Τό 1931 ὁ Ἄλμπερτ Ἀϊνστάιν συναντήθηκε μέ τόν Τσάρλυ Τσάπλιν. «Σέ θαυμάζω! Δέν λές κουβέντα κι, ὅμως, ὁ κόσμος σέ καταλαβαίνει ἀπόλυτα!» εἶπε ὁ Ἀλβέρτος.
Ὁ περίφημος Σαρλώ χαμογέλασε, ἔξυσε τό κεφάλι του, ὅπως στίς ταινίες του, καί ἀπάντησε: «Ἡ δική σου φήμη εἶναι μεγαλύτερη! Ὁ κόσμος σέ θαυμάζει χωρίς νά καταλαβαίνει λέξη ἀπό ὅσα λές!»…
Εἶναι μερικά ἀπό τά «σοφά λόγια» τά ὁποῖα ἔχουν κατά καιρούς πεῖ σημαντικά πρόσωπα ἤ κάποια λόγια τά ὁποῖα ἔχουν «χρεωθεῖ» χωρίς ποτέ νά τά ἔχουν πεῖ.
Ὑπῆρξε, ξέρετε, ὁλόκληρη «βιομηχανία» πού ἔφτιαχνε μέχρι καί βιβλία μέ «ἀποφθέγματα» μεγάλων προσωπικοτήτων, πολλά ἀπό τά ὁποῖα οὐδέποτε εἶχαν ἐκστομίσει ἐκεῖνοι στούς ὁποίους ἀποδίδονταν! Ἐμεῖς, ὅμως, ἄς σταθοῦμε σέ κάτι πού εἶπε ὁ περίφημος Τζώρτζ Μπέρναρντ Σώ, ὁ σπουδαῖος καί σπινθηροβόλος αὐτός θεατρικός συγγραφεύς καί εὐφυολόγος: «Ἡ ἐκπαίδευσή μου διεκόπη μόνο κατά τήν περίοδο τῆς φοιτήσεώς μου στό σχολεῖο».
Πῶς μοῦ ἦρθε αὐτό; Μά, παρακολουθώντας τόν «διάλογο» γιά τήν (μή) ἀλλαγή τοῦ περιφήμου «ἄρθρου 16», τό ὁποῖο ἀφορᾶ τήν Ἐκπαίδευση καί βάσει τοῦ ὁποίου ἀπαγορεύεται ἡ ἵδρυση Μή Κρατικῶν Πανεπιστημίων στήν Ἑλλάδα!
Ἔχοντας γυρίσει ὅλη τήν Εὐρώπη ἀλλά καί πολλές ἄλλες χῶρες τοῦ κόσμου, ἔχω νά παρατηρήσω ὅτι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἠλιθιότητα ἀπό τήν ἀπαγόρευση αὐτή.
Δέν ὑπάρχει χώρα σοβαρή πού νά μήν ἔχει ἐπιτρέψει τήν ἵδρυση καί λειτουργία μή κρατικῶν (μή κερδοσκοπικῶν) ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων.
Θυμᾶμαι, στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, πού μέ τό πού ἔβγαιναν τά ἀποτελέσματα τῶν εἰσαγωγικῶν ἐξετάσεων γιά τά ΑΕΙ, ἔφευγαν (ἀπό τότε) τά καραβάνια τῶν Ἑλλήνων νέων γιά τήν Ἰταλία (κυρίως) ἀλλά καί τίς τότε κομμουνιστικές χῶρες, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, γιά νά σπουδάσουν.
Σπούδαζαν «ἔξω» (ὅπως σπούδαζαν). Ἔφευγε πολύτιμο συνάλλαγμα ἀπό μιά χώρα πού δέν τῆς περίσσευε, ἔφυγαν «μαῦρα» χαρτζηλίκια μέ κάθε τρόπο, ἀλλά ἡ Παιδεία παρέμενε «κρατική» (τρομάρα μας) καί «δημόσια»!
Εἴχαμε περάσει ἀπίθανες διακοπές στήν Παβία, στήν Μπολόνια, ἀκόμη καί στό Παλέρμο, στά σπίτια φίλων μας πού σπούδαζαν ἐκεῖ!
Ἀπό τότε πέρασαν πενῆντα χρόνια! Ἡ Ἑλλάδα ἄλλαξε, προχώρησε, ἔγινε σύγχρονο εὐρωπαϊκό κράτος, μέλος τῆς ΕΕ καί τῆς ΟΝΕ, κι ἀκόμη στέλνει τά παιδιά της (πού δέν εἰσάγονται στά ἑλληνικά κρατικά ΑΕΙ) νά σπουδάσουν στήν Κύπρο, τήν Ἀγγλία, τήν Ἰταλία ἀλλά καί τήν Ρουμανία, τήν Βουλγαρία (στίς Ναυτικές Ἀκαδημίες).
Καί (ξανά) φεύγει τό συνάλλαγμα καί (ξανά) χάνει ἡ χώρα μιά σπουδαία εὐκαιρία νά μαζέψει ὄχι μόνο τά λεφτά πού φεύγουν ἀλλά νά φέρει καί ἄλλα, πολύ περισσότερα, καθώς θά προσελκύσει χιλιάδες ξένων φοιτητῶν, πού θά ἀφήνουν ἐδῶ το δικό τους πολύτιμο συνάλλαγμα!
Ἀντί νά κάνουμε, λοιπόν, ὅλα αὐτά προτιμοῦμε νά ἔχουμε Πανεπιστήμια-ἄντρα ἀναρχίας, καθηγητές πού φωνάζουν «Ἰδιωτικά Πανεπιστήμια μόνο πάνω ἀπό τό πτῶμα μας», ἀλλά τρέχουν νά διδάσκουν στά «Ἰδιωτικά» τῆς Κύπρου!
Γιατί ὅπως μπορεῖ νά ἔλεγε ὁ Τσιφόρος: «Τά καλά ἀφῆστε τα γιά τούς Κουτόφραγκους»!
