Ἡ νέα Εὐρώπη

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τήν χθεσινή εἰδησεογραφία, θά μποροῦσε κανείς εὔκολα νά θεωρήσει ὅτι ἡ Εὐρώπη ἔχει ὅλα τά προβλήματά της λυμένα, ὁπότε ἡ Οὔρσουλα φόν ντέρ Λάυεν, μή ἔχοντας κάποια σημαντική ὑποχρέωση, ἀσχολεῖται μέ τό pride τῆς Βουδαπέστης!

Πράγματι, ἡ μοναδική ἀνάρτησις τῆς Προέδρου τῆς Κομμισσιόν, τήν ἑπομένη τῶν ἀλλεπαλλήλων Συνόδων Κορυφῆς τοῦ ΝΑΤΟ καί τῆς ΕΕ, κατά τίς ὁποῖες ἔγινε ἐμφανές ὅτι ἡ Εὐρώπη ἔχει ὑποβαθμισθεῖ σέ ἀμελητέο γεωπολιτικό μέγεθος, ἦταν ἡ δήλωσίς της πρός τούς ΛΟΑΤΚΙ+ τῆς Οὑγγαρίας ὅτι: «Θά εἶμαι πάντα σύμμαχός σας». Ἴσως βεβαίως νά ἔχει ἐπέλθει καί ἡ συνειδητοποίησις τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ ρόλος τῶν Βρυξελλῶν καί ἡ δυνατότης τους γιά παρέμβαση στά διεθνῆ ζητήματα εἶναι πλέον τόσο περιορισμένος, πού τό μόνο πού τούς ἔχει μείνει, εἶναι νά ἀσχολοῦνται μέ τήν μάχη ὀπισθοφυλακῶν πού δίδουν πιστεύοντας ὅτι μποροῦν νά συνεχίσουν νά ἐπιβάλλουν τίς ἰδεοληψίες τους στίς χῶρες τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου.

• Τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Ὅμως καί ὁ πολιτικός χάρτης τῆς Εὐρώπης, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ ΗΠΑ ἔχουν ἀνοίξει ὑπόγειες διαδρομές μέ τήν Ρωσσία καί τήν Κίνα, προκειμένου νά προετοιμάσουν τό νέο «μοίρασμα τῆς τράπουλας» γιά τήν ἀνακατανομή τῶν ἐπιρροῶν τους στόν κόσμο.

Ἡ θέσις τῆς Εὐρώπης στόν νέο αὐτόν κόσμο πού δημιουργεῖται εἶναι σχεδόν δεδομένη. Θά περιορισθεῖ στούς δευτερεύοντες ρόλους πού διεφάνησαν κατά τήν Σύνοδο τοῦ ΝΑΤΟ καί θά παρακολουθεῖ σάν θεατής ἕνα μέρος τῆς «μεγάλης εἰκόνας» τῆς παγκόσμιας σκακιέρας, στήν ὁποία ἤδη κατέχει τήν θέση ἑνός πιονιοῦ ἀνάμεσα στά πολλά.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις ὡς θεσμός καλεῖται τώρα νά πληρώσει τό τίμημα τῆς προσπαθείας γιά πολιτική ἑνοποίηση, ἡ ὁποία ἀπέτυχε παταγωδῶς, διότι σχεδιάσθηκε μέ βάση κάποιες ἀνεδαφικές ἀντιλήψεις περί πολυπολιτισμικότητος πού τήν ὁδήγησαν μακρυά ἀπό τίς ἀρχές τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ταυτοχρόνως γινόταν ξεκάθαρο ὅτι ἡ Εὐρώπη αὐτή τῶν γραφειοκρατῶν ὄχι ἁπλῶς ἀγνοοῦσε, κυριολεκτικῶς περιφρονοῦσε τίς ἐθνικές εὐαισθησίες τῶν λαῶν πού τήν συγκροτοῦν. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον τά ἔθνη ἀπομακρύνονται ἀπό τόν πυρῆνα τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποιήσεως. Πρῶτος πού ἀντελήφθη τήν πραγματικότητα ἦταν ὁ Βίκτωρ Ὀρμπάν τῆς Οὑγγαρίας, ὁ ὁποῖος κάποτε ἀνῆκε στό Εὐρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Ἦταν δηλαδή ἕνας ἀπό τούς κεντροδεξιούς εὐρωπαϊστές. Ὅταν ὅμως ἦλθε ἡ ὥρα νά ἐπιλέξει, ἀπομακρύνθηκε ἀπό τά ψευδεπίγραφα συνθήματα τῶν γραφειοκρατῶν καί στάθηκε δίπλα στούς συμπατριῶτες του, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε τόν ἐπανεκλέγουν μέ συντριπτικά ποσοστά. Αὐτό δέν τοῦ συγχωροῦν οἱ Βρυξέλλες καί τόν στοχοποιοῦν, ἀκόμη καί γιά τήν νομοθεσία πού εἰσήγαγε γιά τήν προστασία τῶν παιδιῶν, μέρος τῆς ὁποίας εἶναι καί ὁ περιορισμός ἐκδηλώσεων σάν τό pride τῶν ΛΟΑΤΚΙ.

