Ὁ παπποῦς μου, Ἰωάννης Β. Πατσουράκος, φιλόλογος, δικηγόρος καί συγγραφεύς, τό 1910 καί τό 1912, ἐξελέγη βουλευτής Λακωνίας. Στήν Βουλή ὑπερασπίσθηκε μέ φανατισμό τήν Καθαρεύουσα. Εἶναι γνωστοί, μάλιστα, ἐπανειλημμένοι λεκτικοί διαξιφισμοί του μέ τόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο γιά τό θέμα αὐτό στήν Βουλή.
Ὁ Σπ. Μαρκεζίνης, στήν Ἱστορία του, τόν χαρακτηρίζει ὡς ἕναν «ἐκ τῶν δριμυτέρων συνηγόρων τῆς ἀδιαλλάκτου καθαρευούσης.» Κατά τήν περίοδο τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ ὁ παπποῦς διώχθηκε λόγῳ τῶν ἀκραιφνῶν φιλοβασιλικῶν του φρονημάτων. Γιά νά ἀποφύγει τήν ἐξορία στήν Κορσική, ποινή τήν ὁποία ἐπεφύλασσε ὁ Γάλλος «Ὕπατος Ἁρμοστής» Κάρολος Ζοννάρ στούς πολιτικούς ἀντιπάλους τοῦ Βενιζέλου μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Bασιλέα Κωνσταντίνου ἀπό τόν θρόνο, τό 1917, αὐτοεξορίσθηκε ἀναζητῶντας καταφύγιο στό ὄρος Λαρύσιο (Κούμαρος), στήν Στροτζά, στήν Μελιτίνη καί σέ ἄλλα σημεῖα τῆς Μάνης, ὅπου καί κρύφθηκε ἐπί τρία περίπου χρόνια (1917-20). Στήν αὐτοεξορία, γεννήθηκε ἡ μητέρα μου, ἐκπαιδευτικός Σοφία Πατσουράκου, τό ἕκτο ἀπό τά ὀκτώ παιδιά τοῦ παπποῦ μου καί τῆς Ζαφειρίας Ἐλευθερίου (οἰκογένεια ἀγωνιστῶν τοῦ ’21 τῆς Ὕδρας.)
Ὁ πατέρας μου, ἰατρός Ἀθανάσιος Καπρᾶνος, ὑπῆρξε στά νιάτα του ἀριστερός, γλύτωσε «ἀπό τύχη» τήν ἐκτέλεση ἀπό τούς Γερμανούς, ἀργότερα ὑπῆρξε στέλεχος τῆς «Ἑνώσεως Κέντρου», καί ἔπειτα ἀπό τό 1974 ψήφιζε τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ. Φανατικός ὑπέρ τοῦ Βενιζέλου καί ἀντιβασιλικός.
Τό 1974, ὅταν εἶχε προκηρυχθεῖ τό δημοψήφισμα γιά τό Πολιτειακό, οἱ εἰκόνες πού διαδραματίσθηκαν στό σπίτι μας ἦταν ἀλήστου μνήμης. Ὁ Κωνσταντῖνος –στόν ὁποῖο δέν εἶχε ἐπιτραπεῖ νά ἔλθει στήν Ἑλλάδα ἀλλά πραγματοποιοῦσε τήν προεκλογική του καμπάνια ἀπό τό ἐξωτερικό (παγκόσμιος πρωτοτυπία), μιλοῦσε κάποια βράδυα στήν τηλεόραση.
Οἱ γονεῖς μου κάθονταν ἀπέναντι στήν μαυρόασπρη «Γουέστινχάουζ» τηλεόραση, μέ τά «βιδωτά» ποδαράκια καί παρακολουθοῦσαν. Ὁ πατέρας μου ἀποδοκίμαζε τόν Κωνσταντῖνο καί, μάλιστα, ἔρριχνε κάπου-κάπου «φάσκελα ἀ-λα Μαυρογιαλοῦρο»! Ἡ μητέρα μου ἔκλαιγε μέ μαῦρο δάκρυ, σκουπίζοντας κάθε τόσο τά δάκρυά της λέγοντας: «Ἄχ, τό παιδί μας! Πού δέν τό ἄφησαν νά ἔλθει νά φιλήσει τό χῶμα τῆς πατρίδος του καί νά ἐπιστρέψει στόν θρόνο του!»…
Ἐγώ, πού εἶχα ἀρχίσει ἐν τῷ μεταξύ νά ἐργάζομαι στήν «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, ἀλλά ὑποστήριζα τό ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου καί εἶχα ἤδη ἐνταχθεῖ στήν ὁμάδα τοῦ «ἀντιβασιλικοῦ ἀγῶνα» ὑπό τίς ἐντολές τοῦ Γιάννη Καψῆ, ἀπολάμβανα τήν εἰκόνα καί γελοῦσα μέ τήν ψυχή μου.
Ἀργότερα, ὁ ἀείμνηστος Μέμος Φαράκος μᾶς ἀφηγήθηκε ὅτι ὁ Τζώρτζης Ἀθανασιάδης ἔκλαψε πικρῶς, ὅταν –γιά χάρη τοῦ φίλου του Κων. Καραμανλῆ– ἡ «Βραδυνή» τάχθηκε κατά τοῦ θεσμοῦ τῆς βασιλείας!
Τραγέλαφος, δηλαδή, σέ μιά χώρα ἡ ὁποία ἔψαχνε πυξίδα, προσπαθῶντας νά προσανατολισθεῖ!
Ἡ μητέρα μου, τόν Δεκέμβριο τοῦ 2012, ἐτάφη –κατόπιν ἐπιθυμίας της– μέ τήν φωτογραφία τοῦ Κωνσταντίνου στήν ἀγκαλιά της. Τήν φωτογραφία εἶχε «κατεβάσει», τό 1974, ἀπό τόν τοῖχο ὁ πατέρας μου, ἀλλά τό 1985, τήν ἑπομένη τῆς κηδείας του, ἡ μητέρα τήν «ἀποκατέστησε»!
Τά γράφω αὐτά, γιά νά ἀντιληφθοῦμε τό κλῖμα πού εἶχε διαμορφωθεῖ τότε, τίς συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες διεμορφώθη ἀλλά καί γιά νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι καί σήμερα τά ἴδια συμβαίνουν σέ πολλά σπίτια, λόγῳ τοῦ θανάτου τοῦ Κωνσταντίνου, καί τῆς ἀποφάσεως τῆς κυβερνήσεως γιά τήν τέλεση τῆς κηδείας του.Πῶς τό λέει τό τραγούδι; «Ὅλα τριγύρω ἀλλάζουνε κι ὅλα τά ἴδια μένουν»!..
