Ἦταν, πού λέτε, τό 1987, ἡ ἐποχή πού πιστεύαμε ὅτι ἀλλάζουμε τήν Ἑλλάδα!
Εἴχαμε φτιάξει τά δημοτικά ραδιόφωνα καί –ἔπειτα ἀπό χρόνια– «ἔσπαγε» τό κρατικό μονοπώλιο στά ἐρτζιανά! Ὁ Ἀνδρέας Ἀνδριανόπουλος, δήμαρχος τότε τοῦ Πειραιῶς, εἶχε καλέσει μερικούς ἀπό τούς φίλους καί ὑποστηρικτές του (καί δέν ἦταν μόνο «δεξιοί» αὐτοί) καί τούς εἶχε ἀναλύσει τό σχέδιό του. «Φτιάχνουμε ραδιόφωνο» εἶπε καί οἱ φίλοι «ξαμολήθηκαν» νά βροῦν χρήματα! Γιατί –ἄν δέν τό ξέρετε– τό ραδιόφωνο «ΚανάλιἝνα», τοῦ Δήμου Πειραιῶς, στήθηκε χωρίς νά βάλει ὁ Δῆμος δεκάρα! Ἐφοπλιστές καί φίλοι διέθεσαν τά χρήματα πού χρειάσθηκαν γιά νά ἀγορασθοῦν τά μηχανήματα καί κάποιοι ἄλλοι ἀπό τήν παρέα (μεταξύ τους καί ὁ γράφων) ἄδειασαν τίς προσωπικές τους δισκοθῆκες καί γέμισαν τόν τέταρτο ὄροφο τοῦ Δημαρχείου μέ βινύλια (ἀκόμη δέν εἶχε κυκλοφορήσει τό cd)! Καί χθές, πού ἑορτάσθηκε ἡ «Παγκόσμια Ἡμέρα Ραδιοφώνου», θυμήθηκα ἐκεῖνες τίς ἡρωικές ἡμέρες, πού, μέ τόν Μάριο Νότα, τόν Ἀλέξανδρο Βέλιο, τόν Νῖκο Χρυσαφόπουλο καί ἄλλους φίλους (τά πρῶτα στελέχη τοῦ ραδιοφώνου), γεμᾶτοι ἐνθουσιασμό, τρέχαμε σάν τόν Βέγγο γιά την «Ἐλεύθερη Ραδιοφωνία».
Καί πολυφωνία, ὄχι ἀστεῖα, ἔ; Τί νά πρωτοθυμηθῶ ἀπό τίς πρῶτες μας ἡμέρες; Συνεργάτες μας, σχολιαστές, στίς ἐκπομπές, ὁ Γιῶργος Βότσης, ὁ Νικόλας Βουλέλης, ὁ Γιῶργος Βαρεμένος, ὁ Πάνος Κολιοπᾶνος, ὁ Δημήτρης Παπαδόπουλος, ὁ Γιάννης Λοβέρδος. Καί στά μικρόφωνα, κάθε πρωί ἀπό τίς ἑπτά, ὁ ὑποφαινόμενος μέ τόν Χάρη Παυλίδη, ἀκολουθοῦσε ὁ Γ. Τράγκας, ἡ Ἄννα Παναγιωταρέα καί μαζί μας ὁ Ἰάσων Τριανταφυλλίδης, ὁ Κωστῆς Δήμτσας, ὁ Ἀντώνης Πανοῦτσος, ὁ Μένιος Σακελλαρόπουλος, ὁ Ἄγγελος Μενδρινός, ὁ Στάθης Βαρυτιμιάδης, ὁ Δημήτρης Παπαμιχαήλ (τότε ἀντιδήμαρχος πολιτισμοῦ), ὁ Τάσος Φαληρέας μέ τήν Λύδια Λένωση, ὁ Γιῶργος Πολυχρονιάδης, ὁ Γιάννης Πετρόπουλος, ὁ Περικλῆς Ματαράγκας, ὁ Ντῖνος Παπαβασιλείου, ἡ Ζωή Κουρούκλη, ὁ Σεκόντος Μπουχάγερ, ὁ Γιῶργος Νεροῦτσος, ὁ Μάκης Γιάμαλης , ἡ Ρένα Ψαλίδα, ἡ Βούλα Πισιμίση, ἡ Μαρία Καραλῆ, ἡ Δώρα Βλάχου, ἡ Ἑλένη Τσαγκᾶ, ὁ Πάρις Καρβουνόπουλος, ὁ Νῖκος Γκαραβέλας , ἀλλά καί ἕνα «ταλέντο» πού ἀνακάλυψα στό ἀπέναντί μου (φωτο)γραφεῖο, στό «Ἔθνος», ὁ Γιάννης Κεχαγιόγλου («Ξυπνῆστε» φώναζε κάθε πρωί στίς ἕξι). Καί κάθε μεσάνυχτα Σαββάτου, μαζί μου ὁ Μάνος Ξυδοῦς (πρίν ἱδρύσει τούς Πύξ-Λάξ) σέ μιά ἐκπομπή μέ καθαρό ρόκ!
Εἶναι βέβαιο ὅτι κάποιους θά ἔχω ξεχάσει καί δέν θά μέ παρεξηγήσουν. Ἀλλά ἦταν τόσο ὄμορφα χρόνια! Δέν ξέρω ἄν τελικά ἦταν πράγματι «Ἐλεύθερη» ἤ ἁπλῶς «Μή κρατική» Ραδιοφωνία. Ξέρω, ὅμως, ὅτι εἴχαμε ἕνα διαβολεμένο κέφι, πού ἔβγαινε στά μικρόφωνα καί πού ξεθύμανε, ὅταν στό «ἐλεύθερο ραδιόφωνο» μπῆκαν τά ἐκδοτικά καί τά ἐπιχειρηματικά συμφέροντα, μετατρέποντας τούς σταθμούς σέ «ἐργαλεῖα».
Ἡ «Ἐλεύθερη Ραδιοφωνία» καθιέρωσε τήν 14η Φεβρουαρίου ὡς «Ἡμέρα τῶν ἐρωτευμένων». Ἀγγλοσαξωνικό ἔθιμο, τό ὁποῖο υἱοθέτησαν ἀμέσως τά «καινούρια» ραδιόφωνα καί τό πέρασαν εὔκολα στόν κόσμο, πρός μεγάλη θλίψη τοῦ Ἰωάννη Χατζηφώτη, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε μετά πάθους τόν ἐγχώριο προστάτη τοῦ ἔρωτος, Ἅγιο Ὑάκινθο! Βοήθειά μας!