Ὁ δρόμος τοῦ Ὀρμπάν ὅμως εἶναι ὁ δρόμος τῆς νέας Εὐρώπης. Διότι ὑπό τήν διακυβέρνησή του ἡ Οὑγγαρία ἔχει κάνει βήματα γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος, τό ὁποῖο μαστίζει ὅλη τήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη. Καί ἀντί νά ὑπάρξει μία σώφρων ἀντιμετώπισις καί νά παραδειγματισθοῦν καί ἄλλες χῶρες τῆς ΕΕ ἀπό τήν ἐπιτυχία τῆς Οὑγγαρίας, οἱ γραφειοκράτες συνεχίζουν ννά τό ἐλεεινολογοῦν ἀναμασῶντας τήν καραμέλα ὅτι εἶναι «ἐθνικιστής» τήν ὁποία ταυτίζουν μέ τό «ἀκροδεξιός». Καί δέν βλέπουν ὅτι αὐτοί τούς ὁποίους ὀνομάζουν «ἀκροδεξιούς» εἶναι οἱ ἀνερχόμενες πολιτικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες σέ λίγο θά κυριαρχοῦν στήν Εὐρώπη.

Ἡ Ἰταλία εἶναι μία χώρα ὑπόδειγμα, καθώς ἡ διακυβέρνησις τῆς Τζώρτζια Μελόνι κατέρριψε ὅλους τούς μύθους καί τίς συκοφαντίες πού διέδιδαν οἱ δῆθεν εὐρωπαϊστές γιά τίς «συμφορές» πού θά φέρει ἡ δεξιά διακυβέρνησις. Ἡ Ἰταλία βαδίζει τήν ὁδό τῆς προόδου, ἐνῷ ἔχει κατορθώσει νά ἀντιμετωπίσει σέ ἕναν βαθμό καί τό μεταναστευτικό ζήτημα, τό ὁποῖο ἔχει μετατοπισθεῖ, δυστυχῶς πρός τήν Ἑλλάδα, ἀφοῦ ἡ κεντροδεξιά μας Κυβέρνησις ἀδυνατεῖ νά τό ἀντιμετωπίσει.

Στήν Γαλλία, ἡ συντροφιά τοῦ Μακρόν δέν μπορεῖ πλέον νά ἀντιμετωπίσει τό ἀναπόφευκτο, ἀφοῦ ἔπαιξε τό τελευταῖο της χαρτί μέ μιάν ἐκλογική συνεργασία μέ τήν ἀριστερά, ἡ ὁποία ὁδήγησε σέ τέτοια διαστροφή τοῦ ἐκλογικοῦ ἀποτελέσματος ὥστε τό πρῶτο σέ ψήφους κόμμα τῆς Μαρίν Λέ Πέν νά καταταγεῖ τρίτο σέ ἕδρες! Αὐτό οὔτε ὁ μακαρίτης ὁ Κουτσόγιωργας μέ τίς μεθοδεύσεις τοῦ ἐκλογικοῦ νόμου τοῦ 1988 δέν θά μποροῦσε νά τό διανοηθεῖ. Τό κατάφερε ὅμως ὁ Μακρόν, ὁ ὁποῖος ἐπιπροσθέτως, τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν, γύρισε τήν πλάτη στήν ἀριστερά, στήν ὁποία εἶχε ὑποσχεθεῖ τήν κυβέρνηση, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει τήν ἀνίερη συμμαχία πού ἐνόθευσε τήν βούληση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος.

Ὅσο γιά τήν Βρεταννία, πού μπορεῖ νά μήν εἶναι πλέον μέλος τῆς ΕΕ, ἀλλά εἶναι σημαντικός κρίκος στίς διατλαντικές θέσεις, διαφαίνεται ἀνατροπή τοῦ status τῶν τελευταίων αἰώνων. Ὁ Νάιτζελ Φάρατζ «καλπάζει», συμφώνως πρός τίς δημοσκοπήσεις πού ἄν ἐπαληθευθοῦν, θά εὑρεθεῖ πολύ σύντομα στήν Ντάουνιγκ Στρήτ. Τό ἐλάχιστον πού θά ἐπιτύχει θά εἶναι πάντως νά ὑποσκελίσει τούς Συντηρητικούς καί νά καταστεῖ τό δικό του κόμμα, τό Reform UK, μία ἀπό τίς δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις τῆς χώρας. Θά συμβεῖ δηλαδή στήν δεξιά τῆς Βρεταννίας αὐτό πού συνέβη στήν ἀριστερά, τό 1925, ὅταν οἱ Ἐργατικοί ἐξετόσανπι τούς Φιλελευθέρους.

Καί θά πρέπει ἐδῶ νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Φάρατζ εἶναι ἕνας πολιτικός σάν τόν Ὀρμπάν. Ἀπό βουλευτής τῶν Συντηρητικῶν ξεκίνησε τήν σταδιοδρομία του. Ἁπλῶς καί αὐτός, ὅπως ὁ Οὗγγρος Πρωθυπουργός, ἐναντιώθηκε στήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία προδίδει τίς ἀξίες της καί τήν κληρονομιά της. Τήν ΕΕ τήν ὁποία ἐκπροσωποῦν ἄτομα σάν τήν φόν ντέρ Λάυεν καί τούς ἄλλους πού στήν διαμάχη μεταξύ τοῦ Ὀρμπάν καί τῶν ΛΟΑΤΚΙ γιά τό pride τῆς Βουδαπέστης, ἐτάχθησαν μέ τούς ΛΟΑΤΚΙ.