Λές καί ἔχει προηγούμενα μαζί μας ἐκεῖνος, καί μόλις λέμε νά ἀνασάνουμε, μᾶς στέλνει τόν καύσωνα
Εἶναι ἀνυπόφορο αὐτό τό κῦμα πού, ξαφνικά, σέ κατακλύζει ἐκείνη τήν ὑγρή οὐσία πού διαχέεται στό αἷμα καί φθάνει στούς πνεύμονές σου. Κι ἐσύ, μέσα στό αὐτοκίνητο, πᾶς «νά κάνεις ἕνα μπάνιο». Κι ἔχεις τόν κλιματισμό στό «φούλ» κι ἔχεις φύγει ἀπό τό σπίτι πρίν τίς ὀκτώ καί ὅταν φθάνεις στήν πολυπόθητη παραλία, δέν μπορεῖς κἄν νά περάσεις τό κῦμα τῶν «λουομένων» καί σκέπτεσαι ὅτι ἄν εἶναι νά κολλήσεις τόν ἰό, ἐδῶ θά τόν κολλήσεις κι ἄς ἔχεις κάνει καί τά δύο ἐμβόλια! Καί τό σκᾶς, ἀλλόφρων, παραπονιέται ἡ οἰκογένεια, τό αὐτοκίνητο παίρνει τόν δρόμο πρός τά πίσω. «Πᾶμε σέ καμμιά πισίνα» λέει ἡ μικρή κι ἐσύ σκέπτεσαι ἐκεῖνο τό ξενοδοχεῖο στό Φάληρο, πού πήγαινες γιά μπάνιο πέρυσι, ὅταν καί πάλι ὑπῆρχε συνωστισμός στίς πλάζ.
«Ἔχουμε καλύψει τήν χωρητικότητα πού ἐπιτρέπεται. Ἄν θέλετε, μπορεῖτε νά περιμένετε!»… Καί γυρίζετε στό σπίτι, βάζεις τέρμα τά κλιματιστικά καί διαβάζεις τήν ἐφημερίδα σου καί ἀπολαμβάνεις καί λίγα πετροκέρασα πού ἐξασφάλισες ἀπό τόν πλανόδιο, κοντά στό Νέο Φάληρο… Κι ἐκεῖ πού ἔχεις χαλαρώσει, ἀκοῦς ἕνα «τσάφ» καί βγάζει μιά σπίθα ὁ πίνακας τῆς ΔΕΗ καί ἀκοῦς ἕνα «παπποῦ, ἔπεσε τό ρεῦμα»! Μεσημέρι, καύσωνας! Βγαίνεις στό μπαλκόνι, ἔχουν κάνει τό ἴδιο καί οἱ γείτονες. Τό τί ἀκούει ἡ διοίκηση τῆς ΔΕΗ, δέν περιγράφεται! «Γενεές δεκατέσσερεις» πού λένε! Καί στό φούλ πιά τοῦ ἀνεμιστῆρα, διηγεῖσαι στήν ἐγγονή σου ὅτι «ἔχουν ὑπάρξει χειρότερα», καί ἀνοίγεις τό ἀρχεῖο σου καί τῆς δείχνεις τίς ἐφημερίδες τοῦ Ἰουλίου τοῦ 1987.
«Ἡ θερμοκρασία ἔφτασε τούς 44 βαθμούς. Τό χειρότερο ὅμως ἦταν ἡ διάρκεια τοῦ καύσωνα. Γιά ὀκτώ συνεχεῖς ἡμέρες τό θερμόμετρο δέν ἔπεφτε κάτω ἀπό τούς 30 βαθμούς οὔτε τή νύχτα. Τίς πρῶτες ἡμέρες κανείς δέν φανταζόταν τί θά ἀκολουθοῦσε. Στίς 22 Ἰουλίου εἶχαν ἤδη σημειωθεῖ οἱ τέσσερεις πρῶτοι θάνατοι. “Ὁ καύσωνας συνέβαλε στόν θάνατο τεσσάρων ἀτόμων, δύο στήν Ἀθήνα καί δύο στόν Βόλο, πού ἔπασχαν ἀπό καρδιοπάθεια, ἐνῶ δεκάδες ἄλλα, μεγάλης κυρίως ἡλικίας, μεταφέρθηκαν μέ καρδιοαναπνευστικά προβλήματα σέ διάφορα νοσοκομεῖα”. Τίς ἑπόμενες ἡμέρες ἡ κατάσταση ξέφυγε. Γέμισαν τά νεκροτομεῖα. Ἀπό τήν ὑψηλή θερμοκρασία παραμορφώθηκαν οἱ γραμμές τοῦ “ἠλεκτρικοῦ” (τότε δέν εἴχαμε μετρό) καί διεκόπη ἡ κυκλοφορία του.
Στίς 25 Ἰουλίου ἡ χώρα βρέθηκε σέ “κατάσταση ἔκτακτης ἀνάγκης”. Οἱ νεκροί εἶχαν φτάσει τούς 300 καί ὁ ἀριθμός αὐξανόταν. Οἱ νεκροθάλαμοι τῶν νοσοκομείων εἶχαν γεμίσει μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ὑπάρχει χῶρος γιά τούς νεκρούς! Ζούσαμε μιά πρωτοφανῆ γιά τά ἑλληνικά χρονικά τραγωδία!…
Μετά τήν ἑβδόμη ἡμέρα τοῦ καύσωνα ἡ θερμοκρασία ἄρχισε νά πέφτει, ἀλλά ἀργά. Ὁ ἀπολογισμός ἦταν τραγικός. Ὁ φονικός καύσων ἄφησε πίσω του 1.300 νεκρούς!»… Ἡ μικρή μέ ἄκουσε προσεκτικά. «Δέν εἴχατε τότε αἰρκοντίσιον;» μέ ρώτησε. «Ὄχι, δέν εἴχαμε! Καί ἡ ΔΕΗ δέν μᾶς ἔκοβε τό ρεῦμα τόσο συχνά!» τῆς εἶπα κι ἀρχίσαμε τά «μπουγέλα» στήν βεράντα…
