Μέ τίς πληγές τῶν λαῶν δέν παίζουμε

Ὁ «καλός» Γερμανός τῆς ταινίας «Καλάβρυτα 1943» καί ἡ ἀπόπειρα ἀλλοίωσης τῆς ἱστορικῆς μνήμης

ΕΙΔΑ τό τραίηλερ τῆς ταινίας «Καλάβρυτα 1943» καί ἐπειδή ἀγνοοῦσα τήν ἱστορία μέ τό σχολεῖο, τά βρέφη καί τούς ναζί ὁμολογῶ ὅτι δέν κατάλαβα ἀμέσως ὅτι ὁ σκηνοθέτης της ἐπιχείρησε νά ἀλλάξει τήν ἱστορία. Νά τήν πεῖ ἀλλιῶς. Νά ἐμφανίσει τούς ναζί ὡς διασῶστες βρεφῶν. Στήν μικρή διάρκεια πού κράτησε τό τραίηλερ ἐντυπωσιάστηκα θετικά ἀπό τήν ἀποκάλυψη πού κάνουν οἱ συντελεστές της, ὅτι ἄν ἡ Ἑλλάς εἰσπράξει ἀποζημιώσεις ἀπό τήν Γερμανία τότε θά ἀνοίξει ὁ «Ἀσκός τοῦ Αἰόλου» καί γιά ἀντίστοιχες διεκδικήσεις ἀπό τήν Πολωνία καί ἄλλες χῶρες. Ξέρω ἀπό πρῶτο χέρι τό παρασκήνιο τῆς ὑποθέσεως. Ἐπί Προεδρίας Προκοπίου Παυλόπουλου στήν Ἡρώδου Ἀττικοῦ ὁ Πολωνός Πρόεδρος εἶχε ζητήσει τήν συνδρομή τῆς Ἑλλάδος γιά τήν διατύπωση νομικῶν ἐπιχειρημάτων κατά τῆς Γερμανίας. Ὡστόσο οἱ μνῆμες εἶναι μνῆμες καί οἱ πληγές πληγές. Καί δέν διαγράφονται. Πολύ δέ περισσότερο ὅταν οἱ μνῆμες εἶναι ζῶσες καί οἱ πληγές πυορροοῦν. Δέν μπορεῖς νά πεῖς σέ ἕνα θῦμα τοῦ πολέμου ὅτι δέν ἔγιναν τά πράγματα ἔτσι. Ὅτι τά ξέρω ἐγώ καλύτερα πού δέν ἤμουν ἐκεῖ ἀπό σένα πού ἤσουν ἐκεῖ. Δέν μπορεῖς νά τοῦ πεῖς ὅτι εἶσαι ἄλλος! Ὄχι αὐτός πού νομίζεις. Καί τό κυριώτερο: Δέν μπορεῖς νά ἐφευρίσκεις τήν δικαιολογία τῆς μυθοπλασίας γιά ἕνα ἱστορικό γεγονός προκειμένου νά ξεπλύνεις τούς ναζί.

Δυστυχῶς, δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού κάποιοι παίζουν μέ τίς μνῆμες μας. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού σέ μιά ἱστορική ταινία ἐμφανίζεται ἀπό τό πουθενά ὁ καλός Γερμανός καί ὁ καλός ναζί. Ἔχει ξανασυμβεῖ. Σέ διάσημη ταινία διάσημου Ἕλληνα σκηνοθέτη –ἐξαιρετική κατά τά λοιπά– πού προβλήθηκε προσφάτως ἀπό τήν τηλεόραση γιά ἄλλο ἱστορικό γεγονός τῆς Κατοχῆς πού παρέπεμπε σέ ἐκτελέσεις Ἑλλήνων ἀπό ναζιστικό ἀπόσπασμα ἐμφανίστηκε ἀπό τό πουθενά κορυφαῖος Γερμανός ἀξιωματικός νά ταλαντεύεται τήν παραμονή τῆς ἐκτελέσεως. Νά βασανίζεται δῆθεν, νά συνομιλεῖ μέ τήν συνείδησή του, νά ἐπιχειρεῖ νά πείσει ἀνωτέρους του νά ἀναβληθεῖ ἡ ὑλοποίηση τῶν διαταγῶν τους. Αὐτό ὅμως δέν προκύπτει ἀπό πουθενά καί ἡ μοναδική ἐξήγηση πού ἔδωσα γι’ αὐτήν τήν ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας ἦταν τά ὀνόματα κάποιων χορηγῶν τῆς ταινίας. Μεταξύ αὐτῶν καί γερμανικές πολυεθνικές ζύθου. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά λοιπόν πού ἀόρατες δυνάμεις ἐπιχειροῦν νά μᾶς ποῦν ὅτι τά πράγματα ἔγιναν διαφορετικά. Ἔχει ξανασυμβεῖ. Τό δυστύχημα εἶναι ὅτι σέ αὐτές τίς ἀπόπειρες πρωταγωνιστοῦν Ἕλληνες. Καί τό ἀκόμη χειρότερο: Τό σύστημα δέν παραδειγματίζεται. Τά μνημόνια μείωσαν δραστικῶς τίς ἀντιστάσεις τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀλλά λωτοφάγο, ἀνιστόρητο καί ἀμνήμονα δέν τόν κατέστησαν. Μπορεῖ τό δόγμα Μαζάουερ νά ὁρίζει ὅτι «μέλλον ἔχουν οἱ λαοί πού ἀλλάζουν τό παρελθόν τους», ἀλλά στήν Ἑλλάδα αὐτό δέν ἰσχύει.

