Σκέψου, λέει, νά ὑπάρχει κάτι-κάπου, πέρα ἀπό τήν ἐπί τῆς γῆς παρουσία μας, καί νά συζητοῦν τώρα μεταξύ τους οἱ ἐκδημήσαντες ἡγέτες τῆς Εὐρώπης, βλέποντας τά σημερινά της χάλια.
Νά κάθονται, δηλαδή, σέ πολυθρόνες τοῦ σκηνοθέτη, μέ τά ὀνόματά τους στήν πλάτη ὁ Ντέ Γκώλλ, ὁ Σπάακ, ὁ Βίλλυ Μπράντ, ὁ Περτίνι, ὁ Οὐίλσον, ὁ Σμίτ, ὁ Ζισκάρ, ὁ Μιττερράν, ὁ Καραμανλῆς, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν τά μέγιστα γιά τήν ἀνάταξη μιᾶς Εὐρώπης ρημαγμένης ἀπό τούς δύο μεγάλους πολέμους, πού ἔθεσαν τίς βάσεις γιά μιά ἰσχυρή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, παρακάμπτοντας τίς ὅποιες –καί μεγάλες–διαφορές τους καί νά κουβεντιάζουν.
Ἐμεῖς, οἱ κάπως μεγαλύτεροι, πού προλάβαμε καί ζήσαμε τήν μεταπολεμική Εὐρώπη, πού τήν εἴδαμε νά ἀναπτύσσεται μέ ρυθμούς ταχύτατους, αἰσθανόμαστε ἀπογοήτευση βλέποντας τίς σημερινές εὐρωπαϊκές πολιτικές ἡγεσίες.
Ὅποια στιγμή καί γιά ὅποιο θέμα ἐπιχειρήσεις νά κάνεις συγκρίσεις, τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἀπό γκρίζο ἕως κατάμαυρο. Ἡ σημερινή Εὐρώπη –σέ συνδυασμό μέ τήν τεράστια κρίση τήν ὁποία διέρχονται καί οἱ ΗΠΑ– παραπαίει καί παραδίδεται σχεδόν ἀμαχητί, στήν δίνη τήν ὁποία ἡ ἴδια ἡ Δύση βοήθησε νά δημιουργηθεῖ, μέ τήν λανθασμένη πολιτική καί τά ἀνοίγματα τῆς «παγκοσμιοποίησης»…
Κάποιοι, ἐδῶ, τότε, χαμογελοῦσαν καί κουνοῦσαν ἀποδοκιμαστικά τό κεφάλι ὅταν ὁ Καραμανλῆς ἐξέφραζε τήν ἱκανοποίησή του γιά τήν ἰσορροπία πού ὑπῆρχε μεταξύ τῶν δύο «στρατοπέδων» καί δέν ἔκρυβε τήν ἀνησυχία του γιά τυχόν διατάραξή της.
Κάποιοι δυσανασχετοῦσαν ὅταν τόν ἔβλεπαν νά ἀναπτύσσει θερμές καί γόνιμες σχέσεις μέ τούς ἡγέτες τῶν γύρω μας «σοσιαλιστικῶν» χωρῶν. Κάποιοι μειδιοῦσαν μέ νόημα ὅταν ὁ Ζίβκωφ καί ὁ Τίτο ἔρχονταν κάθε τόσο στήν Ἀθήνα καί τούς ὑποδεχόταν ἐγκαρδίως ἡ πολιτική μας ἡγεσία. Οἱ ἐξελίξεις, δυστυχῶς, δικαιώνουν τούς φόβους τοῦ Καραμανλῆ…
Φυσικά, μέ τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ἐκείνη πού ἀποδείχθηκε ἀνέτοιμη καί πού αἰφνιδιάστηκε, ἦταν ἡ Εὐρώπη! Πουθενά δέν διέκρινες προβληματισμό, μόνο πανηγυρισμούς γιά τήν συντριβή τοῦ σοσιαλιστικοῦ ὁράματος καί τήν πτώση τοῦ παραπετάσματος.
Τί εἴχαμε κάνει, ὅμως, ὡς Εὐρώπη, ὡς Δύση; Πόσο εἴχαμε προετοιμασθεῖ γιά μιά τέτοια κοσμοϊστορική ἐξέλιξη;
Διαβάζοντας τό τελευταῖο βιβλίο τοῦ Μίμη Ἀνδρουλάκη, ἑνός ἀνθρώπου πού ἔζησε ἀπό κοντά τόν ἐπιθανάτιο ρόγχο τοῦ «ἀνατολικοῦ μπλόκ», θά διαπιστώσετε ὅτι ἡ Εὐρώπη –καί ἡ ἑλληνική πολιτική ἡγεσία– γνώριζε –δέν εἶναι δυνατόν νά μήν γνώριζε– τίς ἐξελίξεις στήν ΕΣΣΔ, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀντρόπωφ καί τοῦ Τσερνιένκο, οἱ ὁποῖοι προηγήθηκαν τοῦ Γκορμπατσώφ.
Καί θά σᾶς δημιουργηθεῖ ἡ ἀπορία γιά τό πόσο ἀπροετοίμαστοι βρεθήκαμε, ἐμεῖς οἱ Εὐρωπαῖοι τῆς ΕΕ, καί πῶς πέρασε ἀπό πάνω μας σάν τσουνάμι ἡ διάλυση ἑνός πανίσχυρου συνασπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ψυχορραγοῦσε ἐνῷ ἐμεῖς ἀπολαμβάναμε τήν ἐπίπλαστη εὐημερία μας.
Φαντασθεῖτε τί θά λένε, λοιπόν, οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρώπης, πού προηγήθηκαν τῆς «Παγκοσμιοποίησης» γιά τούς ἐπιγόνους τους.
Βεβαίως, ἐμεῖς δέν τούς ἀκοῦμε καί ὀφείλουμε νά πορευθοῦμε μέ τίς σημερινές εὐρωπαϊκές ἡγεσίες. Καί νά ἐλπίζουμε, κυρίως οἱ νεώτεροι, ὅτι πρόκειται γιά ἕναν ἀκόμη «κύκλο δοκιμασίας» γιά τήν γηραιά ἤπειρο, εὐχόμενοι νά ἔχει ὅσο τό δυνατόν μικρότερη διάρκεια. Ὁ Θεός βοηθός…
