Καί τώρα, ὅπως λέει ὁ Σαββόπουλος…
… «πολλά ἦταν τά ψέματα πού εἴπαμε ὥς ἐδῶ, ἄς ποῦμε καί μιά ἀλήθεια κι ἄς πέσει στόν γυαλό»…
Ὁ τομέας τοῦ Ἀθλητισμοῦ εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει τήν ὑποκρισία τῶν κάθε λογῆς ἀρχῶν καί καταδεικνύει ὅτι τό χρῆμα καί τά «μεγάλα συμφέροντα» εἶναι ἐκεῖνα πού ἐπηρεάζουν τίς ἀποφάσεις τους καί ὄχι –μόνο– τό εὐρύτερο συμφέρον τῶν πολιτῶν. Ἡ πανδημία, λοιπόν, ἔχει ἀπαγορεύσει κάθε ἄλλη ἀθλητική ἐκδήλωση, πλήν ἐκείνων οἱ ὁποῖες ἅπτονται τοῦ ἐπαγγελματικοῦ ποδοσφαίρου, τοῦ ἐπαγγελματικοῦ μπάσκετ καί τοῦ ἐπαγγελματικοῦ βόλεϋ.
Πόσο κόσμο ἀπασχολοῦν οἱ ἐν λόγῳ δραστηριότητες; Χίλια; Δύο χιλιάδες ἄτομα; Τόσα, περίπου. «Ἀπασχολοῦν», ὅμως, τίς μεγάλες τηλεοπτικές ἐπιχειρήσεις, τίς μεγάλες ἐπαγγελματικές ἀθλητικές ὁμοσπονδίες-ἐπιχειρήσεις (FIFA-UEFA, FIBA, Euroleague) ἀλλά καί τίς πολυεθνικές «στοιχηματικές ἑταιρεῖες». Πόσος κόσμος ἀσχολεῖται μέ τόν ἐρασιτχενικό ἀθλητισμό; Πόσα Σωματεῖα; Πόσοι ἀθλούμενοι; Πόσες ἐπιχειρήσεις ἀθλητικῶν εἰδῶν; Πόσοι προπονητές;
Πόσοι γυμναστές; Γιατί ὅλες αὐτές οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες ἄνθρωποι τίθενται σέ χαμηλότερη μοῖρα ἀπό τά «ἀφεντικά» τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων-Ἀνωνύμων Ἑταιρειῶν, ἀπό τίς διάτρητες καί πλήρεις σκανδάλων «διεθνεῖς ὁμοσπονδίες» τῶν ἐπαγγελματικῶν ἀθλημάτων; Λέγεται –καί εἶναι πολύ πιθανόν– ὅτι τό ἐρχόμενο καλοκαίρι θά πραγματοποιηθοῦν τελικά οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες στό Τόκιο. Μέ ποιούς ἀθλητές θά μετάσχει ἡ χώρα μας; Ποῦ προπονοῦνται σήμερα; Γιατί ἐρήμωσαν οἱ ἀθλητικοί χῶροι; Γιατί τά νέα παιδιά πού ἀθλοῦνται, πού γυμνάζονται, δέν βρίσκουν διέξοδο, ὅταν μόνο οἱ «ἐπαγγελματίες» τοῦ χώρου ἀπολαμβάνουν ὅλα τά ἀγαθά;
Παραθέτω τίς παραινέσεις πρός λοιμωξιολόγους τοῦ Κώστα Σορώτου, ἑνός ἐκ τῶν παλαιοτέρων προπονητῶν στό ἐρασιτεχνικό μπάσκετ: «Σάν γιατροί πού εἶστε θά ἔπρεπε νά γνωρίζετε ὅτι ὑπάρχουν καί κάποιες ἄλλες ἀσθένειες ὅπως κατάθλιψη, ἀπώλεια ἀξιοπρέπειας, ἀδυναμία νά ἔχεις τά ἀπαραίτητα νά ζήσεις, ναρκωτικά, αὐτοκτονίες, ἐγκληματικότητα, κοινωνική ἀπομόνωση, ἀγοραφοβία, ἱδρυματοποίηση. Βέβαια ἐσεῖς εἶστε μακριά ἀπό αὐτά γιατί ἔχετε τή δουλειά σας πού σᾶς ἐπιτρέπει νά ζεῖτε μέ ἄνεση, τί σᾶς νοιάζει γιά κάτι γραφικούς, ὅπως νομίζετε ὅτι εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀθλητισμοῦ, κάποιοι παρίες τῆς ζωῆς πού ἀσχολοῦνται μέ μιά μπάλα, ἡ ὁποία (ἄν κρίνουμε ἀπό τό “ἀπαγορευτικό” σας) εἶναι καί θανατηφόρα! Αὐτοί λοιπόν οἱ γραφικοί τύποι κράτησαν γιά χρόνια τήν κοινωνία ὑγιῆ καί ἀλώβητη ἀπό πολλές ἀσθένειες. Αὐτή ἡ μπάλα ἔκανε χιλιάδες ἀνθρώπους νά γελάσουν, νά κλάψουν, νά συγκινηθοῦν, νά ἀγκαλιαστοῦν, λαούς ὁλόκληρους νά βγοῦν στούς δρόμους καί νά νιώσουν εὐτυχισμένοι, αὐτή ἡ μπάλα τό 1987 ἔβγαλε ὅλους τούς Ἕλληνες στούς δρόμους καί τούς ἔκανε περήφανους, τούς ἔκανε νά κλαῖνε ἀπό χαρά. Αὐτή ἡ μπάλα χάρισε στιγμές καί συναισθήματα σέ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Δέν ἀξίζει νά ἀσχολούμεθα μέ ἀνθρώπους πού μιλᾶνε γιά αὐστηρό λόκ-ντάουν καί ἀνοίγουν τά πάντα ἐκτός τοῦ ἀθλητισμοῦ, πού εἶναι ἀνοιχτός σέ ὅλο τόν ἄλλον κόσμο. Σέβομαι ἀπόλυτα τούς γιατρούς τῆς πρώτης γραμμῆς, ἐκείνους πού εἶναι στά νοσοκομεῖα σώνοντας συνανθρώπους, ἀλλά ἔχω ἐνστάσεις ὡς πρός τούς τηλεοπτικούς ἀστέρες πού ἔχουν πιάσει στασίδι στά κανάλια ἀντί νά εἶναι στό καθῆκον τους»… Ἁπλές κουβέντες, ἀλλά νά τίς ἀκοῦμε ὅλο καί πιό συχνά, ὅλο καί πιό δυνατά…
