐκδότη καί νά καταλαμβάνεις τίς «δύσκολες καρέκλες». Δυστυχῶς, σήμερα δέν ὑπάρχει φραγμός. Ἐφημερίδες, ἐκδότες, δημοσιογράφοι, κόμματα, ὀπαδοί, καί ἀναγνῶστες, ἀκολουθοῦν μεθόδους χουλιγκανισμοῦ καί δέν τούς ἐνδιαφέρει παρά μόνο «νά κερδίζει ἡ ὁμάδα». Καμμία πλέον σημασία δέν ἔχει τό ὑπέρτατο συμφέρον, καί ὅλα ὑποχωροῦν μπροστά στήν θέληση τοῦ «ἀφεντικοῦ». Ἡ λέξη «ἀφεντικό» δέν ἀκουγόταν ποτέ τότε στούς χώρους τῆς ἐργασίας μας. Σήμερα ἀκούγεται μόνο αὐτή.
