Δέν ἀλλάζουν χέρια εὔκολα οἱ μεγάλες ποδοσφαιρικές ὁμάδες στήν Ἑλλάδα.
Γι’ αὐτό καί τό «πέρασμα» τῆς ἱστορικῆς ΑΕΚ (Ἀθλητική Ἕνωσις Κωνσταντινουπόλεως) στόν Μεσσήνιο Μάριο Ἠλιόπουλο ἀπό τόν ἀπόγονο Ποντίων προσφύγων Δημήτρη Μελισσανίδη, ἀποκτᾶ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, γιά ὅλον τόν ἑλληνικό ποδοσφαιρικό κόσμο. Ἔχοντας μεγαλώσει στήν Νίκαια, μιά πόλη μέ πολύ μεγάλη παρουσία Ποντίων καί Μικρασιατῶν Προσφύγων, γνωρίζω καλά τί σημαίνει ἡ ΑΕΚ γιά τό προσφυγικό στοιχεῖο.
Θυμᾶμαι, μικρός, τά μεσημέρια τῆς Κυριακῆς, νά φεύγει ἀπό τήν γειτονιά μας ἕνα καραβάνι ἀπό πειρατικά ΙΧ (τότε ἰδιωτικά αὐτοκίνητα διέθεταν μόνον οἱ Σχολές τοῦ «Ζώρα» –πατέρας τοῦ Μελισσανίδη– τοῦ «Ἰσαάκ» –ἐπίσης πρόσφυγας– καί κάποιοι ἰατροί, ὅπως ὁ Περικλῆς Χρυσοχέρης, ὁ Στέφανος Λεπτίδης καί ὁ πατέρας μου) νά ἐκκινοῦν ἀπό τήν πλατεῖα Δαβάκη (Περιβολάκι) μέ κατεύθυνση τό γήπεδο τῆς Νέας Φιλαδελφείας.
Θυμᾶμαι ἀκόμη κάποιους σπουδαίους –τότε– ποδοσφαιριστές τῆς ὁμάδας, τήν ὁποία ὑποστήριζαν πολλοί συμμαθητές μου. Σεραφείδης, Νεστορίδης, Μαρδίτσης, Βερνέζης, Σταματιάδης, Κρυστάλλης, Σοφιανίδης, Βασιλείου, Μπαλόπουλος, Πομώνης, Νικολαΐδης. Θυμᾶμαι ἀκόμη ἕνα πρωτάθλημα πού κέρδισε ἡ ΑΕΚ, ὅταν ἡ δική μου ὁμάδα, ὁ Ἐθνικός, κέρδισε τόν Παναθηναϊκό τοῦ Βουυτσαρᾶ, τοῦ Λινοξυλάκη, τοῦ Πανάκη, τοῦ Παπαεμμανούλη, τοῦ Δομάζου καί τοῦ Θεοφάνη μέ 4-2 καί στόν τελικό πού ἔγινε μεταξύ Παναθηναϊκοῦ-ΑΕΚ, οἱ πρόσφυγες ἀπέσπασαν ἰσοπαλία 3-3 ἀπό τούς «πράσινους», καί κατέκτησαν τό πρωτάθλημα λόγῳ καλύτερης διαφορᾶς τερμάτων.
Τότε, ὁ δήμαρχος τῆς Νικαίας φωταγώγησε τήν πόλη. Δηλαδή κρέμασε μιά ἀρμαθιά ἀπό λάμπες στό μπαλκόνι τοῦ δημαρχείου, ἐπί τῆς ὁδοῦ Κινικίου καί Γεωργίου Κονδύλη.
Εἶναι μεγάλη ὁμάδα καί μέ τεράστια ἱστορία ἡ ΑΕΚ. Καί, φυσικά, δέν θά εἶναι εὔκολη ἡ δουλειά τοῦ νέου ἰδιοκτήτη.
Ὡστόσο, ἐκεῖνο πού ἔχω νά σημειώσω εἶναι ὅτι ὁ Μάριος Ἠλιόπουλος, τόν ὁποῖο γνωρίζει καλά ἡ ναυτιλιακή «πιάτσα», καθώς ἔχει εἰσέλθει μέ δύναμη καί ἐντυπωσιάζει στόν χῶρο τῆς Ἀκτοπλοΐας, εἶναι «δεδηλωμένος ὀπαδός» τῆς ΑΕΚ, κάτι πού δέν ἔκρυψε ποτέ.
Ἐπιτρέψτε μας, ἐπειδή βρισκόμαστε ἐπί σειράν ἐτῶν στόν ναυτιλιακό χῶρο, νά θυμίσουμε ὅτι οἱ «μεγάλες» ὁμάδες τοῦ κέντρου ἀνήκουν ὅλες σέ ἐπιχειρηματίες τῆς θάλασσας!
Ὁ Ὀλυμπιακός, ὁ Παναθηναϊκός καί ἡ ΑΕΚ ἔχουν ἐπί κεφαλῆς ἀνθρώπους τῆς θάλασσας, ἀνθρώπους μέ μεγάλη οἰκονομική ἐπιφάνεια ἀλλά καί μέ νοοτροπία, ἡ ὁποία ἔχει σφυρηλατηθεῖ στό πλαίσιο τοῦ σκληροῦ καί ἐλεύθερου ἀνταγωνισμοῦ.
Δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά περάσει ἀπαρατήρητη αὐτή ἡ λεπτομέρεια. Καί ἐκεῖνο πού προκαλεῖ ἐντύπωση εἶναι τό πῶς οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, πού ἀντιμετωπίζουν καί κερδίζουν «στά ἴσια» κολοσσούς ὅπως ἡ Κίνα, ἡ Ἰαπωνία, ἡ Σιγκαπούρη, ἐμπλέκονται σέ μικρότητες ὅπως «ποιός θά διοικήσει τήν ΕΠΟ» καί «ποιός θά ἔχει τό πάνω χέρι στήν διαιτησία.»
Ἔχοντας τέτοιους ἀνθρώπους στήν ἡγεσία του, τό ἑλληνικό ποδόσφαιρο, σέ ἐπίπεδο συλλόγων, θά ἔπρεπε νά ἔχει ἀπό καιρό βρεθεῖ ψηλά στόν εὐρωπαϊκό χῶρο.
Νά εὐχηθοῦμε «καλή ἐπιτυχία» καί «σιδεροκέφαλος» στόν νέο ἰδιοκτήτη τῆς ἱστορικῆς καί χιλιοτραγουδισμένης ΑΕΚ.
Χρειάζεται τίς εὐχές, χρειάζεται τύχη ἀλλά καί δύναμη, γιά νά σηκώσει τήν ἱστορία καί τίς προσδοκίες μιᾶς τόσο μεγάλης ποδοσφαιρικῆς-ἀθλητικῆς δυνάμεως.
Μ.Η.Τ. 232122