ΜΕΛΕΤΩ αὐτές τίς μέρες ξανά, χωρίς τήν πίεση τοῦ δημοσιογραφικοῦ χρόνου, τίς προγραμματικές δηλώσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πάντα, κατά τήν δεύτερη ἀνάγνωση, ἀνακαλύπτεις κάτι πού σοῦ διέφυγε στήν πρώτη. Ἄν καί ἡ «Ἑστία» ἦταν ἡ μόνη ἐφημερίδα πού ἀνέδειξε τίς ἀναφορές τοῦ Πρωθυπουργοῦ δίς στόν φιλελεύθερο ἐκσυγχρονισμό, σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπιτροπή πού συνιστᾶ τό νομοσχέδιο Γεραπετρίτη γιά τό 2021 ὑπό τόν Πρωθυπουργό, καταλήγουμε στό συμπέρασμα πώς, ναι, μᾶς διέφυγε κάτι σημαντικό. Ἡ ἐπένδυση στό 2021 δέν εἶναι μόνο ἀμιγῶς ἐθνική. Δέν συνδέεται μόνον μέ τήν ἀνάδειξη τῆς Ἑλλάδος ὡς διεθνοῦς brand. Εἶναι πρωτίστως ἰδεολογική, πολιτική, γεωπολιτική. Ἰδεολογική, διότι ἀπό τήν ἀποστολή τῆς ἐπιτροπῆς 2021 ὅπως αὐτή περιγράφεται στό νομοσχέδιο Γεραπετρίτη διαφαίνεται ἡ ἀπόφαση Μητσοτάκη νά διαμορφώσει «ἑνιαία ἐθνική ταυτότητα» καί «ἑνιαία ἀφήγηση» γιά τήν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος.
Θά ὁρκιζόμουν πώς ἡ ἀφήγηση αὐτή εἶναι ἀμιγῶς ἐκσυγχρονιστική, Βενιζελική, Σημιτική, λόγω τῆς παντελοῦς ἔλλειψης οἱασδήποτε ἀναφορᾶς ἀπό τόν Πρωθυπουργό στόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στήν συγκρότηση τοῦ νεώτερου ἑλληνικοῦ κράτους. Ἄλλωστε καί ἡ σχέση του μέ τόν Ἱερώνυμο ἀπέχει ἀπό τό νά εἶναι ἰδανική, ἀπό τόν καιρό πού ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ ἀπέκρυψε τήν συμφωνία του μέ τόν Τσίπρα γιά τήν ἐκκλησιαστική περιουσία.
Θά περιμένω νά δῶ καί τή σύνθεση τῆς ἐπιτροπῆς, γιά νά διαπιστώσω ἄν θά ἐκπροσωπεῖται ἡ Ἐκκλησία καί ἀπό ποιόν, γιά νά διαμορφώσω τελική ἄποψη. Ὡστόσο μία σειρά γεγονότα μέ προβληματίζουν, ὥστε τείνω νά ἀναθεωρήσω τήν ἀρχική προσέγγιση περί ἐκσυγχρονιστικοῦ 2021. Δέν εἶναι μόνον ἡ ἀντίδραση τοῦ ἐκσυγχρονιστῆ ἱστορικοῦ Ἀντώνη Λιάκου πού ἐπιτίθεται στόν Πρωθυπουργό ἐπειδή ἡ ἐπιτροπή ὑπό τήν προεδρία του θά διαμορφώσει νέο ἀφήγημα καί νέα ταυτότητα γιά τήν Ἑλλάδα. Εἶναι, διότι διαπιστώνω πώς ὁ Μητσοτάκης ἀπό τίς ἐπαφές του μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη, μέχρι τά συγχαρητήρια στόν Κριστιάν Γκομολέεβ καί τόν Γιάννη Ἀντετοκοῦνμπο, θέλει νά φτιάξει μία νέα ταυτότητα πού νά τά χωρᾶ ὅλα. Καί παράδοση καί νεωτερικότητα. Καί γηγενεῖς καί μετανάστες. Νέο ἐθνικό κορμό, χωρίς ἀποκλεισμούς.
Εἶναι, ἐπίσης, διότι διαπιστώνω πώς τά διαβάσματά του (Δερτιλῆς) ἀναδεικνύουν τόν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀνάταση τοῦ γένους. Καί μέ τόν ρόλο πού ἔπαιξε τό Πατριαρχεῖο καί ἡ ὀρθόδοξη ταυτότητα στά δίκτυα τοῦ ἑλληνικοῦ ἐμπορίου καί μέ τόν ρόλο πού ἔπαιξε ἡ Ἐκκλησία στήν παιδεία μέ τά γραμματοδιδασκαλεῖα.
Εἶναι, τέλος, διότι –ἄν καί στά θεσμικά τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά τό 2021 διακρίνω τίς ἀπόψεις τοῦ καθηγητῆ Ἀλιβιζάτου, εἰδικῶς πίσω ἀπό τόν ὅρο «δοξασίες»– ἐντούτοις πίσω ἀπό τήν διατύπωση γιά ἑνιαία ἐθνική ταυτότητα βλέπω προσέγγιση μέ τήν ἐκ νέου ἀνάδειξη τοῦ ἔθνους κράτους ἀπό τούς νεο-Ρεπουμπλικανούς τοῦ Προέδρου Τράμπ. Οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι τόσο ἐθνομηδενιστές ὅσο μερικοί δημοκρατικοί. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι καί ἡ διαχρονική παγκόσμια τάσις. Ὁ Λόρκα, ὁ Σαίξπηρ, ὁ Ἐλύτης ἔγιναν παγκόσμιοι γιατί ἦταν βαθειά τοπικοί. Ἐθνικοί. Ὅσο πιό βαθειές οἱ ρίζες ἑνός ἔργου καί κατά προέκταση ἑνός ἔθνους τόσο πιό οἰκουμενική ἡ ἀπήχησίς του. Ἐκτός ἀπό γεωπολιτική καί ἰδεολογική διάσταση στόν ἐκσυγχρονισμό Μητσοτάκη (μένει βεβαίως νά μᾶς ἐπιβεβαιώσει ἤ δυσάρεστα νά μᾶς διαψεύσει στήν ἀνάλυσή μας), στό ἰδεολόγημα γιά τό 2021 βλέπω καί πολιτικό σχεδιασμό. Ἐκλογές τό 2021, μέ ἀφορμή τό ὁρόσημο ὑπό τήν προϋπόθεση ὅμως ὅτι:
Πρῶτον, τό 2020 πού θά γίνει ἡ ἀπόπειρα ψήφισης δύσκολων μεταρρυθμίσεων, θά διατηρήσει τήν ἡγεμονία της στό ἐκλογικό σῶμα ἡ ΝΔ.
Δεύτερον, τό 2021 ἡ οἰκονομία μέ ἐπενδύσεις καί χαμηλότερα πλεονάσματα θά εἶναι στά καλύτερά της. Μόνον τότε θά ἔχουμε ἐκλογές.
Διά τοῦτο, λοιπόν, θά παρακολουθῶ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν πορεία τοῦ ἐγχειρήματος. Κρύβει πολλά πολιτικά μυστικά. Γιά τήν παράταξη καί τό Ἔθνος.
