Ἡ περίπτωση τῆς δημοσιογράφου μέ τό πλακάτ…
… ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι τήν γλύτωσε μέ ἕνα πρόστιμο, ἀπέδειξε τήν δύναμη τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης, τῶν περίφημων σόσιαλ, ἤτοι τῶν ἐφαρμογῶν τοῦ διαδικτύου, πού ἀκοῦν στά περίεργα ὀνόματα τίκ-τόκ, φέις-μπούκ, ἴνσταγκραμ, καί δέν ξέρω κι ἐγώ τί ἄλλο!
Φαίνεται ὅτι τό διαδίκτυο, πού κινητοποιήθηκε ἀστραπιαίως ἀμέσως μετά τήν ἐξαφάνιση τῆς δημοσιογράφου, δημοσιεύοντας δήλωση τοῦ δικηγόρου της, ὁ ὁποῖος ἔλεγε δέν μπορῶ νά τήν βρῶ πουθενά, ἀποδείχθηκε δυνατότερο τοῦ μετασοβιετικοῦ τσάρου, πιό δυνατό ἀπό τίς ἀπειλές καί τίς φυλακίσεις. Ἀποδείχθηκε ἐπίσης ὅτι ὑπάρχουν ἤδη ρωγμές στό σκληρό ρωσσικό καθεστώς, πού συλλαμβάνει χιλιάδες νέους κάθε φορά πού θά διαδηλώσουν καί πού ἔχει ἀπαγορεύσει τήν ὕπαρξη ἀντιπολιτεύσεως, φυλακίζοντας ἤ ἀδρανοποιῶντας ὅποιον τολμᾶ νά ἀντιτεθεῖ στήν αὐθεντία τοῦ ἡγέτη!
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού θά πρέπει νά μᾶς ἀνησυχεῖ, εἶναι ἡ ἀποδοχή τῶν μεθόδων καί τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ρωσσικοῦ καθεστῶτος ἀπό μεγάλη μερίδα πολιτῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπολαμβάνουν ὅλων τῶν ἐλευθεριῶν τίς ὁποῖες παρέχει ἡ δημοκρατία.
Χθές, παλαιός φίλος, μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας ἔπρεπε νά ἔχει παραδοθεῖ ἀπό τήν πρώτη στιγμή διότι δέν πολεμᾶς ὅταν ξέρεις ὅτι δέν μπορεῖς νά νικήσεις. Μάλιστα μοῦ εἶπε ὅτι ἔπρεπε νά εἶχε αὐτοκτονήσει καί νά ἄφηνε τούς ἑπόμενους νά διαπραγματευθοῦν. Φυσικά, ἀντέδρασα θυμίζοντάς του ὅτι ὅταν ἐμεῖς εἴπαμε τό E, allors c’est la guerre διά στόματος Ἰωάννου Μεταξᾶ στόν Ἰταλό πρεσβευτή, ἦταν σχεδόν ἀδύνατο νά πιστεύουμε ὅτι μπορούσαμε νά τρέψουμε σέ φυγή τίς πλουμιστές καί καλογυαλισμένες ἰταλικές μεραρχίες. Καί δέν εἶναι λίγοι οἱ ὁποῖοι –ἀκόμη καί σήμερα– ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Ἑλλάς θά εἶχε ἀποφύγει πολλές περιπέτειες ἄν εἶχε ἀφήσει τούς Ἰταλούς νά περάσουν ἐκεῖνον τόν Ὀκτώβριο. Γιά σκεφθεῖτέ το. Χωρίς σόσιαλ καί ἴντερνετ, ὁ κόσμος ὅλος ἔμαθε ὅτι ὁ Ἄξων ὑπέστη ἧττα δεινή στό Ἀλβανικό Μέτωπο, οἱ Ἕλληνες μπῆκαν νικητές στό Ἀργυρόκαστρο καί τήν Κορυτσά καί γράφηκε ἡ Ἐποποιία τοῦ 1940, τήν ὁποία οἱ προοδευτικοί σήμερα θέλουν νά σβήσουν, ἰσχυριζόμενοι ὅτι εἶναι λάθος νά τιμοῦμε τήν ἀρχή καί ὄχι τό τέλος τοῦ Πολέμου, ὅπως ὅλη ἡ Εὐρώπη. Μεταξύ μας, τί ἄλλο μποροῦν νά ἑορτάσουν οἱ περισσότεροι εὐρωπαϊκοί λαοί, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν εἴτε σέ ἐλάχιστο χρόνο εἴτε χωρίς νά ρίξουν μία τουφεκιά;
Στό Κίεβο, λοιπόν, ταμπουρωμένος καί παρών, ὁ πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας, ἐκλεγμένος δημοκρατικά σέ μιά βασανισμένη χώρα, γράφει Ἱστορία θετική. Δέν θυματοποιεῖται, δέν τήν κοπάνησε ὅπως κάποιοι προκάτοχοί του, δέν ἐμήδισε καί παραμένει νά φυλάττει Θερμοπύλες ,ὅταν γνωρίζει –καί καλά τό ξέρει– ὅτι μέ ἤ χωρίς Ἐφιάλτη, οἱ Μῆδοι στό τέλος θά διαβοῦνε.
Καί γνωρίζει ἀκόμη ὅτι στά σοσιαλ ὅ,τι γράφει, δέν ξεγράφει! Ἡ παγκόσμια κοινότης βλέπει ἀπό χθές τό κοριτσάκι μέ τό κομμένο χέρι καί τόν ἄτυχο Οὐκρανό πολίτη ὁ ὁποῖος δολοφονεῖται ἐν ψυχρῷ ἀπό Ρῶσσο στρατιώτη. Δέν εἶναι πιά ὅπως παλιά ὁ πόλεμος. Τώρα, δισεκατομμύρια κινητά σέ σημαδεύουν. Καί πυροβολοῦν κατ’ εὐθεῖαν στήν καρδιά!
