«Νά μέ συμπαθᾶς, ἀλλά κάπου δέν καταλαβαίνω μερικά ἀπό ὅσα συμβαίνουν στήν μικρή μας χώρα»…
…μοῦ εἶπε ὁ φίλος μου ὁ Ἀντώνης, ἀπόστρατος, ἀπό καιρό….
«Βρισκόμαστε ἐν μέσω μιᾶς ὕπουλης, θανατηφόρου καί ἐλλοχεύουσας πανδημίας. Ὁ κόσμος ὅλος δοκιμάζεται, ψυχές χάνονται καθημερινά, οἱ οἰκονομίες ὅλων τῶν χωρῶν ὑφίστανται τρομερές δοκιμασίες, ἐργαζόμενοι ἔχουν χάσει τήν ἐργασία τους, ἐπιχειρήσεις ἔχουν διακόψει ἤ ἀναστείλει τήν λειτουργία τους καί ὁ κόσμος ὅλος βρίσκεται σέ κατάσταση ἐκτάκτου ἀνάγκης.»
Ἀποδεδειγμένα, ὅπως σέ κάθε παρόμοια περίπτωση, ὁ ἐμβολιασμός καί ἡ διασφάλιση τῆς ὅσο τό δυνατόν εὐρύτερης ἀνοσίας ἀποτελεῖ τήν μοναδική καί προσφορότερη λύση.
Μέσα, λοιπόν, σέ αὐτό τό κλῖμα ἐκτάκτου ἀνάγκης ἔρχεται ὁ ἐπί κεφαλῆς τῶν ΕΜΑΚ καί διατάσσει τόν ὑποχρεωτικό ἐμβολισμό ὅλων ὅσοι εἶναι ἐνταγμένοι σέ αὐτές. Καί τί σημαίνει «ΕΜΑΚ»; Σημαίνει «Εἰδικές Μονάδες Ἀντιμετωπίσεως Καταστροφῶν». Δηλαδή τίς ὁμάδες ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἔχουν προσληφθεῖ ἀπό τό Πυροσβεστικό Σῶμα, ἤτοι ἕνα ἐκ τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας καί δή τῶν τμημάτων ἐκείνων τά ὁποῖα παρεμβαίνουν σέ ἔκτακτες περιπτώσεις καί ἔρχονται σέ ἄμεση καί στενή ἐπαφή μέ τούς κινδυνεύοντες πολῖτες. Εἶναι ἐκεῖνες οἱ Ὁμάδες, τίς ὁποῖες ἔχει ἀποθεώσει ὁ κόσμος, ὅταν τίς ἔχει ἐκ τοῦ σύνεγγυς παρακολουθήσει νά διασώζουν ἐγκλωβισμένους στά ἐρείπια κτιρίων πού ἔχουν καταρρεύσει ἀπό σεισμούς, νά διασώζουν ἀποκλεισμένους σέ φλεγόμενα δάση ἤ ἐγκλωβισμένους σέ χιονισμένες βουνοκορφές ἤ ἀπότομες χαράδρες. Καί βγαίνει στά κανάλια ὁ συνδικαλιστικός ἐκπρόσωπος τῆς Πυροσβεστικῆς καί μᾶς λέει ὅτι «δέν εἶναι σωστή ἡ διαταγή», καί κάτι τέτοια, πάνω-κάτω. Καί, φυσικά, ἀποροῦμε γιά πολλά. Κατ’ ἀρχήν διερωτώμεθα πῶς εἶναι δυνατόν σέ ἕνα Σῶμα Ἀσφαλείας ἕνα κατώτερο ὄργανο νά ἀμφισβητεῖ δημοσίως μία διαταγή τοῦ ἀρχηγοῦ του.
Εἶναι βέβαιο ὅτι αὔριο, ὅταν θά παραστεῖ ἀνάγκη, σέ κάποιο ἄλλο Σῶμα, μπορεῖ καί Στρατιωτικό, νά ἐφαρμόσει μιά διαταγή πού «δέν ἀρέσει» στούς συνδικαλιστές του, νά τεθεῖ ὑπό ἀμφισβήτηση ἡ διαταγή τῆς ἡγεσίας! Πῶς λέγεται αὐτό στήν καθομιλουμένη καί πῶς θά τό λέγαμε ἐμεῖς, οἱ παλαιότεροι, ἄν συνέβαινε –ὅπως συνέβη– σέ περίοδο ἐκτάκτου ἀνάγκης; Τί θά γίνει ἄν αὔριο ὁ ἀρχηγός τοῦ Λιμενικοῦ Σώματος διατάξει τόν κυβερνήτη ἑνός πλωτοῦ τοῦ Λ.Σ. (καί ἔχουμε πολλά, δόξα τῷ Θεῷ) νά συγκρουσθεῖ μέ ἕνα σκάφος ἄλλης χώρας, τό ὁποῖο εἰσβάλλει στόν θαλάσσιό μας χῶρο καί ἀγνοεῖ τίς προειδοποιήσεις μας; Προφανῶς –ἄν δεχθοῦμε τήν λογική τῶν ΕΜΑΚ, ὁ κυβερνήτης θά τηλεφωνήσει στό «Σωματεῖο», θά μιλήσει στό κινητό μέ τόν συνδικαλιστικό του ἐκπρόσωπο καί ἄν τό Σωματεῖο ἐγκρίνει τήν διαταγή τοῦ ναυάρχου-ἀρχηγοῦ, τότε θά τήν ἐφαρμόσει! Ἄν ὄχι, ὁ συνδικαλιστής θά πάρει τηλέφωνο κάποιον δημοσιογράφο καί θά βγεῖ στά «κανάλια» γιά νά «καταγγείλει» τήν ἄστοχη παρέμβαση τοῦ ἀρχηγοῦ του! Καί τό ἐχθρικό σκάφος θά πίνει καφέ στό Καστελλόριζο! Θυμᾶμαι τόν ἀείμνηστο Εὐάγγελο Γιαννόπουλο ὅταν τοῦ μίλησαν γιά «συνδικαλισμό» στό Λιμενικό Σῶμα. «Τί λέτε, ρέ; Συνδικαλισμός σέ Σῶμα μέ στολή; Τί λέτε ρέ; Ἔχετε χάσει τό μυαλό σας;» κατέληξε ὁ φίλος… Μεταξύ μας, ἀγαπητοί, ἡ τραγελαφική χθεσινή «παρέμβαση» τοῦ συνδικαλιστοῦ τῶν ΕΜΑΚ, ὅπως καί οἱ συνεχεῖς, ἀνούσιες καί ἐπικίνδυνες «παρεμβάσεις» τῶν συνδικαλιστῶν τῆς Ἀστυνομίας, πού ἔχουν «πιάσει στασίδι» στά «κανάλια» δέν εἶναι καλά σημάδια, καθόλου καλά. Καί οἱ ἐπιπτώσεις ἔχουν ἤδη φανεῖ…
