Ἄν δέν μᾶς πιστεύετε, ρωτῆστε τόν Γαβρᾶ

«Καί παρ’ ὅλα αὐτά, πιστεύετε ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀνακάμψει;» ρώτησε –τότε– ἡ δημοσιογράφος τόν Κώστα Γαβρᾶ, ὁ ὁποῖος, προηγουμένως, εἶχε μιλήσει γιά τά μύρια ὅσα κακά τοῦ διεθνοῦς τραπεζικοῦ κατεστημένου, γιά τούς μειωμένης ἰσχύος –παγκοσμίως– πολιτικούς, τούς ὁποίους χρησιμοποιοῦν οἱ τραπεζῖτες, γιά τήν κατάντια τῆς Ἀριστερᾶς καί ἄλλα τινά.

«Σίγουρα. Ἴσως εἶναι αὐτό πού ἔλεγε ἡ μητέρα μου, πού ἦταν ἀγράμματη. Μᾶς ἔδειχνε τόν Παρθενῶνα καί μᾶς ἔλεγε: “Αὐτοί εἴμαστε ἐμεῖς, παιδάκι μου”.»

Μέ δυό κουβέντες, ὁ σκηνοθέτης, λόγιος πλέον, ἔδωσε τήν ἀπάντηση. «Αὐτοί εἴμαστε» ἔλεγε ἡ μάνα του, καί τούς ἔδειχνε τόν Παρθενῶνα. Ὅ,τι καί νά λένε, ὅ,τι καί νά κάνουν οἱ «σύμμαχοι καί φίλοι», ὅσο κι ἄν παλεύουν, χρόνια τώρα, οἱ διάφορες «οἰκονομικές ὀλιγαρχίες» καί οἱ κατ’ ἐπίφαση «προοδευτικοί», νά μᾶς πείσουν ὅτι δέν εἴμαστε αὐτοί πού ἔλεγε ἡ μάνα τοῦ Γαβρᾶ, ἡ ἀλήθεια εἶναι μία καί μόνη. «Ναί, ρέ, αὐτοί εἴμαστε»! Εἴμαστε αὐτοί πού πατᾶνε στά ἴδια χώματα πού πάτησαν ἐκεῖνοι πού δίδαξαν ἀνθρωπισμό, ἐπιστῆμες καί τέχνες.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού ἀκολούθησαν τόν Ἀλέξανδρο σ’ ἐκείνη τήν τρελλή, μοναδική, ἀπαράμιλλη, ἀνεπανάληπτη ἀναζήτηση στήν Εὐρασία. Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού νίκησαν μέ τόν πολιτισμό τούς Ρωμαίους, πατᾶμε στά ἴδια χώματα πού περπάτησαν ἐκεῖνοι πού ἅπλωσαν τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία σέ Δύση καί Ἀνατολή. Γι’ αὐτό καί «δέν θά πεθάνουμε ποτέ», πού λέει καί τό γνωστό σύνθημα. Μπορεῖ κάποιοι νά εἰρωνεύονται τό «Ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει», ἀλλά μέχρι τώρα ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι εἶναι ἀλήθεια! Μπορεῖ οἱ κήρυκες τῆς «προόδου» πού θέλουν νά ξαναγράψουν τήν Ἱστορία καί μιλοῦν γιά «συνωστισμούς» καί γιά «θάλασσες δίχως σύνορα» νά μήν συμφωνοῦν, ἀλλά ποιός τούς λογαριάζει;

Τί εἶναι αὐτοί μπροστά στήν μάνα τοῦ Γαβρᾶ; Τόν Παρθενῶνα ἔδειχνε στά παιδιά της καί μέ τήν εἰκόνα αὐτή στό μυαλό διέπρεψαν ὅλα, μέ ὅ,τι καταπιάστηκαν. Μπορεῖ νά πέσαμε στήν «λούμπα» τῆς Διεθνοῦς Ἀπληστίας, τήν ὁποία περιέγραψε ὁ σκηνοθέτης στούς «Ἐνήλικες στό δωμάτιο», ἀλλά θά βγοῦμε, ὅπως βγήκαμε ἀπό πολλές ἄλλες, στίς ὁποῖες πέσαμε εἴτε μέ δική μας εὐθύνη εἴτε λόγῳ συγκυριῶν. «Ἡ Εὐρώπη δέν μπορεῖ νά ἀφήσει τήν Ἑλλάδα νά καταρρεύσει» εἶπε –τότε– ὁ Γαβρᾶς, ἐννοῶντας, φυσικά, ὅτι μιά Εὐρώπη χωρίς τήν Ἑλλάδα δέν θά εἶναι Εὐρώπη!

Γι’ αὐτό, καθῆκόν μας εἶναι, τώρα, πού ἡ Εὐρώπη ἔχει οἰκονομικά, ἠθικά καί πολιτισμικά μικρύνει, νά μποῦμε μπροστά καί νά θυμίσουμε ποιοί εἴμαστε. Καί νά ἀπαιτήσουμε σεβασμό καί ἐκτίμηση στήν μικρή αὐτή φλούδα γῆς, ἡ ὁποία κράτησε τήν Δύση ἀλώβητη στόν Μαραθῶνα καί τήν Σαλαμῖνα (πρέπει νά πάψουμε νά τήν κάνουμε «σάν τά μοῦτρά μας»), ἡ ὁποία δίδαξε καί ἐξήγαγε τό πνεῦμα της φωτίζοντας τόν κόσμο ὅλο. Τόσα χρόνια, μᾶς ἔκαναν οὐραγούς. Τώρα, πού ἔχουν τά χάλια τους, ὀφείλουμε νά ἀπαιτήσουμε, νά φωνάξουμε καί νά ἐπιβάλουμε τήν ἄποψή μας, γιά νά μήν καταρρεύσει ἡ Εὐρώπη.

Τό «Βέτο» δέν εἶναι δικαίωμα, εἶναι ὑποχρέωσή μας, ἀπέναντι σέ λαούς πού καμμία σχέση δέν ἔχουν μέ τήν δυτική κουλτούρα καί παράδοση. Κι ἄν δέν μᾶς πιστεύετε, ρωτῆστε τόν Γαβρᾶ!