Ἦταν πολύ φυσικό νά ὑπάρξει ἡ ὀγκώδης συγκέντρωση ἔξω ἀπό…
… τό κακοφτιαγμένο «Ἀνάκτορον τῆς Δικαιοσύνης» τῆς λεωφόρου Ἀλεξάνδρας.
Ποιός covid καί κουραφέξαλα! Ὅλη αὐτή ἡ ἀργόσυρτη διαδικασία (ἡ ὁποία παρέμεινε «ζωντανή» χάριν τῆς ἐπιμονῆς τῆς ἔντυπης δημοσιογραφίας καί, μόνον, γιά νά μήν τό ξεχνᾶμε) εἶχε κουράσει ἀλλά καί εἶχε προβληματίσει.
«Τί μαγειρεύεται ἐκεῖ; Τί παίζεται; Γιατί τόσον καιρό;» ἐρωτήματα φυσιολογικά, γιά κάποιον πού δέν μπορεῖ –καί δέν εἶναι ὑποχρεωμένος– νά μελετήσει τήν ὑπόθεση. Νά διαβάσει «γραμμή-γραμμή» τίς χιλιάδες σελίδες τῶν βουλευμάτων, νά… νά… νά…
Βεβαίως, γιά κάποιους πού γνωρίζουμε «κάτι παραπάνω», ὑπῆρξαν καί «ἐξωγενεῖς παράγοντες» πού ὁδήγησαν στήν καθυστέρηση τῆς ὅλης διαδικασίας. Πολλές φορές «πετάχθηκε ἡ μπάλα στήν ἐξέδρα» καί πολλά ἄλλα συνέβησαν, γιά νά μήν ξεχνιόμαστε…
Νά μή λησμονοῦμε ἐπίσης κάποιες ἁπλές –πλήν πολύ σημαντικές– λεπτομέρειες. Καί, πάνω ἀπό ὅλα, νά μήν λησμονοῦμε ὅτι ὁ ὁλοκληρωτισμός καταδικάσθηκε στήν Ἑλλάδα μέ κυβερνήσεις τῆς φιλελεύθερης δημοκρατικῆς παρατάξεως. «Καλά, δέν εἶναι ἀνεξάρτητη ἡ Δικαιοσύνη;» θά μοῦ πεῖτε.
Κάνω ὅτι δέν ἄκουσα καί ἐπανέρχομαι: οἱ πρωτεργάτες τῆς ἐκτροπῆς τοῦ 1967 καταδικάσθηκαν «στήν ἐσχάτη τῶν ποινῶν» ἐπί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας. Καί «ὅταν λέμε ἰσόβια, ἐννοοῦμε ἰσόβια!»…
Οἱ θαυμαστές τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ ἀπέκτησαν φωνή καί ὀντότητα κοινοβουλευτική σέ περίοδο ἄκρατου λαϊκισμοῦ καί «θρονιάστηκαν» στήν Βουλή ὅταν ἡ φιλελεύθερη παράταξη βρισκόταν σέ φθίνουσα πορεία. Μήν ξεχάσουμε τήν «πάνω καί κάτω πλατεῖα» οὔτε τά κοινά «ντού» χρυσαυγιτῶν καί «προοδευτικῶν» στόν περίβολο τῆς Βουλῆς!
Ἀκολούθησε ἡ περίοδος τῶν τραμπουκισμῶν καί τοῦ «τσαμπουκᾶ» σέ ἕνα Κοινοβούλιο αἰφνιδιασμένο, ἀλαφιασμένο καί ἀμήχανο!
Καί ὅμως, συντηρητικός, πάλι, πρωθυπουργός –ἔστω καί μέ μειωμένη κοινοβουλευτική δύναμη τοῦ κόμματός του– προχώρησε στήν ἀποφασιστική ἀντιμετώπιση τοῦ ἀντιδημοκρατικοῦ φαινομένου, σέ σημεῖο πού νά ἀσκηθεῖ εἰς βάρος τοῦ «μορφώματος» ποινική δίωξη μέ βαρύτατες κατηγορίες!
Σέ μικρό διάστημα, ὅμως, οἱ ἐμπειρότεροι «προοδευτικοί», πού εἶχαν ἀναρριχηθεῖ στήν ἐξουσία καί παρά τίς ἀντιδράσεις πολλῶν στελεχῶν τους, ἐπέδειξαν «ὠφεληματική ἀνοχή» στό ἀκραῖο μόρφωμα, τό ὁποῖο ἀποκτοῦσε πλέον χαρακτηριστικά πολιτικοῦ κόμματος.
Κορυφαῖο, μάλιστα, στέλεχός τους, ἀνατρέχοντας στήν ρήση τοῦ Βεσπασιανοῦ, ἐκστόμισε τό περίφημο «Μά, οἱ ψῆφοι τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς δέν μυρίζουν!». Νά μήν τά ξεχνᾶμε αὐτά, εἶναι λεπτομέρειες σημαντικές.
Βεβαίως, οὐδεμία ἐντύπωση προκάλεσε σέ ὅσους ἔχουν πλέον «μάθει τό μάθημά τους» ἡ παρουσία πολιτικῶν ἀρχηγῶν στή χθεσινή, πραγματικά αὐθόρμητη, λαϊκή συγκέντρωση. Ἀρχηγῶν πού «ἔκαναν τήν πάπια» ὅταν ἡ συντηρητική παράταξη συγκρουόταν ἀνοιχτά μέ τίς «ἄοσμες ψήφους»!
Κι ἐπειδή τό ἔργο τό ἔχουμε ξαναδεῖ, τούς χαρίζουμε τό ἀριστούργημα τοῦ ἀλησμόνητου φίλου Ρένου Ἀποστολίδη (ἀξέχαστα τά βράδυα μέ τόν ἀγαπημένο «Φιλίστορα» Μιχάλη Κατσίγερα καί τόν «δάσκαλο»)…
« Ὅταν μεγάλωσε, ἔμαθε πώς ὁ πατέρας του ἦταν κι αὐτός, “τή νύχτα ἐκείνη” στό Πολυτεχνεῖο./Ἡ θεία του ἡ Λιλή, ὁ θεῖος του ὁ Μιχάλης, ἦταν κι αὐτοί “τή νύχτα ἐκείνη” στό Πολυτεχνεῖο./Ὅλοι οἱ γνωστοί τοῦ μπαμπᾶ, ὅλες οἱ γνωστές τῆς μαμᾶς, ἦταν κι αὐτοί “τή νύχτα ἐκείνη” στό Πολυτεχνεῖο./Τώρα, κάθε πρωί, καθώς κατηφορίζει τήν Πατησίων κι ἀντικρύζει τήν καγκελόπορτα τήν “κλεισμένη εἰς μνήμην” στριφογυρίζει στό νοῦ του ἡ ἴδια ἀπορία:/«Πῶς διάβολο χώρεσαν ὅλοι αὐτοί ἐδῶ μέσα;».
