Ἀκοῦμε τούς πολιτικούς –σέ ὅλο τόν κόσμο– νά μιλοῦν μέ αἰσιοδοξία γιά «τήν ἑπόμενη μέρα»
Νά προσπαθοῦν νά παρουσιάσουν τήν αἰσιόδοξη πλευρά τῆς «μετά covid 19» ἐποχῆς. Γιά ἐμᾶς, πού ἔχουμε μιά (μερικοί καί δύο) ἡλικία, πού ἔχουμε διαβάσει καί κανα-δυό βιβλιοθῆκες βιβλία, πού ἔχουμε ἐντρυφήσει καί εἰς τά τῆς πολιτικῆς (ἀπό τήν ὁποία ἀπεντρυφήσαμε μετά χαρᾶς πολλῆς), τά λόγια πού ἀκοῦμε, οἱ παραινέσεις πού εἰσπράττουμε, ἡ αἰσιοδοξία ἡ ὁποία χορηγεῖται κατά τακτές δόσεις, ἀκούγονται σάν κοροϊδία… Ἡ πικρή καί μαύρη (κατάμαυρη) ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ κρίση στήν ὁποία ἔχει περιέλθει ἡ παγκόσμιος οἰκονομία λόγω τῆς πανδημίας, δέν ἔχει τίποτε νά «ζηλέψει» ἀπό ἐκεῖνες τίς κρίσεις οἱ ὁποῖες ἀκολούθησαν τούς δύο μεγάλους πολέμους τοῦ περασμένου αἰῶνος. Ἡ μόνη διαφορά ἔγκειται στό ὅτι στούς δρόμους τῶν πόλεων καί στήν περιφέρεια δέν διεξάγονται μάχες, δέν «πέφτουν οἱ σφαῖρες σάν τό χαλάζι». Ὁ ἐχθρός αὐτή τήν φορά εἶναι ἀόρατος καί ἀθόρυβος. Καί ἴσως γι’ αὐτό εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνος.
Ὑπάρχει μία ἀκόμη διαφορά. Αὐτή τήν φορά δέν κλεινόμαστε στά καταφύγια γιά νά ἀποφύγουμε τόν βομβαρδισμό, ἀλλά κλεινόμαστε στά σπίτια μας! Ὅσοι, λοιπόν, ἔζησαν καί θυμοῦνται ἀλλά καί ὅσοι διάβασαν καί μελέτησαν, γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀνθρωπότης δέν συνέρχεται ἀπό ἕναν παγκόσμιο Πόλεμο μέ εὐχολόγια, ἡμίμετρα καί «ἀσπιρῖνες». Ἡ εἰρήνη, μετά τόν Πόλεμο, πρέπει νά στηριχθεῖ οἰκονομικά. Καί αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει ἀλλοιῶς, ἀλλά μόνο μέσω μιᾶς παγκόσμιας συμφωνίας, ἑνός νέου «New Deal», ὅπως τό φαντάστηκε καί τό ἐφήρμοσε στήν Ἀμερική ὁ Πρόεδρος Ροῦσβελτ καί μάλιστα ἐμπλουτισμένου μέ ἕνα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ». Δηλαδή ὅταν θά ὁμιλοῦν οἱ πολιτικοί ἡγέτες (μικροί, ἐλάχιστοι, ἀλλά αὐτούς ἔχουμε ἐπιλέξει) γιά «ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας» δέν πρέπει νά ἐννοοῦν «ἐπανεκκίνηση ἀπό ἐκεῖ πού μείναμε», ἀλλά «ἐπανεκκίνηση ἀπό τό μηδέν»! Διότι ἐάν «ἐπανεκκινήσουμε ἀπό ἐκεῖ πού μείναμε», ἤτοι ἀπό μιά οἰκονομία βασισμένη σέ μοντέλα τά ὁποῖα ὁ κορωνοϊός κατεξευτέλισε καί σέ μεθόδους τίς ὁποῖες ἤρκεσε μιά πανδημία γιά νά τίς στείλει στόν κάλαθο τῶν ἀχρήστων, τότε «ζήτω πού καήκαμε» κατά τό πῶς ἔλεγε ἡ γιαγιά μας! Ἐάν εἶναι νά «ἐπανεκκινήσουμε» μέ τήν μεσαία τάξη ὅμηρο τῶν «funds» καί μέ τόν κόσμο νά χάνει τά σπίτια καί τίς ἐπιχειρήσεις του, τότε ἄς ἑτοιμαζόμαστε γιά ἐκρήξεις χειρότερες ἀπό ἐκεῖνες τῆς Χιροσίμα καί τοῦ Ναγκασάκι! Καί ἐπειδή οἱ σημερινοί ἡγέτες τοῦ «πολιτισμένου» κόσμου ζοῦν πλέπον σέ «γυάλες» καί οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν καθημερινότητα τοῦ πολίτη (ἀρκεῖ νά δεῖ κανείς τό πῶς καί ποῦ κυκλοφοροῦν), καλό θά ἦταν νά τούς πεῖ κάποιος ὅτι οἱ «καραντίνες» ἀποδείχθηκαν μονάδες ἐπωάσεως διεργασιῶν.
Οἱ διεργασίες τίς ὁποῖες ἔχει ἐπιφέρει στίς κοινωνίες –καί κυρίως στήν μεσαία καί τήν ἐργατική τάξη ὁ σκληρός ἀναγκαστικός ἐγκλεισμός, ὁ ὁποῖος συνοδεύεται ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς ἐργασίας ἤ τήν χρεοκοπία τῆς μικρῆς-μεσαίας ἐπιχειρήσεως (μέ ὅλες τίς συνέπειες), εἶναι ἀθόρυβες καί ἀσύλληπτες. Ἄν δέν ὑπάρξει ἕνα …νέο «New Deal» εἶναι βέβαιο ὅτι θά ὁδηγηθοῦμε σέ μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις. Μέ ἀπρόβλεπτα ἀποτελέσματα, καθώς τό «πολιτισμένο» μας σύστημα ἔχει καταρρεύσει χωρίς νά ἀκουστεῖ οὔτε ἕνα «μπάμ»!