Μπορεῖ ὁ πόλεμος νά ἔληξε τό 1946, μπορεῖ οἱ Ἕλληνες νά ὑποδεχθήκαμε τούς πρώτους Γερμανούς τουρίστες τό 1953, μπορεῖ τά μνημόνια γιά τά ὁποῖα ἡ Μέρκελ ὁμολογεῖ ὅτι «ἀπαίτησε πολλά ἀπό ἐμᾶς» νά κράτησαν δέκα χρόνια καί νά μήν συνέβη οὔτε ἕνα σοβαρό ἐπεισόδιο εἰς βάρος Γερμανοῦ ἐπισκέπτη ἀλλά …ἔλεος! Μήν μᾶς προκαλεῖτε! Γιά ὅλους ὅσοι θεωροῦν ὅτι μέ τόν πολιτισμό μποροῦν νά κάνουν πολιτική καί δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου θά ἀλλάξουμε τήν ὀπτική μας γιά αἱματηρά γεγονότα τόσο νωπά θυμίζουμε τό ἑξῆς: τό ἔτος 2006 ἡ καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση ἐπιχείρησε νά ξαναγράψει τήν ἱστορία τοῦ ξερριζωμοῦ τῆς Σμύρνης μέσα ἀπό τά σχολικά βιβλία. Ἄλλη μαύρη στιγμή τῆς ἱστορίας μας. Τῶν κατατρεγμῶν μας. Σήμερα ἔχουμε 2021. Πέρασαν 15 ὁλόκληρα χρόνια. Τό θεατρικό τῆς Μιμῆς Ντενίση «Σμύρνη μου ἀγαπημένη» τό ὁποῖο προσεχῶς θά κάνει πρεμιέρα καί στήν μεγάλη ὀθόνη ἔκανε ρεκόρ εἰσιτηρίων. Γιά καιρό τό θέατρο τοῦ «Ἑλληνικοῦ Κόσμου» στήν ὁδό Πειραιῶς ἦταν ὑπερπλῆρες, σέ κάθε παράσταση καρφίτσα δέν ἔπεφτε. Χιλιάδες Ἕλληνες ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα κατέφθαναν στήν Ἀθήνα γιά νά δοῦν τούς ἑαυτούς των. Τήν ἱστορία τήν δική τους, τῶν γονέων τους, τῶν παππούδων τους . Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τήν « Πολίτικη Κουζίνα». Τό ἴδιο καί ὅταν στίς ἀρχές τῶν ἑορτασμῶν τοῦ 2021 κάποιοι προσπάθησαν νά ποῦν ὅτι ὁ Καποδίστριας ἦταν δικτάτορας καί ὁ Κολοκοτρώνης παράξενος. Ἐπανάσταση νέα ξέσπασε. Τίς πολιτικές σκοπιμότητες τοῦ παρόντος βεβαίως τίς καταλαβαίνουμε. Τήν ἀνάγκη τῶν ἑταίρων μας νά μειωθεῖ ὁ ἀντιγερμανισμός πού ἀντικατέστησε μέσα στά μνημόνια τόν ἀντιαμερικανισμό τῆς μεταπολίτευσης ἐπίσης. (Τώρα καταλαβαίνουν τίς ἀνοησίες τους.) Τίς δικαιολογίες τοῦ τύπου, ὅτι μόνο μέ τούς μεγάλους χορηγούς γυρίζεται ταινία καί ὅτι πρέπει νά στεκόμαστε στό μεῖζον ὅτι ἔγινε ἡ ταινία, τίς ἀκοῦμε, τέλος. Δέν εἴμαστε χθεσινοί. Γνωρίζουμε ἄριστα ποιοί κανόνες ὁρίζουν τήν βιομηχανία τοῦ κινηματογράφου καί ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὅποιος τούς παραβιάζει καί δέν λέει τά πράγματα ὅπως «πρέπει», λιθοβολεῖται, καταδιώκεται, συκοφαντεῖται. Ὁ Γιάννης Σμαραγδῆς τοῦ Καποδίστρια, τοῦ Βαρβάκη, τοῦ Καζαντζάκη, τοῦ Σεφέρη καί τοῦ Ἐλ Γκρέκο καί ἡ Γελένα Πόποβιτς τοῦ «Ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ» οἱ ὁποῖοι ἀμφότεροι δέν συνεμορφώθησαν πρός τίς ἐντολές γιά νά ποῦν τά πράγματα ἀλλιῶς, πολεμήθηκαν. Δέν χρηματοδότησαν τίς ταινίες τους ζάπλουτοι ἐφοπλιστές, οὔτε γερμανικές πολυεθνικές. Δέν τίς εὐλόγησαν ξιπασμένοι κριτικοί κινηματογράφου. Δέν τίς διαφήμισαν ξελιγωμένοι πανελίστες. Γνωρίζουμε πῶς δουλεύει τό σύστημα. Ὅμως ἕως ἐδῶ! Μήν μᾶς προκαλεῖτε ἄλλο. Παράκληση θερμή. Καί πέραν τῶν εἰσαγωγικῶν παρατηρήσεων τοῦ σημερινοῦ σημειώματος καλόπιστα λέμε ὅτι θά ἐπανέλθουμε γιά τήν ταινία «Καλάβρυτα 1943». Ἀφοῦ τήν δοῦμε. Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι. Μέ τήν ἐλπίδα, ὅτι θά εἶναι δίκαιοι μέ τόν λαό τῶν Καλαβρύτων καί οἱ συντελεστές της.