Παρακολουθοῦμε ὅλοι, τόν τελευταῖο καιρό, τήν ἔξαρση τοῦ πολέμου φατριῶν στόν χῶρο τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος
Φυσικά, καρφάκι δέν θά ἔπρεπε νά μᾶς καίγεται ἐπειδή κάποιοι ἀπό τούς νονούς καί τούς μπράβους τῆς νύχτας πέφτουν θύματα αὐτῆς τῆς φονικῆς ἀντιπαραθέσεως. Χωρίς ἀμφιβολία, αὐτές οἱ ἱστορίες πουλάνε στό κοινό. Μήν ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Ἀλ Καπόνε, ὁ Ντίλιντζερ, ἡ Μπόνι καί ὁ Κλάιντ, ὑπῆρξαν ἐποχές πού ἀποτελοῦσαν «προσωπικότητες» γιά τό ἀμερικανικό κοινό. Εὐτυχῶς, ἐδῶ δέν φθάσαμε –ἀκόμη– σέ αὐτό τό σημεῖο. Ὁ Βενάρδος, ὁ «ληστής μέ τίς γλαδιόλες», ὁ Ρωχάμης, ὁ ληστής «πού δέν ἔβαψε τά χέρια του μέ αἷμα», ἔγιναν, γιά λίγο καιρό, δημοφιλεῖς. Μόνο ὁ Νῖκος Κοεμτζῆς, πού «καθάρισε» τρεῖς καί τραυμάτισε τέσσερεις ἄνδρες μέ τό μαχαίρι του στήν πίστα τοῦ λαϊκοῦ κέντρου «Νεράιδα» γιά μιά «παραγγελιά», ἔγινε …τραγούδι ἀπό τόν Διονύση Σαββόπουλο καί ταινία ἀπό τόν Παῦλο Τάσιο.
Ἀλλά ἐκεῖ ὑπεισῆλθαν ἄλλες λεπτομέρειες. Ὁ χῶρος, τά τραγούδια τῆς παραγγελιᾶς, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἔγινε ἡ «σφαγή» καί τά ἀπαραίτητα «πολιτικά»… Γκάνγκστερ, νονούς καί μπράβους δέν εἴδαμε –μέχρι τώρα– νά φθάνουν στό ἐπίπεδο τῶν «στάρ». Παρά τίς φιλότιμες προσπάθειες τῶν καναλιῶν καί διαφόρων δῆθεν ἀστυνομικῶν συντακτῶν νά μᾶς πείσουν ὅτι ὁ πρώην πυγμάχος, πού γαζώθηκε ἀπό κάποιους τοῦ χώρου στόν ὁποῖο εἶχε προσχωρήσει –καί πού δέν ἦταν φυσικά, ἀθλητικά σωματεῖα– ἦταν «ἕνα καλό παιδί» καί «τοῦ ἔκοψαν τά ὄνειρα», ὁ ὑπόκοσμος παραμένει γιά τήν ἑλληνική κοινωνία περιθώριο.
Ἀσφαλῶς, τό ὀργανωμένο ἔγκλημα ὑπάρχει καί πρέπει νά ἀντιμετωπιστεῖ ἀπό τό κράτος κατά τρόπο ἀποτελεσματικό. Χωρίς ἐξαγγελίες, χωρίς «μαύρη βίβλο» ἀπό τά χέρια τοῦ ὑπουργοῦ στόν εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου. Μέ πλήρη μυστικότητα, μεθοδικότητα καί ἐπιμονή. Καί, φυσικά, μέ ἀποκοπή τῶν ὅποιων διαύλων ὑπάρχουν μεταξύ τοῦ ὀργανωμένου ἐγκλήματος καί κάποιων ἐπιόρκων ἀστυνομικῶν. Μπορεῖ –ἀκόμη– ἡ χώρα μας νά παραμένει μία ἀπό τίς πλέον ἀσφαλεῖς στήν Εὐρώπη, ἀλλά ἡ εἰκόνα τῶν τελευταίων ἡμερῶν –ἀσχέτως στατιστικῶν στοιχείων– μᾶλλον τό ἀντίθετο ἀφήνει νά φανεῖ πρός τά ἔξω… Ἐκεῖνο πού δέν πρέπει νά λησμονοῦμε εἶναι ὅτι γιά νά φθάσουμε στό «ὀργανωμένο» ἔγκλημα θά περάσουμε πρῶτα ἀπό τήν λεγόμενη «μικρο-εγκληματικότητα», ἴσως καί ἀπό τήν ἁπλή «παραβατικότητα». Ὁ ἀσύδοτος πού ξεσηκώνει τίς νύχτες τίς γειτονιές ἐπειδή «ἔχει κόψει τήν ἐξάτμιση» τῆς μοτοσυκλέτας του καί παραμένει ἀνενόχλητος, ἀκόμη χειρότερος δυνάστης, πού γυρίζει τίς γειτονιές μέ τά μεγάφωνα τοῦ αὐτοκινήτου του «στήν διά πασῶν» καί κάνει ὅλους τούς «συναγερμούς» τῆς γειτονιᾶς νά οὐρλιάζουν, ἄν δέν συμμορφωθοῦν, θά προχωρήσουν σέ «κάτι παραπάνω», θά νιώσουν ἄτρωτοι καί, σιγά-σιγά, θά φθάσουν στίς «ἀνώτατες βαθμίδες».
Ἡ μικρή, καθημερινή παραβατικότητα, οἱ διαρρήξεις, οἱ ἁρπαγές τῆς τσάντας, οἱ ἐνέδρες στά ΑΤΜ, οἱ εἰσβολές στά σπίτια τῶν ἡλικιωμένων, οἱ ληστεῖες στά δρομάκια τοῦ Λυκαβηττοῦ, τό «ἄβατο» στά γνωστά γκέτο, εἶναι σημεῖα πού πρέπει νά προσεχθοῦν ἰδιαίτερα. Ἀπό χαμηλά, λοιπόν, ἀρχίζει ἡ δουλειά τῶν ἀρχῶν. Ἀπό τήν παραβατικότητα καί τήν «μικρο-εγκληματικότητα». Γιατί ἄν φθάσουμε στό σημεῖο νά περάσει καί ἡ «μικρο-εγκληματικότητα» στήν ἁρμοδιότητα τῶν …μεγάλων, ζήτω πού καήκαμε!
