Εἶδα, αὐτές τίς ἡμέρες, στήν ΕΡΤ ἕνα τρομακτικό ντοκυμανταίρ, τό ὁποῖο ἀναφέρεται στήν σταδιακή ἐξαφάνιση τοῦ ἐνάλιου ζωικοῦ βασιλείου.
Βεβαίως, ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα, τό ἔχουμε ἤδη ἀντιληφθεῖ, καθώς οἱ θάλασσές μας ἔχουν πλέον στερηθεῖ ἀρκετά εἴδη ψαριῶν ἐνῷ καί τά ἀπομένοντα ἔχουν λιγοστέψει τόσο, πού ἡ ἐξαφάνισή τους μέχρι τό 2050 θεωρεῖται βεβαία.
Θυμᾶμαι ὅτι μέχρι τά μέσα τοῦ ’60, παιδάκι, πήγαινα καί ξαπλωνόμουν σέ ἕνα βραχάκι, στήν θέση Λιμιῶνα τῆς Σαλαμίνας. Φοροῦσα ἕνα ψάθινο πλατύγυρο καπέλλο γιά τόν ἥλιο (πήγαινα γιά ψάρεμα πρίν ἀπό τήν ἀνατολή καί ἔμενα μέχρι μετά τίς δέκα), ξάπλωνα καί ἔδενα τήν πετονιά ἐλαφρά στό μεγάλο δάκτυλο τοῦ δεξιοῦ μου ποδιοῦ. Ξυπνοῦσα ἀμέσως –ἄν εἶχα λαγοκοιμηθεῖ– μέ τό τσίμπημα καί τό ἀγκίστρωμα τοῦ ψαριοῦ!
Ἔβγαζα κάθε μέρα σπάρους, σάλπες, σκαθαράκια, γύλους, πέρκες, χάνους. Δέν ἔφυγα ποτέ μέ ἄδειο καλάθι. Κι ὅταν πήραμε ἕνα ξύλινο βαρκάκι, ρίχναμε παραγάδι ἔξω ἀπό τά Σελήνια καί εἴχαμε ψαριές γιά νά φιλέψουμε κι ὅλη τήν παρέα.
Προχθές, πέρασα ἀπό τόν μῶλο, στά Σελήνια –ἔπειτα ἀπό χρόνια– καί εἶδα μιά μικρή τράτα, νά πουλάει ψάρια. «Λίγα πράματα, κάτι σαλούβαρδους μοναχά καί τίποτα ἀδέσποτα» μοῦ λέει ὁ ψαρᾶς. «Πόσοι ἔχετε ἀπομείνει;» τόν ρώτησα. «Ἐγώ, ἄντε καί κάνα δύο ἀκόμα» μοῦ λέει.
Στό ντοκυμανταίρ εἶδα τό πῶς σφαγιάζονται πλέον ὁμαδικῶς οἱ καρχαρίες στήν Ἰνδονησία. Χιλιάδες ἐπί χιλιάδων, καρχαρίες ὅλων τῶν εἰδῶν, ἁλιεύονται μόνο καί μόνο γιά νά τούς κόψουν τό φτερό καί τά μικρά πτερύγια, πού φεύγουν γιά νά γίνουν σούπα στήν Ἰαπωνία καί τήν Κίνα! Κι ὕστερα, ὅλο τό –μεγάλο– ἄψυχο σῶμα, αὐτῶν τῶν ὑπέροχων θαλασσίων ἀρχόντων, ρίχνεται στήν θάλασσα καί σαπίζει στόν βυθό. Εἶδα ἐκεῖνες τίς τεράστιες, ἐφιαλτικές, ἀνεμότρατες, πού γεμίζουν μέ πολλές χιλιάδες κιλά ψάρια διαφόρων εἰδῶν, ἀπό τά ὁποῖα, σχεδόν τά μισά, γίνονται τροφή γιά τούς γλάρους.
Εἶδα ἐπίσης πῶς παγιδεύονται στά κατεστραμμένα καί βυθισμένα δίχτυα οἱ μεγάλες θαλάσσιες χελῶνες, πού πεθαίνουν τελικῶς ἀπό ἀσφυξία καί ἐκβράζονται στίς ἀμμώδεις ἀκτές τῆς Αὐστραλίας.
Ἕνα ἐφιαλτικό μακέλεμα, μιά φρενίτιδα πού ἐξαφανίζει μέ ἰλιγγιώδη ρυθμό τόν πλοῦτο τῶν ὠκεανῶν. Δολοφονοῦνται οἱ φάλαινες, οἱ φώκιες, οἱ καρχαρίες, τά θαλάσσια αὐτά πλάσματα πού θεωροῦντο κάποτε «αὐτοκράτορες» στούς ὠκεανούς, λιγοστεύουν καθημερινά, Εἶδα ὅτι οἱ τόνοι μεγάλου μεγέθους ἁλιεύονται πλέον ὅλο καί μικρότεροι, καθώς δέν προλαβαίνουν νά μεγαλώσουν, ἀφοῦ τά τρομερά ἁλιευτικά ὅπλα τοῦ ἀνθρώπου τούς σαρώνουν. Εἶδα τήν τρέλλα στήν ἀγορά, ὅπου οἱ Ἰάπωνες πληρώνουν ὅσο-ὅσο τούς μεγάλους τόνους, γιά νά ἀπολαύσουν τό «σούσι» τους.
Μέχρι καί τήν βαθμιαία ἐξαφάνιση τῶν μπλέ καβουριῶν καί τῶν στρειδιῶν στόν ποταμό Πότομακ, τῶν ΗΠΑ, εἶδα καί μελαγχόλησα.
Τί στήν εὐχή εἶναι αὐτή ἡ τρέλλα μέ τήν ὑπεραλίευση; Πῶς θά σταματήσει; Θά σωθοῦν οἱ ὠκεανοί ἤ θά ἐρημώσουν; Μαῦρα τά σημάδια καί πολύ θολό τό μέλλον.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἀχόρταγο καταναλωτικό τέρας.
Οὐδείς μπορεῖ πλέον νά πεῖ ὅτι «δέν ξέρει» ἤ «δέν βλέπει». Τό σενάριο γράφεται ἀπό ἐμᾶς, ὄχι γιά ἐμᾶς, ἀλλά γιά τίς ἐπέμενες γενιές. Κρῖμα!